Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Inwazja Izraela na Liban (2024)
inwazja sił Izraela na Liban rozpoczęta 1 października 2024 Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Inwazja Izraela na Liban, nazywana również III wojną libańską[6][7] – konflikt zbrojny pomiędzy Izraelem a zbrojnym skrzydłem libańskiej partii Hezbollah. Lądowa inwazja wojsk izraelskich, której deklarowanym celem było zniszczenie infrastruktury wojskowej Hezbollahu w południowym Libanie, rozpoczęła się 1 października 2024 roku.
Remove ads
Tło
Konflikt jest związany z rozprzestrzenianiem się wojny między Izraelem a Hamasem. Terytorium południowego Libanu jest de facto kontrolowane przez Hezbollah[8][9]. Konflikt pomiędzy tymi dwoma siłami trwa od lat 80. XX wieku, a w jego ramach w czasie roku poprzedzającego izraelską inwazję wielokrotnie dochodziło do ostrzału terytorium Izraela z infrastruktury wojskowej Hezbollahu zlokalizowanej w południowym Libanie, co zmuszało obywateli Izraelu do opuszczenia terytoriów przy północnej granicy tego kraju[10].
Inwazja została poprzedzona eksplozjami pagerów i krótkofalówek, które zabiły 38 członków Hezbollahu (a według Reutersa około 1500 bojowników utraciło zdolność do walki[11])[12], oraz operacją „Północne Strzały”, której oficjalnym celem były pozbawienie Hezbollahu zdolności do zagrożenia północnej części Izraela[13]; operacja uchodzi też za drugi front wojny w Strefie Gazy[14]. W wyniku operacji lotniczej wojsko izraelskie zabiło w nalotach dowódcę sił specjalnych Hezbollahu Ibrahima Akila oraz przywódcę tego ugrupowania Hasana Nasrallaha. W ten sposób przed rozpoczęciem lądowej inwazji większość dowództwa Hezbollahu została zabita[15].
Remove ads
Przebieg wydarzeń
Podsumowanie
Perspektywa
30 września 2024 roku izraelskie wojsko ogłosiło północną granicę Izraela zamkniętą strefą wojskową. Tego samego dnia wojsko libańskie wycofało się z niebieskiej linii[16][17]. Rzecznik Sił Obronnych Izraela (IDF) Daniel Hagari ogłosił, iż celem inwazji jest zniszczenie infrastruktury wojskowej Hezbollahu w południowym Libanie, która mogłaby zagrozić Izraelowi. Według Hagariego Hezbollah szykował się do ataku podobnego jak ten, którego 7 października 2023 roku dokonał Hamas[18].
1 października wojska izraelskie przekroczyły granicę lądową z Libanem. Według komunikatu IDF wojska izraelskie zaatakowały infrastrukturę wojskową w Kafar Kila, Ajta asz-Szab, Majs al-Dżabal i Al-Adajsie[19]. Doszło do pierwszych starć pomiędzy siłami Izraela i Hezbollahu[20]. Według Hezbollahu bojownicy zabili kilku żołnierzy izraelskich w Jarun i Al-Adajsie[21]. Ponadto w ramach odwetu za inwazję Hezbollah ponownie ostrzelał Izrael[22]. Nazajutrz IDF potwierdziły śmierć ośmiu żołnierzy[23]. Alarmowano także, iż inwazja pogłębiła kryzys humanitarny w Libanie[24].
Irański Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej w ramach odwetu wystrzelił w kierunku Izraela co najmniej 181 rakiet (Operacja „Dotrzymana Obietnica 2”); część pocisków wystrzelonych w ramach zmasowanego ostrzału przedarła się przez Żelazną Kopułę i trafiła w obiekty na terenie Tel Awiwu-Jafy[25][26][27].
3 października w Bint Dżubajl izraelska armia zaatakowała posterunek wojskowy libańskiej armii. Spowodowało to pierwsze od rozpoczęcia inwazji stracie libańskiej państwowej armii z IDF. W wyniku starcia zginął jeden libański żołnierz[1]. Kolejny libański żołnierz zginął w ataku na At-Tajbę[28]. Tegoż dnia w kolejnych nalotach bombowych na Dahiję zginął Haszim Safi ad-Din, przewodniczący Rady Wykonawczej Hezbollahu; jego śmierć potwierdzono dopiero dwa tygodnie później.
4 października w ataku Sił Powietrznych Izraela (IAF) na centrum medyczne w Bejrucie zginęło 9 osób, w tym 7 medyków[29].
Liczebność izraelskich wojsk inwazyjnych oceniano 8 października na 15 tysięcy żołnierzy[30]. Według źródeł powiązanych z Hezbollahem Izrael miał zaś 9 października wycofać swoje siły z Al-Adajsy[31]. 9 października nalot IAF na kościół w Derdghaya zabił 8 osób[32].
