Ignacy Komorowski (kompozytor)

Ignacy Marceli Komorowski (ur. 13 stycznia 1824 w Warszawie, zm. 14 października 1857 tamże) – polski kompozytor i wiolonczelista.

Ignacy Komorowski

Imię i nazwisko	Ignacy Marceli Komorowski
Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1824 Warszawa
Pochodzenie	polskie
Data i miejsce śmierci	14 października 1857 Warszawa
Przyczyna śmierci	gruźlica
Instrumenty	skrzypce, wiolonczela
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, wiolonczelista

Życiorys

Uczył się u znanych polskich wiolonczelistów i skrzypków: J. Hornziela w zakresie gry na skrzypcach i J. Szablińskiego oraz A. Hermana w zakresie gry na wiolonczeli. Od 1850 pracował jako wiolonczelista w Teatrze Wielkim w Warszawie, a także wykonawca w gronach kameralnych części ze swoich pieśni.

Komorowski zmarł na gruźlicę. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 13-IV-29)^[1].

Był bratem Józefa Walentego, znanego aktora sceny warszawskiej.

Jan Lechoń zanotował w swym dzienniku pod datą 16 sierpnia 1950:

Przypomniała mi się pieśń Ignacego Komorowskiego Kalina do słów Lenartowicza, a potem jego pomnik na Powązkach, jakiś chłopiec wiejski z wiankiem w rękach i napis „Śpiewakowi Kaliny”. Moja matka, ile razy chodziliśmy na Powązki, zawsze mnie prowadziła na ten grób także. I nieraz śpiewała Kalinę, a ja płakałem, rozumiejąc, że musi być bardzo nieszczęśliwa, skoro śpiewa tak strasznie smutne piosenki.

Grób Ignacego Komorowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Twórczość

W swojej twórczości starał się naśladować ryt Stanisława Moniuszki^[2]. Jest autorem kilku popularnych w XIX wieku pieśni:

• Kalina ze słowami T. Lenartowicza,
• Bo na tym świecie śmierć wszystko zmiecie znana też jako Pieśń masek z „Marii” A. Malczewskiego (wykonywana przez alt z towarzyszeniem chóru),
• Chociaż to życie idzie po grudzie do słów Wincenta Pola, w rytmie poloneza,
• Drzem sobie duszo do słów E. Wasilewskiego,
• Wisła,
• Ukrainiec,
• Maciek.