Fred Gil

Fred Gil, Frederico Gil (ur. 24 marca 1985 w Lizbonie) – portugalski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.

Fred Gil

Państwo	Portugalia
Data i miejsce urodzenia	24 marca 1985 Lizbona
Wzrost	177 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2003
Zakończenie kariery	aktywny
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	62 (25 kwietnia 2011)
Australian Open	3R (2012)
Roland Garros	1R (2008, 2009, 2011)
Wimbledon	1R (2008, 2009, 2011)
US Open	1R (2008–2011)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	1
Najwyżej w rankingu	105 (20 września 2010)
Australian Open	1R (2010, 2012)
Roland Garros	1R (2011)
Wimbledon	2R (2008)
US Open	3R (2010)

Kariera tenisowa

Status profesjonalisty uzyskał w roku 2003. Karierę zaczynał startując w turniejach rangi ITF Futures w Hiszpanii i Portugalii, odnosząc sukcesy. W 2004 roku zadebiutował w Pucharze Davisa, gdzie wygrał z Tunezyjczykiem Haithem Abidem.

W turniejach rangi ATP World Tour zadebiutował w sezonie 2006 podczas imprezy w Estoril. W I rundzie pokonał wtedy Hiszpana Davida Luque'a w trzech setach, w drugiej wygrał z Dmitrijem Tursunowem w tym samym stosunku setów. W 1/4 finału przegrał z 4. zawodnikiem rankingu – Argentyńczykiem Davidem Nalbandianem. Tegoż samego roku wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP Challenger Tour, we włoskim Sassuolo.

Debiut w eliminacjach do zawodów wielkiego szlema Gil zaliczył podczas kwalifikacji do Rolanda Garrosa w 2007 roku. We wrześniu 2007 roku wygrał swój drugi turniej kategorii ATP Challenger Tour, na kortach w Sewilli.

W roku 2008 awansował do ćwierćfinału turnieju w Estoril, pokonując Nicolasa Mahuta oraz João Sousę; przegrał z liderem światowego rankingu ATP Rogerem Federerem. W maju zakwalifikował się do Rolanda Garrosa, jednak przegrał w I rundzie turnieju głównego z Jérémym Chardym. W czerwcu ponownie wygrał rozgrywki ATP Challenger Tour w Sassuolo oraz przeszedł eliminacje do Wimbledonu, jednak w I rundzie ponownie został wyeliminowany przez Chardy’ego. W sierpniu wygrał turniej ATP Challenger Tour w Stambule oraz wystąpił, bez konieczności rozgrywania kwalifikacji, w US Open, lecz przegrał w I rundzie z Chardym.

W lutym 2009 roku osiągnął półfinały turniejów ATP World Tour w Johannesburgu (porażka z Jo-Wilfriedem Tsongą) oraz Costa do Sauipe (porażka z Thomazem Belluccim). W kwietniu osiągnął ćwierćfinał turnieju w Casablance. Przez dalszą część sezonu wystąpił w Rolandzie Garrosie, Wimbledonie oraz US Open, jednak za każdym razem przegrywał w I rundzie. Pod koniec września zwyciężył w zawodach ATP Challenger Tour w Neapolu, gdzie w finale pokonał Potito Starace.

W roku 2010 po raz pierwszy zagrał w Australian Open, lecz odpadł w I rundzie po porażce z Davidem Ferrerem. W maju doszedł do finału turnieju ATP World Tour w Estoril, eliminując m.in. Guillermo Garcíę Lópeza. Pojedynek finałowy przegrał z Albertem Montañésem 2:6, 7:6(4), 5:7. W połowie czerwca zwyciężył w rozgrywkach ATP Challenger Tour w Mediolanie. Mecz o tytuł rozstrzygnął na swoją korzyść, wygrywając z Máximo Gonzálezem.

W kwietniu 2011 roku Gil po raz pierwszy osiągnął ćwierćfinał rozgrywek kategorii ATP World Tour Masters 1000, na ziemnych kortach w Monte Carlo. Przechodząc najpierw eliminacje pokonał w turnieju głównym m.in. będącego w czołowej „dziesiątce” rankingu, Gaëla Monfilsa. Spotkanie o awans do półfinału przegrał z Andym Murrayem.

W 2012 roku w parze z Danielem Gimeno-Traverem wygrał turniej w Viña del Mar, pokonując w finale debel Andújar–Berlocq 1:6, 7:5, 12-10^[1].

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był w kwietniu 2011 roku na 62. miejscu.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda

Wielki Szlem

ATP World Tour Finals

ATP World Tour Masters 1000

Igrzyska olimpijskie

ATP World Tour 500

ATP World Tour 250

Gra pojedyncza (0–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	9 maja 2010	Estoril	Ceglana	Albert Montañés	2:6, 7:6(4), 5:7

Gra podwójna (1–0)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	5 lutego 2012	Viña del Mar	Ceglana	Daniel Gimeno-Traver	Pablo Andújar Carlos Berlocq	1:6, 7:5, 12–10