Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Gaël Monfils
tenisista francuski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Gaël Sébastien Monfils (ur. 1 września 1986 w Paryżu) – francuski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Pekinu (2008), Rio de Janeiro (2016), Tokio (2020) i Paryża (2024).
_04_(cropped).jpg)
W kwietniu 2021 zaręczył się z Eliną Switoliną. Para pobrała się 16 lipca 2021 roku[1].
Remove ads
Kariera tenisowa
Podsumowanie
Perspektywa
Występując jeszcze jako junior Monfils wygrał w roku 2004 trzy wielkoszlemowe turnieje w grze pojedynczej: Australian Open, Rolanda Garrosa i Wimbledon; w listopadzie 2004 roku został liderem rankingu juniorskiego. Jesienią tego samego roku zadebiutował w gronie tenisistów zawodowych, dochodząc do ćwierćfinału turnieju ATP World Tour w Metzu.
Sezon 2005
W sierpniu 2005 roku Francuz osiągnął swój pierwszy finał rozgrywek z cyklu ATP World Tour, na ziemnych kortach w Sopocie. Pojedynek finałowy wygrał 7:6(6), 4:6, 7:5 z Niemcem Florianem Mayerem. Dwa kolejne turniejowe finały rozegrał w październiku, najpierw w Metzu, gdzie finałowy pojedynek przegrał z Ivanem Ljubičiciem, a potem w Lyonie, ponosząc porażkę z Andym Roddickiem. Rok 2005 Francuz ukończył już w czołowej „pięćdziesiątce” rankingu światowego – na 30. pozycji.
Sezon 2006
Sezon 2006 Monfils zainaugurował od turnieju w Ad-Dausze, gdzie awansował do finału. Mecz o tytuł przegrał ze Szwajcarem Rogerem Federerem. Ponadto w maju uzyskał półfinał rozgrywek ATP Masters Series w Rzymie, eliminując po drodze m.in. Roddicka; przegrał z Rafaelem Nadalem. Podczas wielkoszlemowego Rolanda Garrosa Francuz doszedł do 1/8 finału, pokonując m.in. Jamesa Blake’a. W pojedynku o ćwierćfinał rozgrywek nie sprostał Novakowi Đokoviciowi.
Sezon 2007
Rok 2007 Monfils zakończył mając na koncie jeden rozegrany finał, na kortach w Pörtschach; wcześniej, w trakcie trwania turnieju wygrał m.in. z Andym Roddickiem oraz Lleytonem Hewittem, jednak w finale uległ Juanowi Mónaco.
Sezon 2008
W 2008 roku jednym z lepszych wyników Francuza był półfinał Rolanda Garrosa, po drodze eliminując m.in. Davida Ferrera. Spotkanie o finał zawodów przegrał z Federerem. Latem Francuz zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie. Dotarł tam do ćwierćfinału turnieju singlowego i I rundy zawodów deblowych. Na początku października Monfils awansował do finału turnieju w Wiedniu, jednak mecz o mistrzostwo zakończył porażką z Philippem Petzschnerem. Pod koniec tego samego miesiąca osiągnął również ćwierćfinał rozgrywek ATP Masters Series w Madrycie, gdzie został pokonany przez Andy’ego Murraya.
Sezon 2009
W lutym 2009 roku Monfils doszedł do finału turnieju w Acapulco, gdzie przegrał finałowy pojedynek z Nicolásem Almagro. Podczas Rolanda Garrosa Francuz uzyskał ćwierćfinał pokonując m.in. Roddicka, lecz w dalszej fazie przegrał z Federerem. Drugi singlowy tytuł Monfils wywalczył we wrześniu w Metzu. W finale rezultatem 7:6(1), 3:6, 6:2 wygrał z Philippem Kohlschreiberem. Pod koniec listopada osiągnął finał rozgrywek ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu, jednak w finale lepszym od Francuza okazał się być Novak Đoković.
