Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Jan Marcińczyk
major piechoty Wojska Polskiego II RP, działacz społeczny i literat, więzień i ofiara obozu koncentracyjnego Auschwitz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Jan Marcińczyk (ur. 4 października 1881[1] w Lublinie[2] , zm. 16 lutego 1941 w Auschwitz[2] ) – major piechoty Wojska Polskiego, literat, poeta.
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Ukończył szkołę oficerską w Kazaniu. W 1907 służył w pułku piechoty w Penzie. Za wystąpienie w kasynie oficerskim, w obronie honoru Polaków, został wydalony z armii. Do 1914 pracował w służbie cywilnej. W międzyczasie w Nałęczowie poznał Stefana Żeromskiego, któremu opowiedział historię swojego życia, a która to historia stała się kanwą powieści „Uroda życia”[3]. W czasie rewolucji 1917 ratował polskie zabytki, między innymi w Kijowie odzyskał sztandary z powstania kościuszkowskiego, listopadowego i styczniowego, które w 1922 przekazał do Muzeum Wojska w Warszawie[3]. W październiku 1918 w Lublinie na czele sformowanego przez siebie oddziału rozbrajał okupantów austriackich i uwolnił więźniów politycznych osadzonych w Zamku lubelskim[3].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 119. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 70 pp[4]. Później został przeniesiony do 52 Pułku Piechoty w Złoczowie na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego[5]. Od stycznia do 1 maja 1924 był odkomenderowany do Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Powiat[6]. Następnie został przeniesiony do 55 Pułku Piechoty w Lesznie na stanowisko dowódcy II batalionu[7]. W sierpniu 1925 został przeniesiony do 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku na stanowisko kwatermistrza[8]. W lutym 1927 został zwolniony ze stanowiska kwatermistrza i pozostawiony w dyspozycji dowódcy pułku[9]. Z dniem 1 kwietnia 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 31 maja tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[10]. W 1928 mieszkał w Rawiczu[11].
W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 wziął udział w obronie Warszawy, a później prowadził działalność konspiracyjną[3].
Przyjaźnił się z Kornelem Makuszyńskim i Arturem Oppmanem. Miał syna Marka[3].
Remove ads
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (21 kwietnia 1937)[12]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[13][14]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (15 marca 1939)[15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Twórczość
- Chwila osobliwa, Lublin 1919.
- My, Legjon Puławski! [wiersz], Legjonista Puławski 1932, nr 2.
- Jenerał Kruk-Heydenreich. „Żołnierz Polski”. 10 (394), s. 2–3, 1924-03-09. Warszawa.
- Jenerał Kruk-Heydenreich. „Żołnierz Polski”. 11 (395), s. 12–14, 1924-03-16. Warszawa.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads