Georges Duhamel

Georges Duhamel (ur. 30 czerwca 1884 w Paryżu, zm. 13 kwietnia 1966 w Valmondois) – francuski pisarz. Duhamel miał wykształcenie lekarskie i podczas I wojny światowej został wcielony do armii francuskiej. W 1920 r. wydał Confession de minuit, pierwszą z serii książkę z antybohaterką Salavin. W 1935 r. został wybrany na członka Académie française.

Georges Duhamel

Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1884 Paryż
Data i miejsce śmierci	13 kwietnia 1966 Valmondois (ang.)
Dziedzina sztuki	literatura
Ważne dzieła
Civilisation Kronika rodu Pasquier Życie Salavina
Odznaczenia
Nagrody
Nagroda Goncourtów (1918)

Życiorys

Georges Duhamel był trzecim dzieckiem rodziny, która z trudem była w stanie przeżyć z dochodów niestabilnego ojca. Wielokrotne przeprowadzki w dzieciństwie nie przeszkodziły Georges'owi zdobyć dyplom bakałarza w 1902 r., po którym zdecydował się kształcić dalej na lekarza (choć równolegle pielęgnował swoje zainteresowania literackie).

W latach 1906–1909 wraz z Charles'em Vildrakiem(inne języki) (swoim późniejszym szwagrem) prowadzili grupe l'Abbaye de Créteil, skupiającą poetów, pisarzy, muzyków i malarzy. Od 1912 r. był redaktorem przeglądu literackiego Mercure de France. W 1935 r. przejął jego kierownictwo. W 1938 r., z powodu swojego antywojennego nastawienia, został zastąpiony przez Jacques'a Bernarda(inne języki), lecz wrócił na stanowisko w 1945 r. (był w posiadaniu większości akcji firmy).

Podczas I wojny światowej zaciągnął się do wojska i przez 4 lata pracował jako chirurg – często w niebezpiecznych sytuacjach. To bolesne doświadczenie dało dość materiału na dwa dzieła prozatorskie, które przyniosły mu natychmiastowy sukces: Vie des martyrs (Droga męczenników) i Civilisation (Nagroda Goncourtów w 1918). Po zakończeniu służby wojskowej poświęcił się literaturze i obronie ludzkiej cywilizacji. W 1919 r. znalazł dwa zakątki w Val-d'Oise, gdzie odtąd spędzał letnie wakacje (Vallée-du-Sausseron(inne języki) oraz Valmondois).

W 1926 r. ogłosił w prasie apel o uwolnienie więźniów politycznych w Polsce. Apel, nieuzgodniony ze stroną polską, spowodował bojkot ze strony polskiego środowiska literackiego podczas wizyty w Polsce w tym samym roku. Zajmowała się nim wtedy późniejsza pisarka i feministka Irena Krzywicka, z którą się zaprzyjaźnił^[1].

W 1935 r. został wybrany na 30. przewodniczącego Académie française. W latach 1930–1940 jeździł na wiele konferencji we Francji i za granicą, przemawiając na temat języka i kultury francuskiej, a także promując ideę cywilizacji opartej na ludzkim sercu, a nie na postępie technicznym. W latach 1933–1945 opublikował Kronikę rodu Pasquier(inne języki).

W czasie II wojny światowej twórczość Duhamela była zakazana przez III Rzeszę. Wykazał się odwagą w swoim sprzeciwie wobec okupacji, za co później chwalił go Charles de Gaulle.

Po wojnie Duhamel został prezesem Alliance française i wrócił do swoich przemówień na temat kultury francuskiej. Od 1960 r. pogarszało się jego zdrowie, co zmusiło go do zaniechania części swojej działalności. Zmarł 6 lat później w swoim ulubionym miejscu wypoczynku, Valmondois.

Odznaczenia

• Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej^[2]
• Komandor Orderu Sztuki i Literatury^[2]
• Krzyż Wojenny 1939-1945^[2]
• Komandor Orderu Zdrowia Publicznego^[2]