Sezon 2010
W lipcu 2010 roku Francuz doszedł do finału turnieju na ziemnych kortach w Stuttgarcie. Finałowy pojedynek przegrał poprzez krecz w drugim secie z Albertem Montañésem. Powodem dla którego Francuz poddał mecz była skręcona kostka. W październiku Francuz osiągnął finał zawodów w Tokio, eliminując po drodze m.in. Andy’ego Roddicka (Monfils obronił piłkę meczową). Spotkanie finałowe rozegrał z Rafaelem Nadalem, z którym przegrał w dwóch setach. W tym samym miesiącu Francuz wygrał swój trzeci turniej ATP World Tour, podczas rywalizacji w Montpellier, gdzie pokonał m.in. Johna Isnera, Jo-Wilfrieda Tsongę oraz w finale Ivana Ljubičića. W listopadzie po raz drugi z rzędu doszedł do finału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu (hala Bercy). Monfils po drodze pokonał m.in. Rogera Federera, jednak w finale nie sprostał Robinowi Söderlingowi.
Sezon 2011
Na początku sierpnia 2011 roku Monfils awansował do finału zawodów w Waszyngtonie. Francuz po drodze obronił w półfinale meczbola z Johnem Isnerem, jednak finałowy pojedynek przegrał z Radkiem Štěpánkiem. Drugi w sezonie finał francuski tenisista osiągnął w Sztokholmie. Turniej zakończył się końcowym triumfem Monfilsa, który w finale pokonał Jarkko Nieminena.
Sezon 2012
W styczniu 2012 roku dostał się do finału turnieju w Ad-Dausze. Zmierzył się tam ze swoim rodakiem – Jo-Wilfriedem Tsongą, z którym ostatecznie przegrał z wynikiem 5:7, 3:6. Kolejny finał Monfils osiągnął w Montpellier, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Gilles’a Simona, przeciwko któremu obronił piłkę meczową. W spotkaniu finałowym Francuz nie sprostał Tomášowi Berdychowi.
Sezon 2013
W 2013 roku pierwszy finał do jakiego Francuz doszedł miał miejsce w Nicei, pod koniec maja. Pojedynek o tytuł przegrał z Albertem Montañésem. Drugi finał w sezonie osiągnął w sierpniu, w Winston-Salem. Finałowe spotkanie przegrał 3:6, 1:2. W drugim secie poddał pojedynek ze względu na uraz biodra Jürgenowi Melzerowi.
Sezon 2014
Sezon 2014 Monfils zaczął od awansu do finału w Ad-Dausze, pokonany w trzech setach przez Rafaela Nadala. Piąty tytuł singlowy Monfils wywalczył w lutym podczas zawodów w Montpellier, po zwycięskim finale z Richardem Gasquetem.
Sezon 2015
W sezonie 2015 Monfils osiągnął 1 finał, w Marsylii, gdzie został pokonany przez Gillesa Simona.
Sezon 2016
Rok później, w Rotterdamie w meczu mistrzowskim uległ Martinowi Kližanowi. W kwietniu Francuz został finalistą turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Monte Carlo ulegając Rafaelowi Nadalowi. Podczas US Open Series Monfils wygrał turniej w Waszyngtonie po finale z Ivem Karloviciem. Następnie był w półfinale w Toronto i US Open, gdzie przegrywał z Novakiem Đokoviciem. Latem startował na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro osiągając ćwierćfinał gry pojedynczej i 1 rundę gry podwójnej.
Sezon 2017
W sezonie 2017 Monfils po raz pierwszy w karierze awansował do finału rozgrywek na nawierzchni trawiastej, w Eastbourne, gdzie ostatecznie poniósł porażkę z Novakiem Đokoviciem[2]. Podczas meczu pierwszej rundy na French Open z Dustinem Brownem odniósł 400. zwycięstwo w cyklu ATP World Tour[3]. Na US Open doznał w meczu trzeciej rundy z Davidem Goffinem kontuzji prawego kolana, przez co zrezygnował ze startów do końca sezonu, który zakończył na 46. miejscu w rankingu ATP[4].
