Józef Hansz

Józef Hansz (ur. 19 lutego 1890 w Gnieźnie, zm. 25 marca 1970 w Poznaniu) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Józef Hansz

chorąży
Data i miejsce urodzenia	19 lutego 1890 Gniezno
Data i miejsce śmierci	25 marca 1970 Poznań
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Armia Wielkopolska Wojsko Polskie
Jednostki	batalion KOP „Dederkały”
Stanowiska	dowódca plutonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Walentego i Wiktorii z domu Solarek^[1]. Absolwent szkoły ludowej. W młodości pracował jako cieśla. W 1914 zmobilizowany do niemieckiego 54 pułku piechoty i w jego składzie walczył na froncie zachodnim I wojny światowej^[2]. Po zdemobilizowaniu, w 1918 wstąpił w Gnieźnie do Rady Robotniczo-Żołnierskiej. W grudniu tego roku, walcząc w szeregach 4 kompanii gnieźnieńskiej, wyzwalał miasto, a w styczniu 1919 dowodził grupą powstańców pod Zdziechową i w bitwie o Szubin^[2]. Od sierpnia 1919 w składzie 4 pułku strzelców wielkopolskich walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej. 25 sierpnia 1920 na czele plutonu pod ostrzałem karabinów maszynowych zdobył brawurowym atakiem silnie broniony folwark Bielowszczyznę^[2]. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i otrzymał awans na stopień chorążego^[2].

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W 1926 został przeniesiony do 4 batalionu KOP „Dederkały”. W marcu 1934 był dowódcą plutonu w 4 kompanii granicznej KOP „Białozórka”^[1]. Z dniem 31 grudnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej^[1]. W 1936 zamieszkał w Dusznikach Wielkopolskich^[1]. W 1939 walczył w kampanii wrześniowej^[2]. Od 1950 zamieszkiwał w Poznaniu. Zmarł 25 marca 1970 i został pochowany na cmentarzu parafialnym św. Jana Vianneya w Poznaniu (kwatera św.Łazarza, rząd 12, miejsce 17)^[3].

Był żonaty z Jadwigą z Zalewskich, miał córkę Irenę (ur. 1927)^[2]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 940^[1][2]
• Krzyż Walecznych^[1][2]
• Medal Niepodległości – 17 marca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[4]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy^[3]