Aleksander Szczygło

Aleksander Marek Szczygło (ur. 27 października 1963 w Jezioranach, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski polityk i urzędnik.

Aleksander Szczygło

Data i miejsce urodzenia	27 października 1963 Jeziorany
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 2010 Smoleńsk
Szef Kancelarii Prezydenta RP
Okres	od 2 sierpnia 2006 do 7 lutego 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Robert Draba (p.o.)
Następca	Robert Draba (p.o.)
Minister obrony narodowej
Okres	od 7 lutego 2007 do 7 września 2007 i ponownie od 10 września 2007 do 16 listopada 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Radosław Sikorski
Następca	Bogdan Klich
Szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego
Okres	od 15 stycznia 2009 do 10 kwietnia 2010
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Władysław Stasiak
Następca	Zbigniew Nowek (p.o.)
Odznaczenia

Wizyta Aleksandra Szczygły w Iraku (2007)

Grób na Powązkach Wojskowych (2011)

Tablica upamiętniająca Aleksandra Szczygłę w Ełku

W latach 2001–2006 i 2007–2009 poseł na Sejm IV, V i VI kadencji, poseł do Parlamentu Europejskiego V kadencji, w latach 2005–2006 sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej, w latach 2006–2007 szef Kancelarii Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, w 2007 minister obrony narodowej w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, w latach 2009–2010 szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego.

Życiorys

Rodzina i wykształcenie

Syn Stanisława i Stefanii Szczygłów. Miał pięcioro rodzeństwa^[1]. Wraz z rodziną mieszkał w Czerwonce w gminie Biskupiec^[2]. W latach 1978–1983 uczęszczał do Technikum Kolejowego w Olsztynie^[3]. W 1990 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. W 1996 ukończył roczny kurs dla pracowników administracji publicznej z Europy Środkowej i Wschodniej organizowany przez Georgetown University (zajęcia odbywały się na University of Wisconsin) oraz odbył praktykę w Kongresie Stanów Zjednoczonych.

Działalność zawodowa i polityczna

W latach 1990–1991 pracował jako asystent senatora Lecha Kaczyńskiego w Biurze Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego w Gdańsku. Jednocześnie pracował jako specjalista w biurze prawnym Komisji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. W latach 1991–1992 pracował jako specjalista ds. legislacyjnych w kierowanym przez Lecha Kaczyńskiego Biurze Bezpieczeństwa Narodowego, a po powołaniu Lecha Kaczyńskiego na stanowisko prezesa Najwyższej Izby Kontroli w 1992 został dyrektorem gabinetu prezesa NIK, w urzędzie tym był zatrudniony do 1995.

W 1997 był doradcą głównego inspektora w Głównym Inspektoracie Pracy. W latach 1997–2000 pracował jako dyrektor Departamentu Informacji i Kształcenia Europejskiego w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. W 2001 był doradcą prezesa zarządu Powszechnej Kasy Oszczędności Banku Polskiego.

W 2001 został wybrany do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości. Od maja do lipca 2004 był eurodeputowanym V kadencji w ramach delegacji krajowej^[4]. W wyborach w tymże roku bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego. W wyborach w 2005 ponownie uzyskał mandat poselski.

23 grudnia 2005 został powołany na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej. Przestał pełnić tę funkcję 2 sierpnia 2006. Tego samego dnia objął urząd szefa Kancelarii Prezydenta RP, rezygnując z zasiadania w parlamencie.

7 lutego 2007 został powołany na stanowisko ministra obrony narodowej w miejsce Radosława Sikorskiego, który podał się do dymisji. 14 marca tego samego roku otrzymał nominację w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego. 7 września został odwołany z Rady Ministrów i jednocześnie powołany na sekretarza stanu i kierownika w Ministerstwie Obrony Narodowej, 10 września prezydent RP Lech Kaczyński ponownie wręczył mu nominację na ministra obrony narodowej.

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu olsztyńskim 29 592 głosy. 15 stycznia 2009 został mianowany szefem Biura Bezpieczeństwa Narodowego, tracąc z upływem tego dnia mandat poselski.

Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej^[5]. 21 kwietnia został pochowany w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[6]. Jego ciało zostało ekshumowane 29 listopada 2016 w związku z prowadzonym w Prokuraturze Krajowej śledztwem w sprawie katastrofy smoleńskiej^[7].

Odznaczenia i upamiętnienie

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 2010, pośmiertnie^[8]
• Odznaka pamiątkowa Ministerstwa Obrony Narodowej – 2007, ex officio
• Krzyż Komandorski Orderu Zasługi – 2009, Węgry^[9]
• Order „Za zasługi” II klasy – 2010, Ukraina^[10]

Upamiętnienie

Tablice poświęcone Aleksandrowi Szczygle odsłonięto w 2010 na cmentarzu w Węgoju koło Jezioran^[11] na grobie jego rodziców^[12], w 2012 w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Olsztynie^[13], a w 2013 na budynku Zespołu Szkół Samochodowych im. por. Adolfa Marii Bocheńskiego w Olsztynie (w przeszłości działającego jako Technikum Kolejowe, które ukończył Aleksander Szczygło)^[14] oraz w Ełku (na budynku, gdzie w przeszłości Aleksander Szczygło otworzył swoje pierwsze biuro poselskie)^[15][16].

W 2012 imię Aleksandra Szczygły otrzymała Sala Kominkowa w Ministerstwie Obrony Narodowej^[17].