Harvey Cushing

Harvey Williams Cushing (ur. 8 kwietnia 1869 w Cleveland, zm. 7 października 1939 w New Haven) – amerykański lekarz, neurochirurg, jeden z twórców neurochirurgii i jej zastosowania w endokrynologii oraz leczeniu nowotworów mózgu.

Harvey Cushing

Harvey Williams Cushing

Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1869 Cleveland
Data i miejsce śmierci	7 października 1939 New Haven

Dzieciństwo spędził w Cleveland. Ukończył studia na Uniwersytecie Yale (w 1895, licencjat) oraz studia medyczne na Uniwersytecie Harvarda. Odbył czteroletni staż w szpitalu klinicznym Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa (w Baltimore) pod kierunkiem Williama Halsteda. W tym szpitalu pracował jako chirurg latach 1902–1912; za swojego mistrza uważał Williama Oslera, którego specjalizacją była przysadka mózgowa). W następnych latach był naczelnym chirurgiem w Peter Bent Brigham Hospital w Bostonie i profesorem chirurgii w Harvard Medical School. W 1933 wszedł do kadry naukowo-dydaktycznej Uniwersytetu Yale^[1].

Wprowadził narzędzia i metody operacyjne, które umożliwiały opanowanie krwawień z naczyń mózgowych, chirurgiczne leczenie neuralgii nerwu trójdzielnego oraz zabiegi na przysadce. Interesował się przede wszystkim zmianami związanymi z zaburzeniami wydzielania hormonu wzrostu (akromegalia, gigantyzm, niedobór wzrostu). Wykonał dwa tysiące operacji usunięcia guza mózgu. Wszystkie przypadki szczegółowo dokumentował, stosując nową technikę fotografowania pacjentów w różnych etapach choroby. Zdjęcia, zamieszczone m.in. w cenionej książce The Pituitary Body and Its Disorders^[2], sugerowały zafascynowanie ludzkimi ułomnościami (podobne do fascynacji Veláza, malującego serię karłów i błaznów)^[3].

Jako lekarz zainteresowany nowymi odkryciami Harvey Cushing próbował elektrycznie stymulować mózg chorych na padaczkę, zbudował urządzenie do automatycznego śledzenia pulsu i ciśnienia krwi operowanego, w 1896 próbował wykorzystać do diagnostyki zaledwie rok wcześniej odkryte promieniowanie rentgenowskie^[3].

Jest autorem licznych prac z zakresu endokrynologii i neurochirurgii, między innymi rozprawy o nadczynności kory nadnerczy spowodowanej gruczolakiem przysadki mózgowej (choroba Cushinga). Napisał również biografię swojego mentora, Williama Oslera, który zwrócił jego uwagę na działanie przysadki i różnorodność skutków jej dysfunkcji^[3]. Za książkę Life of Sir William Osler (1925) otrzymał Nagrodę Pulitzera (1925)^[1]. W tym okresie zajmował się intensywnie gromadzeniem materiałów na temat Andreasa Vesaliusa, którego uważał za swojego duchowego ojca (dotarł nawet do pierwszego wydania De humani corporis fabrica)^[3].

Pod koniec lat trzydziestych zdiagnozowano w jego mózgu niewielki guz. Zmarł wskutek powikłań po zawale serca^[3].