Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny
polska państwowa instytucja kultury (Warszawa; zał. 1955) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
polska państwowa instytucja kultury (Warszawa; zał. 1955) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny – polska państwowa instytucja kultury zlokalizowana w Warszawie, jednostka budżetowa podlegająca Ministrowi Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Powstała 29 kwietnia 1955 na mocy uchwały prezydium rządu nr 330/55[1]. Do 1970 istniała pod nazwą Centralne Archiwum Filmowe, do 1987 jako Filmoteka Polska, a następnie jako Filmoteka Narodowa. Od 1 marca 2017, po połączeniu z Narodowym Instytutem Audiowizualnym, pod obecną nazwą[2].
 | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Adres |
02-739 Warszawa |
| Data założenia |
29 kwietnia 1955 |
| Forma prawna |
państwowa jednostka budżetowa |
| Dyrektor |
Tomasz Kolankiewicz |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°10′23,6″N 21°01′55,0″E | |
| Strona internetowa | |
Przedmiotem działania Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego jest:
Od początku istnienia jest członkiem Międzynarodowej Federacji Archiwów Filmowych, organizacji zrzeszającej większość archiwów filmowych świata. Zbiory taśm filmowych i archiwaliów zgromadzone w instytucji należą do największych w Europie.
Instytucja jest operatorem programu Sieć Kin Studyjnych i Lokalnych.
FInA posiada jedno z największych archiwów filmowych w Europie[3]. Oprócz materiałów audiowizualnych, FInA posiada również zbiory okołofilmowe i specjalistyczny księgozbiór. Na czele poszczególnych typów zbiorów stoją kustosze, nad całością pieczę sprawuje Główny Kustosz Zbiorów, Grażyna M. Grabowska[4].
W ramach Filmoteki Narodowej funkcjonuje Fototeka – serwis internetowy prezentujący zasoby fotograficzne Filmoteki Narodowej związane tematycznie z historią filmu polskiego (filmy, ludzie, wydarzenia itp.)[5][6]. Fototeka powstała w listopadzie 2009[7] przy współpracy z Agencją Interaktywną 4K[8] i jako elektroniczna baza jest tworzona w oparciu o zgromadzone zbiory fotosów, negatywów i diapozytywów[9]; pokazuje zarówno znane, ale także unikatowe fotografie z polskich filmów (w I etapie z lat 1945–1989 i przedwojenne), ich twórców (reżyserzy, aktorzy, operatorzy, asystenci itd.), premiery filmowe itp.[10]
Celem serwisu Fototeka jest:
Projekt został doceniony w środowisku filmowym, czego efektem była dwukrotna nominacja w 2010 i 2011 do Nagród Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w kategorii „Portal internetowy”. Natomiast trzecia nominacja w 2012 została zwieńczona nagrodą PISF w tej kategorii.
Serwis zaistniał w międzynarodowej przestrzeni zbiorów cyfrowych, gdy w 2010 Filmoteka Narodowa dołączyła do projektu European Film Gateway, za pośrednictwem którego prezentuje zbiory w portalu europejskiej kultury – Europeana.eu.
Fototeka Filmoteki Narodowej to przedsięwzięcie pionierskie, pierwszy tego rodzaju portal prezentujący fotograficzną historię kina polskiego. Na stronie znajdują się fotosy do większości polskich filmów fabularnych i animowanych do 1989, robocze zdjęcia z planów filmowych, zdjęcia próbne, reportaże z premier filmowych, sesje gwiazd polskiego kina, ciekawostki filmowe, galerie aktorskie oraz galerie realizatorów. Na portalu dostępne są również zdjęcia ponad 5000 polskich filmowców i aktorów. Tak ogromna liczba wymaga specjalnych instrumentów, by móc je swobodnie przeglądać i docierać do konkretnych fotografii. Zdjęcia opatrzone są takimi opisami jak: tytuł filmu lub odcinka, rok, reżyseria, kraj produkcji, autor zdjęcia, prawa autorskie, osoby widoczne na zdjęciu i ich funkcje w filmie, słowa kluczowe, miejsca, nazwy. Serwis pozwala na wyszukiwanie zdjęć według kilku kategorii obsługujących kilkanaście pól. Internauci mogą kontaktować się z Fototeką, jeśli rozpoznają mało znane osoby i miejsca pojawiające się na fotosach.
Portal jest źródłem informacji o fotografii filmowej i jej twórcach, a więc tematach do tej pory w Polsce zupełnie niezbadanych. W dziale „Oto Foto” opublikowany został tekst o historii polskiego fotosu, do którego dołączono najciekawsze przedwojenne reklamy fotosów filmowych i wszelkie materiały związane z rozwojem fotografii filmowej. Cyklicznie publikowane są również biogramy najbardziej zasłużonych polskich fotosistów filmowych. W większości są to ludzie nieznani.
Zdjęcia udostępniane za pośrednictwem portalu Fototeka pojawiają się w dużej liczbie publikacji. Z usług serwisu korzystają największe wydawnictwa i periodyki w Polsce.
Gapla to oficjalny serwis internetowy, prezentujący kolekcję plakatów i afiszów filmowych ze zbiorów Filmoteki Narodowej.
Celem serwisu Gapla jest prezentacja całego dorobku polskiej grafiki filmowej, zachowanego w zbiorach Filmoteki Narodowej: od czołowych twórców polskiej szkoły plakatu (m.in.: Henryka Tomaszewskiego, Romana Cieślewicza, Wojciecha i Stanisława Zameczników, Jana Lenicy, Eryka Lipińskiego, Franciszka Starowieyskiego), po kolejne generacje artystów: Jana Młodożeńca, Wiktora Sadowskiego, Mieczysława Wasilewskiego, Andrzeja Pągowskiego, Jakuba Erola czy Stasysa Eidrigeviciusa, a także najstarszych zabytków grafiki użytkowej reklamujących pokazy kinematografu braci Lumière w Krakowie, przedwojennych afiszów i plakatów, powojennych plakatów do filmów polskich i zagranicznych, a także zagranicznych plakatów do produkcji polskich i światowych. Osobny zbiór tworzą plakaty do imprez filmowych: festiwali, przeglądów, pokazów specjalnych. Digitalizacja archiwalnego zbioru plakatów pozwala zabezpieczyć oryginalne materiały oraz za pośrednictwem Internetu prezentować bezcenną kolekcję wszystkim zainteresowanym.
Plakaty filmowe są gromadzone w archiwum Filmoteki Narodowej od początku lat 60. XX wieku. Pierwszą pozycją wpisaną do inwentarza był plakat autorstwa Romana Cieślewicza do filmu „Kapelusz pana Anatola” w reżyserii Jana Rybkowskiego z 1957.
Cele serwisu Gapla to:
Projekt jest realizowany dzięki wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Programu Wieloletniego KULTURA+.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
