Jerzy Eisler

Jerzy Krzysztof Eisler (ur. 12 czerwca 1952 w Warszawie) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki, dyrektor warszawskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej.

Jerzy Eisler

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	12 czerwca 1952 Warszawa
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia najnowsza Polski, historia najnowsza powszechna
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1982 – historia Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	1993 Uniwersytet Warszawski
Profesura	2002
Odznaczenia

Życiorys

W 1976 ukończył studia historyczne na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Pracę magisterską dotyczącą działalności Pierre’ Lavala w latach 1942–1944 napisał pod kierunkiem Jerzego W. Borejszy^[1]. Następnie został pracownikiem Instytutu Historii PAN. W latach 1977–1981 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Wchodził w skład egzekutywy POP PZPR IH PAN^[2]. W 1982 obronił doktorat, w 1993 habilitował się na podstawie rozprawy zatytułowanej Marzec 1968. Geneza – przebieg – konsekwencje. W 2002 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. W 2011 został kierownikiem Zakładu Badań nad Dziejami Polski po 1945 roku IH PAN. Pracę w IH PAN łączył z wykładami na Uniwersytecie Warszawskim^[3] oraz w Wyższej Szkole Mazowieckiej. W 2002 objął także stanowisko dyrektora oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Warszawie; w 2022 przeszedł na emeryturę.

Był członkiem zarządu Towarzystwa Miłośników Historii. W latach 1994–1997 pełnił funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza przy Ambasadzie RP w Paryżu^[4].

W pracy naukowej zajął się głównie historią najnowszą Polski (w tym okresem PRL), a także badaniami poświęconymi Francji. Jest autorem ponad 20 książek.

Odznaczenia i wyróżnienia

• 1991 – Nagroda Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego
• 2005 – Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[5]
• 2006 – Srebrny Krzyż Zasługi
• 2010 – Złoty Krzyż Zasługi^[6]
• 2013 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi w badaniu, dokumentowaniu i upamiętnianiu historii Marca '68)^[7][8]

Wybrane publikacje

• Od monarchizmu do faszyzmu. Koncepcje polityczno-społeczne prawicy francuskiej 1918–1940, Warszawa 1987, ISBN 83-01-07121-4.
• Kolaboracja we Francji 1940–1944, Warszawa 1989, ISBN 83-05-11967-X.
• Philippe Pétain (Cykl biograficzny Ossolineum), Wrocław 1991, ISBN 83-04-03665-7.
• Marzec 1968. Geneza – przebieg – konsekwencje, Warszawa 1991, ISBN 83-01-10374-4.
• Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989, Warszawa 1992, ISBN 83-7066-208-0.
• Świat i Polska 1939–1992 (współautor z Robertem Kupieckim i Melanią Sobańską-Bondaruk), Warszawa 1993, ISBN 83-85252-29-0.
• List 34, Warszawa 1993, ISBN 83-01-11347-2.
• Grudzień 1970. Geneza – przebieg – konsekwencje, Warszawa 2000, ISBN 83-913460-1-3; wydanie II uzupełnione, Warszawa 2012.
• Polski rok 1968, Warszawa 2006, ISBN 83-60464-02-2.
• „Polskie miesiące”, czyli kryzys(y) w PRL, Warszawa 2008, ISBN 978-83-7629-019-5.
• Siedmiu wspaniałych. Poczet pierwszych sekretarzy KC PZPR, Warszawa 2014, ISBN 978-83-7700-042-7.
• Co nam zostało z tamtych lat. Dziedzictwo PRL, Warszawa 2016, ISBN 978-83-0118-850-4.
• Czterdzieści pięć lat, które wstrząsnęło Polską. Historia polityczna PRL, Warszawa 2018, ISBN 978-83-7700-316-9.