Fokker D.VIII

Fokker D.VIII (E.V) – jednomiejscowy, górnopłatowy samolot myśliwski o konstrukcji mieszanej produkcji Fokkera z okresu I wojny światowej, skonstruowany przez Reinholda Platza.

Fokker D.VIII (E.V)

Dane podstawowe
Państwo	Cesarstwo Niemieckie
Producent	Fokker Flugzeug-Werke GmbH
Konstruktor	Reinhold Platz
Typ	samolot myśliwski
Konstrukcja	górnopłat typu „parasol”
Załoga	1 osoba
Historia
Data oblotu	1918
Lata produkcji	1918
Dane techniczne
Napęd	silnik rotacyjny Oberursel Ur.II
Moc	81 kW (110 KM)
Wymiary
Rozpiętość	8,4 m
Długość	5,86 m
Wysokość	2,82 m
Powierzchnia nośna	10,7 m²
Masa
Własna	385 kg
Startowa	565 kg
Osiągi
Prędkość maks.	185 km/h
Prędkość przelotowa	170 km/h
Prędkość wznoszenia	5 min 5 s na wys. 2000 m
Pułap	6300 m
Zasięg	250 km
Długotrwałość lotu	1,5 h
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny maszynowe Spandau LMG 08/15 (7,92 mm)
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Polska
Rzuty

Historia

Oblatany w I połowie 1918 roku Fokker E.V był jedną z lepszych konstrukcji powstałych pod koniec I wojny światowej. Od października 1918 roku zmieniono nazwę na Fokker D.VIII. Tylko niewielka liczba seryjnych maszyn zdołała wejść do służby w lotnictwie niemieckim przed zakończeniem działań wojennych.

Służba w lotnictwie polskim

Kilkanaście egzemplarzy użytkowało polskie lotnictwo wojskowe^[1]. Na samolocie tego typu por. Stefan Stec (7 eskadra myśliwska) 29 kwietnia 1919 roku pokonał w walce powietrznej nad Lwowem ukraiński samolot myśliwski Nieuport 21 eskortujący dwa Brandenburgi^[2].

Opis konstrukcji

Fokker D.VIII był jednomiejscowym, jednosilnikowym górnopłatem myśliwskim (typu „parasol”). Kadłub kratownicowy, z rur stalowych. Płat wolnonośny, drewniany, kryty sklejką, o trapezowym obrysie. Napęd samolotu stanowił silnik rotacyjny Oberursel Ur.II o mocy 81 kW (110 KM). Samolot uzbrojony był w dwa zsynchronizowane karabiny maszynowe Spandau LMG 08/15 kalibru 7,92 mm umieszczone na grzbiecie kadłuba przed kabiną pilota.