Sezon 2018
Nowy rok Monfils rozpoczął od triumfu w Dosze, pokonując w ostatnim spotkaniu Andrieja Rublowa 6:2, 6:3. W październiku w finale w Antwerpii przegrał z Kyle’em Edmundem 6:3, 6:7(2), 6:7(4).
Sezon 2019
Rok 2019 Monfils zakończył z jednym singlowym tytułem, w Rotterdamie wygrywając ze Stanem Wawrinką.
W zawodach wielkoszlemowych został ćwierćfinalistą US Open, ponosząc porażkę z Mattem Berrettinim. Startując w cyklu ATP Tour Masters 1000 najlepszy wynik uzyskał w Montrealu, półfinał. Mecz o udział w finale poddał walkowerem Rafaelowi Nadalowi z powodu urazu kostki[5].
W całym sezonie Francuz zagrał 56 meczów, odnosząc 37 zwycięstw, a rok ukończył na 10. miejscu w klasyfikacji ATP.
Sezon 2020
W lutym sezonu 2020 Monfils wygrał dwa następujące po sobie turnieje, w Montpellier i Rotterdamie. W Rotterdamie nie stracił w drodze po tytuł żadnego seta. W swoim kolejnym starcie, w Dubaju osiąnał półfinał ponosząc porażkę z Novakiem Đokoviciem, przeciwko któremu nie wykorzystał trzech meczboli w drugim secie[6].
Sezon 2021
Monfils skończył 2021 rok bez singlowego tytułu, natomiast został finalistą halowego turnieju w Sofii na początku października. W sierpniu, w pojedynku drugiej rundy w Cincinnati pokonał 6:3, 7:5 Alexa de Minaura wygrywając mecz nr 500 w swojej karierze. W lipcu reprezentował Francję na igrzyskach olimpijskich w Tokio. Z turnieju singlowego odpadł w pierwszej rundzie, natomiast w deblu razem z Jérémyem Chardym awansował do drugiej rundy.
Sezon 2022
Sezon 2022 Monfils zaczął od triumfu w Adelaide. Podczas Australian Open awansował do ćwierćfinału, w którym uległ w pięciu setach Matteo Berrettiniemu. W maju Francuz przeszedł operację prawej pięty, przez co wycofał się z French Open i turniejów na nawierzchni trawiastej[7]. Powrócił do rywalizacji na początku sierpnia w Montrealu, w trzeciej rundzie poddając mecz Jackowi Draperowi przez uraz stopy. Był to również ostatni start Francusa w sezonie.
Sezon 2023
Pierwszy start w 2023 roku Monfils odnotował w marcu w Indian Wells, gdzie odpadł w pierwszej rundzie. Swój najlepszy w sezonie wynik ustanowił w Sztokholmie, wygrywając cały turniej. Finałowy pojedynek z Pawiełem Kotowem zakończył wynikiem 4:6, 7:6(6), 6:3.
2024
Pod koniec lipca wystartował na igrzyskach olimpijskich w Paryżu, kończąc rywalizację singlową w pierwszej rundzie, a deblową w drugiej rundzie. W grze podwójnej startował w parzez z Édouardem Rogerem-Vasselinem.
Sezon zakończył bez singlowego tytułu w cyklu ATP Tour.
Puchar Davisa
We wrześniu 2009 roku Monfils zadebiutował w reprezentacji Francji w Pucharze Davisa, podczas rywalizacji z Holandią. Swój singlowy pojedynek przegrał z Thiemo de Bakkerem. W 2010 roku doszedł wraz z drużyną do finału imprezy eliminując wcześniej Niemcy, Hiszpanię i Argentynę. W finale przeciwko Serbii Monfils wygrał najpierw z Janko Tipsareviciem, a następnie przegrał z Novakiem Đokoviciem. Ostatecznie Serbowie wygrali rywalizację 2:3.
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 6. miejscu w listopadzie 2016 roku.
Finały w turniejach ATP Tour
Gra pojedyncza (13–22)
Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads