Gawot (muzyka)

Gawot – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu gawot^[1][2].

Tempo umiarkowane, metrum najczęściej alla breve z przedtaktem, symetryczne frazy i zdania. Przyjmuje formę ronda, formę dwuczęściową (A A¹) lub trzyczęściową z kontrastującą częścią środkową: I gawot – musette – II gawot (ze zmianą trybu i nutą pedałową)^[1][2].

Najbardziej popularny w muzyce barokowej, obecny w suicie, muzyce baletowej i operowej (np. G.F. Händel, H. Purcell). W okresie klasycyzmu spotykany rzadziej (W.A. Mozart), raczej jako samodzielna forma instrumentalna, później wyszedł z użycia. Pojawia się dopiero w muzyce XX w. w nurcie neoklasycznym (np. I Symfonia D-dur „Klasyczna” Prokofjewa)^[1][2].

Znane gawoty:

• Johann Sebastian Bach – Gawot ze Suity orkiestrowej D-dur
• Wolfgang Amadeus Mozart – Gawot na orkiestrę H-dur K300 1778
• Johannes Brahms – Gawot na fortepian A-dur 1871
• Richard Strauss – Gawot na fortepian Aus alter Zeit AV57 1879
• Siergiej Prokofjew – Gawot z „Symfonii klasycznej” (1916–1917)
• Paul Lincke – Gawot z operetki „Lysistrata” 1902^[3]