Janusz Rzeszewski

Janusz Rzeszewski (ur. 10 lutego 1930 w Kożangródku, zm. 2 października 2007^[1] w Warszawie) – polski reżyser filmowy, od 1958 związany z Telewizją Polską.

Janusz Rzeszewski

Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1930 Kożangródek
Data i miejsce śmierci	2 października 2007 Warszawa
Zawód	reżyser filmowy
Współmałżonek	Lidia Rzeszewska
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Walentego i Kazimiery z domu Majchrzak. Przed wybuchem II wojny światowej z rodziną przeniósł się do Warszawy, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej^[2].

Podczas okupacji niemieckiej kontynuował naukę w Kolegium Ojców Marianów na Bielanach. Wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego, zostając członkiem Szarych Szeregów. Brał udział w szkoleniu harcerskim, wojskowym oraz w akcjach małego sabotażu. Przed wybuchem powstania warszawskiego jako ochotnik wstąpił do oddziału por. Jerzego Terczyńskiego ps. „Starża”. Używał pseudonimów „Bekas” i „Orion”^[3]. Wraz z rodziną i sąsiadami został wywieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie^[2].

Po wojnie zamieszkał w Łodzi, gdzie zaczął uczęszczać do drugiej klasy I Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Kopernika^[4], następnie przeniósł się do XI Państwowego Gimnazjum i Liceum. Po zdaniu w 1948 matury rozpoczął studia na Wydziale Reżyserskim PWSF w Łodzi, które w 1967 ukończył a w 1968 otrzymał dyplom. W 1952 ukończył także Wydział Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego.

W 1958 rozpoczął pracę w Telewizji Polskiej. W latach 1966–1969 był naczelnym reżyserem Ośrodka TVP w Łodzi, w latach 1969–1971 zastępcą naczelnego reżysera TVP, a następnie w latach 1971–1973 naczelnym redaktorem Redakcji Rozrywkowej TVP. W latach 1975–1980 był współtwórcą i kierownikiem artystycznym Music-hallu TVP w Chorzowie. Realizował wiele programów telewizyjnych (głównie rozrywkowych), a także festiwale piosenki w Opolu, Sopocie i Zielonej Górze.

Był członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich^[5].

Mąż kostiumografki, Lidii Rzeszewskiej (1925–1989), ojciec aktorki Joanny Agaty Rzeszewskiej.

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wawrzyszewskim.

Filmografia

• 1978: Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy
• 1981: Miłość ci wszystko wybaczy
• 1983: Lata dwudzieste... lata trzydzieste...
• 1987: Misja specjalna

Spektakle Teatru Telewizji

• 1966: Czwarty do brydża^[6]

Inne

• Lata 70.: Bajka dla dorosłych
• 1974: 3000 sekund z Ewą Wiśniewską
• 1978: Powróćmy jak za dawnych lat
• 1984: Sylwestrowy program rozrywkowy:

Minęło dni 366 czyli Jerzy Bończak i...

Przed nami 365 dni czyli Ewa Kuklińska i jej goście

• 1988: 3000 sekund z Ewą Kuklińską

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2004)
• Krzyż Armii Krajowej
• Medal za Warszawę 1939–1944
• Srebrny Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” z Rozetą z Mieczami
• Odznaka Honorowa ZAiKS-u (1998)^[7]

Źródło:^[2].

Nagrody i wyróżnienia

• Nagroda Komitetu do spraw Radia i Telewizji za reżyserię programów rozrywkowych, a w szczególności Programu Barburkowego i Piosenek cygańskich (1965)
• „Złoty Ekran” w kategorii: rozrywkowej, za cykl widowisk rozrywkowych, a przede wszystkim za program 3000 sekund z L.J. Kernem (1967)
• Nagroda Komitetu do spraw Radia i Telewizji (zespołowa) dla realizatorów programu Śpiewki stare, ale jare (1968)
• „Złoty Ekran” w kategorii: program rozrywkowy, za Bajki dla dorosłych (1976)
• Nagroda Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji I stopnia za reżyserię programów rozrywkowych Bajki dla dorosłych (1977)
• „Fotel Widza” - nagroda ZRF przyznana podczas Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku dla filmu polskiego (Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy) mającego największą frekwencję w pierwszym roku eksploatacji (1980)
• statuetka „Gwiazda Telewizji Polskiej” nadana z okazji 50-lecia TVP za reżyserię programów rozrywkowych i widowisk telewizyjnych (2002)

Źródło:^[8][9].