Gustaw Zieliński (poseł)

Gustaw Zieliński (ur. 18 listopada 1890, zm. 17 listopada 1945 w Paryżu) – polski działacz niepodległościowy, społeczny, polityczny i związkowy, poseł na Sejm II kadencji w II Rzeczypospolitej.

Gustaw Zieliński

Gustaw Zieliński (1933)
Pełne imię i nazwisko	Gustaw Czesław Zieliński
Data urodzenia	18 listopada 1890
Data i miejsce śmierci	17 listopada 1945 Paryż
Poseł na Sejm II kadencji (II Rzeczypospolitej)
Okres	od 1928 do 1930
Przynależność polityczna	BBWR
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Kazimierza (1859–1940) i Julii z Gąssowskich (1859–1917). Ukończył Gimnazjum Konopczyńskiego w Warszawie. W czasach szkolnych należał do Organizacji Młodzieży Narodowej i został przyjęty do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Studiował na Wyższych Kursach Handlowych im. Augusta Zielińskiego, w czasie studiów został przyjęty do Koła Braterskiego „Zet”-u. W czasie I wojny światowej był Starszym warszawskiego Koła Braterskiego. W 1914 roku był jednym z inicjatorów i kierowników Wolnej Szkoły Wojskowej^[1].

Po studiach rozpoczął karierę urzędniczą, początkowo w MSW, później w związkach zawodowych i w Towarzystwie Straży Kresowej (i w powołanym przez nie Związku Rad Ludowych^[2]. Był sekretarzem generalnym i członkiem Komitetu Wykonawczego Towarzystwa Straży Kresowej^[3].

Pracując zawodowo, czynnie pracował społecznie. W 1918 roku był członkiem założycielem Związku Patriotycznego, do którego należał przez cały okres międzywojenny, był członkiem jego Komitetu Centralnego w latach 1919–1921, 1924, 1927, 1931–1932^[4][5]. Na parę lat przed II wojną światową wziął z niego „urlop bezterminowy”^[6]. Należał do Rady Naczelnej Senioratu OMN^[7], która w 1927 roku weszła w skład ZPMD^[8]. W 1926 roku wszedł do Związku Naprawy Rzeczypospolitej^[9], następnie w Zjednoczeniu Pracy Wsi i Miast i w od listopada 1928 roku – we władzach powołanej przez nie Generalnej Federacji Pracy^[10] (był prezesem tej federacji^[11]).

W 1928 roku został wybrany na posła z listy BBWR^[12][13]. W latach 30. zajmował kierownicze stanowiska (naczelnik wydziału, dyrektor Gabinetu Ministra, dyrektor Departamentu Ogólnego) w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej^[2].

W 1936 roku stał na czele komitetu organizacyjnego obchodów 50-lecia „Zet-u”^[2][14].

Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się wraz z rządem do Rumunii, następnie do Francji. Pracował tam w Polskim Czerwonym Krzyżu i Polsko-Amerykańskim Komitecie Pomocy Uchodźcom. Brał też tam udział w ruchu oporu. W 1940 roku został wraz z synem aresztowany przez Gestapo i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie przebywał do końca wojny. Wkrótce po uwolnieniu przez aliantów zmarł w Paryżu w wyniku pobytu w obozie. Został pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency (kwatera H, grób 1560)^[15][2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1927)^[16]