Józef Dubiński (oficer)

Józef Dubiński (ur. 10 grudnia 1896 w Klimkówce, zm. wiosna 1940 w Charkowie) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Józef Dubiński

kapitan administracji (piechoty)
Data i miejsce urodzenia	26 czerwca 1896 Klimkówka
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie Wojsko Polskie
Jednostki	5 Dywizja Strzelców Polskich 83 Pułk Piechoty 16 Pułk Piechoty 7 Pułk Piechoty Legionów
Stanowiska	dowódca Batalionu ON „Chełm”
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna domowa w Rosji II wojna światowa kampania wrześniowa obrona Lwowa 1939
Odznaczenia

Życiorys

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Urodził się w Klimkówce, w rodzinie Antoniego i Katarzyny z Penarów^[1].

1 czerwca 1915 w Krakowie, jako jednoroczny ochotnik wstąpił do 18 Pułku Piechoty Obrony Krajowej. W październiku tego roku został wzięty do rosyjskiej niewoli, a po zwolnieniu służył w szeregach 5 Dywizji Strzelców Polskich. W stopniu podporucznika był przydzielony do Dowództwa szkoły oficerskiej. Dostał się do bolszewickiej niewoli, z której zbiegł i 22 października 1920 przez linię frontu powrócił do kraju^[2].

W Wojsku Polskim służył w 2 pułku syberyjskim (przemianowanym na 83 pułk piechoty)^[3], a następnie w 16 pułku piechoty w Tarnowie^[4] i 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie. 27 stycznia 1930 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 32. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. W 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna^[6]. W marcu 1939 był komendantem 8 Obwodu Przysposobienia Wojskowego przy 7 pp Leg. i równocześnie dowódcą Chełmskiego Batalionu Obrony Narodowej^[7].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził Chełmskim Batalionem ON. Wziął udział w obronie Lwowa^[8], w czasie której został ranny 17 września^[1]. Dwa dni później został wyznaczony na stanowisko I adiutanta pułku piechoty Góra Stracenia^[9]. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji załogi Lwowa został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku^[10][1]. Wiosną 1940 wraz z innymi jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i zamordowany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Pogrzebano go potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[11]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 975^[1].

Józef Dubiński był żonaty z Jadwigą z Korsaków, z którą miał syna i trzy córki^[12].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych^[6]
• Medal Niepodległości^[6]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[6]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Upamiętnienie

• 5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[13][14][15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[16][17][18].
• 14 kwietnia 2012, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy cmentarzu rzymskokatolickm parafii św. Wawrzyńca w Rymanowie został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Józefa Dubińskiego^[19][20][21].

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie