Flash Elorde

Flash Elorde (właśc. Gabriel Elorde, ur. 25 marca 1935 w Bogo, zm. 2 stycznia 1985 w Manili) – filipiński bokser, zawodowy mistrz świata kategorii junior lekkiej.

Flash Elorde

Pełne imię i nazwisko	Gabriel Elorde
Data i miejsce urodzenia	25 marca 1935 Bogo
Data i miejsce śmierci	2 stycznia 1985 Manila
Obywatelstwo	Filipiny
Wzrost	167 cm
Styl walki	leworęczny
Kategoria wagowa	piórkowa, junior lekka, lekka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	118
Zwycięstwa	89
Przez nokauty	33
Porażki	27
Remisy	2

Pochodził z ubogiej rodziny. Był najmłodszy z szesnaściorga rodzeństwa^[1]. W wieku szesnastu lat w 1951 rozpoczął karierę boksera zawodowego. W 1952 zdobył wakujący tytuł mistrza Azji i Pacyfiku (OPBF) w wadze koguciej po pokonaniu Hiroshiego Horiguchiego z Japonii. W następnym roku spróbował dodać do niego tytuł mistrza OPBF w wadze piórkowej, ale bez powodzenia.

Sprawił olbrzymią niespodziankę, gdy 20 lipca 1955 w Manili pokonał w walce towarzyskiej ówczesnego mistrza świata w wadze piórkowej Sandy'ego Saddlera. 18 stycznia 1956 w Daly City pięściarze ci zmierzyli się w walce o tytuł mistrza świata. Pojedynek przerwano w 13. rundzie wskutek kontuzji Elorde'a^[2]. Była to ostatnia walka Saddlera w obronie tytułu; wycofał się jako mistrz w 1956.

Elorde zdobył 2 marca 1958 tytuł mistrza Azji i Pacyfiku (OPBF) w wasze lekkiej, po pokonaniu Hiroshiego Okawy. 16 marca 1960 w Quezon City zmierzył się w walce o tytuł mistrza świata w kategorii junior lekkiej (superpiórkowej) z Haroldem Gomesem ze Stanów Zjednoczonych, dla którego był to pierwsza obrona po zdobyciu mistrzowskiego pasa w poprzednim roku. Elorde zwyciężył przez nokaut w 7. rundzie i został nowym mistrzem świata^[3][4]. Utrzymał ten tytuł aż do 1967, zwyciężając z następujących pojedynkach:

Data	Miejsce	Oponent	Wynik	Źródło
1960-08-17 17 sierpnia 1960(dts)	Daly City	Harold Gomes	nokaut w 1. rundzie	[5][6]
1961-03-19 19 marca 1961(dts)	Manila	Joey Lopes	wygrana na punkty	[7]
1961-12-16 16 grudnia 1961(dts)	Manila	Sergio Caprari	techniczny nokaut w 1. rundzie	[8]
1962-06-23 23 czerwca 1962(dts)	Manila	Auburn Copeland	wygrana na punkty	[9]
1963-02-16 16 lutego 1963(dts)	Manila	Johnny Bizarro	wygrana na punkty	[10]
1963-11-16 16 listopada 1963(dts)	Quezon City	Love Allotey	dyskwalifikacja w 13. rundzie	[11]
1964-07-27 27 lipca 1964(dts)	Tokio	Teruo Kosaka	techniczny nokaut w 13. rundzie	[12]
1965-06-05 5 czerwca 1965(dts)	Manila	Teruo Kosaka	nokaut w 15. rundzie	[13]
1965-12-04 4 grudnia 1965(dts)	Quezon City	Suh Kang-il	wygrana na punkty	[14]
1966-10-22 22 października 1966(dts)	Quezon City	Vicente Derado	wygrana na punkty	[15]

W tym okresie Elorde dwukrotnie próbował zdobyć mistrzostwo świata w wadze lekkiej, ale oba razy uległ Carlosowi Ortizowi: 15 lutego 1964 w Manili przez techniczny nokaut w 14. rundzie^[16] oraz 28 listopada 1966 w Nowym Jorku przez nokaut w 14. rundzie^[17]. Kilkakrotnie bronił też skutecznie tytułu mistrza Azji i Pacyfiku w wadze lekkiej, wygrywając m.in. z Teruo Kosaką (trzykrotnie), Suhem Kang-ilem i Rene Barrientosem. W towarzyskich walkach pokonał m.in. Love'a Alloteya, Frankiego Narvaeza i byłego oraz przyszłego mistrza świata w wadze lekkiej Ismaela Lagunę (19 marca 1966).

Elorde stracił tytuł mistrza Azji i Pacyfiku w wadze lekkiej 9 czerwca 1966 w Tokio, gdy pokonał go na punkty Yoshiaki Numata. Numata również pozbawił Elorde'a tytułu mistrza świata w wadze junior lekkiej wygrywając z nim na punkty 15 czerwca 1967 w Tokio^[18]. Elorde stoczył jeszcze jedną walkę w 1967, a potem jedenaście w latach 1969-1971, ale nie walczył już o tytuł mistrzowski.

Zmarł 2 stycznia 1985 na raka płuc^[19]. W 1993 został wybrany do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy^[20].