Jan Obłąk

Jan Władysław Obłąk (ur. 26 maja 1913 w Borzęcinie^[1], zm. 16 grudnia 1988 w Olsztynie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych w zakresie historii Kościoła, biskup pomocniczy warmiński w latach 1962–1982 (do 1967 formalnie gnieźnieński), biskup diecezjalny warmiński w latach 1982–1988, w 1988 biskup senior diecezji warmińskiej.

Jan Obłąk

Jan Obłąk (1969)
Parate viam Domini Prostujcie drogę Panu
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	26 maja 1913 Borzęcin
Data i miejsce śmierci	16 grudnia 1988 Olsztyn
Miejsce pochówku	bazylika konkatedralna św. Jakuba w Olsztynie
Biskup diecezjalny warmiński
Okres sprawowania	1982–1988
Biskup pomocniczy warmiński
Okres sprawowania	1962–1982 (do 1967 formalnie gnieźnieński)
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	26 czerwca 1936
Nominacja biskupia	20 listopada 1961
Sakra biskupia	1 kwietnia 1962

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	1 kwietnia 1962
Miejscowość	Frombork
Miejsce	katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Konsekrator	Stefan Wyszyński
Współkonsekratorzy	Karol Pękala Michał Blecharczyk
Współkonsekrowani biskupi Józef Gucwa 26 stycznia 1969 Julian Wojtkowski 22 sierpnia 1969 Józef Glemp 21 kwietnia 1979 Wojciech Ziemba 4 lipca 1982

Życiorys

Szkołę podstawową ukończył w Borzęcinie, miejscu swego urodzenia. Do gimnazjum uczęszczał w Tarnowie, w 1931 złożył egzamin dojrzałości i wstąpił do tarnowskiego seminarium duchownego. 26 czerwca 1936 otrzymał święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę duszpasterską. Pracował jako wikariusz w parafii Ciężkowice, następnie w Nowym Sączu i od 1943 jako administrator parafii Lisia Góra. W 1947 został przeniesiony do Dąbrowy Tarnowskiej. Jednocześnie studiował historię Kościoła na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie 17 sierpnia 1948 uzyskał doktorat teologii z zakresu historii Kościoła.

12 sierpnia 1949 przybył do Olsztyna. 17 października rozpoczął pracę w reaktywowanym po wojnie Wyższym Seminarium Duchownym. Otrzymał stanowisko wicerektora i wykładowcy historii, patrologii i sztuki kościelnej. 26 października 1959 biskup Tomasz Wilczyński mianował go kanonikiem kapituły katedralnej.

20 listopada 1961 został prekonizowany biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Abbir Maius z zadaniem posługiwania na Warmii. Sakrę biskupią przyjął 1 kwietnia 1962 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Fromborku. Konsekrował go kardynał Stefan Wyszyński, arcybiskup metropolita gnieźnieński i warszawski, któremu asystowali tarnowscy biskupi pomocniczy: Karol Pękala i Michał Blecharczyk^[2]. 2 października 1962 został mianowany wikariuszem generalnym diecezji warmińskiej, a 30 listopada prepozytem Warmińskiej Kapituły Katedralnej. W latach 1962–1968 pełnił funkcję rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Olsztynie.

Po śmierci biskupa Józefa Drzazgi (12 września 1978) i po przeniesieniu bpa Józefa Glempa na stolicę prymasowską gnieźnieńską i warszawską zarządzał diecezją warmińską jako wikariusz kapitulny. 13 kwietnia 1982 został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem diecezjalnym diecezji warmińskiej. Uroczysty ingres do prokatedry w Olsztynie odbył 2 maja, a do katedry we Fromborku 30 maja 1982.

Podczas soboru watykańskiego II brał udział w obradach drugiej i czwartej sesji soborowej^[3].

Za popularyzację wiedzy o przeszłości Warmii w 1982 otrzymał godność honorowego członka Polskiego Towarzystwa Historycznego.

Został pochowany w konkatedrze św. Jakuba w Olsztynie^[4].