10 października ostrzał ze strony Izraela zranił dwóch pracowników UNIFIL – działającej w Libanie misji pokojowej ONZ[33]. Tegoż dnia 22 Libańczyków zginęło w nalocie Izraela w centrum Bejrutu[34], zaś 15 żołnierzy UNIFIL zostało rannych w ataku na Ramję[35]. 11 października izraelski atak zabił dwóch libańskich żołnierzy[36].
13 października Hezbollah przeprowadził skuteczny atak dronem na bazę Brygady Golani w Binjaminie, w którym zginęło 4 izraelskich żołnierzy[37]. Po tym uderzeniu zwracano uwagę, że izraelska obrona powietrzna nie radzi sobie z produkowanymi w Iranie dronami, które latają „na takiej wysokości jak ptaki”[38]. Stany Zjednoczone zapowiedziały wysłanie do Izraela baterii systemu przeciwrakietowego THAAD[38]. 14 października izraelski nalot uderzył w maronickie chrześcijańskie miasto Aitou w północnym Libanie, zabijając 21 osób i raniąc osiem[39].
16 października zdobyta przez IDF wieś Muhajbib została doszczętnie zniszczona (wysadzona) przez oddział z 91 Dywizji[40]. Podobny los spotkał potem także przygraniczne wsie Umm at-Tut i Marwahin[41]. Według prawa międzynarodowego taka celowa i rozległa (extensive) destrukcja może stanowić zbrodnię wojenną[42]. Również 16 października Izrael zbombardował budynek rady miejskiej w An-Nabatijja, zabijając 16 osób, w tym burmistrza, i raniąc dalsze 52 osoby[43].
Po tym jak 16 października w Strefie Gazy zginął przywódca Hamasu Jahja Sinwar, Hezbollah zapowiedział „nową fazę” wojny z Izraelem[44]. 19 października dron wysłany z Libanu uderzył w dom Binjamina Netanjahu w Cezarei, polityk nie był jednak obecny na miejscu[45]. Tegoż dnia atak izraelskiego drona na Sahel Alma zabił 2 osoby[46], natomiast w Ramji rannych zostało czterech żołnierzy UNIFIL[47].
W kolejnych dniach Hezbollah poinformował o wystrzeleniu pocisków wymierzonych w obiekty wojskowe pod Hajfą i Tel Awiwem, z których część została strącona[48]. Tymczasem IAF zbombardowały 23 października historyczne miasto Tyr, gdzie według libańskiego ministerstwa zdrowia zginęło 28 osób[49].
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny poinformował, że dniach 26–27 października poległo dwóch jego bojowników walczących przy granicy libańsko-izraelskiej, w tym dowódca polowy Sulejman al-Ahmad[2].
29 października Naim Kassem został ogłoszony nowym przywódcą Hezbollahu[50].
Do końca października izraelska inwazja nie poczyniła znaczących postępów terytorialnych, pomimo że zaangażowane siły były większe niż w 2006 roku[51]. W ciągu miesiąca zginęło oficjalnie 35 żołnierzy IDF, zaś według niepotwierdzonych doniesień straty IDF wynosiły ponad 90 zabitych[52]. W wyniku konfliktu co najmniej 20 żołnierzy UNIFIL zostało rannych[47].
26 listopada Izrael i Hezbollah zgodziły się na zawieszenie broni, które przewiduje, że bojownicy Hezbollahu opuszczą granicę z Izraelem, w zamian za wycofanie wojsk izraelskich z południowego Libanu i zaprzestanie nalotów[53]. Swą obecność w południowej części kraju ma wzmocnić państwowa armia libańska, która ma rozmieścić tam 5000 żołnierzy[54]. Porozumienie o zawieszeniu broni między Izraelem a Hezbollahem weszło w życie o godzinie 4:00 następnego dnia[53][54].
Remove ads
Reakcje międzynarodowe
ONZ: Według UNICEF w październiku 2024 w Libanie „codziennie ginęło jedno dziecko”[55]. Żołnierze misji UNIFIL uczestniczyli w niesieniu pomocy humanitarnej m.in. w Tyrze[56].
Liban: premier Nadżib Mikati zabiegał o zawieszenie broni i realizację rezolucji RB ONZ nr 1701[57]. Premier spotkał z ambasadorami Chin, USA, Rosji, Francji i Wielkiej Brytanii, chcąc nakłonić te państwa do „wywarcia presji” na Izrael; skrytykował też „milczącą społeczność międzynarodową”[58].
Rosja wezwała do wycofania wojsk izraelskich z Libanu[59].
Stany Zjednoczone: sekretarz stanu Antony Blinken odwiedził Izrael, a następnie Arabię Saudyjską, gdzie rozmawiał o ewentualnym rozejmie w Strefie Gazy i Libanie[49].
Uwagi
- Armia Libanu nie uczestniczy w walkach Hezbollahu z Izraelem, niemniej bywa celem ostrzału ze strony IDF, jak i odpowiada ogniem w obronie własnej.
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads