Jerzy Karaszkiewicz

Jerzy Karaszkiewicz (ur. 1 stycznia 1936 w Warszawie, zm. 17 grudnia 2004 tamże) – polski aktor filmowy i teatralny. Był mężem scenografki i projektantki wnętrz Elżbiety Karaszkiewicz^[1].

Jerzy Karaszkiewicz

Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1936 Warszawa, Polska
Data i miejsce śmierci	17 grudnia 2004 Warszawa, Polska
Zawód	aktor
Lata aktywności	1957–2004

Grób aktora na warszawskim cmentarzu Północnym

Życiorys

Jego rodzice byli działaczami PPS przed II wojną światową. Jego ojciec nosił nazwisko Karaśkiewicz, które zmienione zostało przez matkę aktora^[2].

W roku 1959 Karaszkiewicz ukończył warszawską PWST. Wcześniej występował w Studenckim Teatrze Satyryków oraz wystąpił w Hamlecie w Teatrze Powszechnym w Warszawie, w roli Rosenkrantza. Później występował w warszawskich teatrach: Teatrze Dramatycznym, Teatrze Polskim oraz Teatrze Rozmaitości^[3]. Teatr Rozmaitości opuścił, gdy jego dyrektorem został Ignacy Gogolewski, który sugerował angażowanie aktorów w pochód pierwszomajowy. Po opuszczeniu tego teatru, wyjechał do Londynu, gdzie zagrał w Teatrze Nowym POSK^[4]. Po powrocie do Polski grał w Teatrze Dramatycznym w Płocku oraz gościnnie w Teatrze Współczesnym w Szczecinie^[3]. W roku 1987 powrócił do Teatru Dramatycznego w Warszawie, którym kierował wówczas Zbigniew Zapasiewicz, a następnie grał w Teatrze Nowym, do którego zaprosił go Adam Hanuszkiewicz^[5].

Współtworzył scenariusz filmu Rejs (1970) Marka Piwowskiego, w którym także wystąpił^[6]. W filmie reżyserzy przeważnie obsadzali go w rolach „szemranych typów”, on sam twierdził, że najchętniej widzieli go w roli kierowcy nyski.

Karaszkiewicz był autorem zbioru felietonów Pogromca łupieżu, które publikował wcześniej w Gazecie Wyborczej i Polityce^[7]. Zawarł w nich wspomnienia z dzieciństwa w okupowanej Warszawie, przeplatane z gawędami o artystach, m.in. Halinie Mikołajskiej, Tadeuszu Łomnickim czy Adamie Hanuszkiewiczu.

Zmarł na zawał serca^[8]. Został pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera W-II-8, rząd 13, grób 11).

Teatr

• Teatr Powszechny w Warszawie (1960–1964)
• Teatr Dramatyczny w Warszawie (1964–1969)
• Studencki Teatr Satyryków (1970–1972)
• Teatr Rozmaitości w Warszawie (1972–1985)
• Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku (1985–1990)
• Teatr Nowy w Warszawie (1990–2002)

Wybrana filmografia

• Godzina pąsowej róży jako Jan Dorosz, mąż Ewy
• Sam pośród miasta jako kierowca Wacek
• Podziemny front jako żołnierz AL
• Kochajmy Syrenki jako saksofonista zespołu „Żywioły”
• Pieczone gołąbki jako Drobniak, członek brygady Wierzchowskiego
• Stawka większa niż życie jako partyzant „Franek”
• Rejs jako marynarz łowiący ryby
• Nie lubię poniedziałku jako Józek, mechanik w warsztacie samochodowym
• Stawiam na Tolka Banana jako członek szajki „filmowców”
• Czterdziestolatek jako Franek Maciaszek
• Dyrektorzy jako robotnik
• Brunet wieczorową porą jako Stasiek, pijaczek z warsztatu samochodowego
• 07 zgłoś się jako Wojteczek „Szklane Oczko”
• Życie na gorąco jako Franois Bernier
• Doktor Murek jako bandzior Józiek
• Prom do Szwecji jako Grodzki, kierowca PKS
• Droga
• Miś jako sprzedający wejściówki na lotnisko na Okęciu
• Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy jako nauczyciel Grass (odc. 11)
• Popielec jako Burek
• Życie Kamila Kuranta jako wuj Kazimierz
• Zdaniem obrony jako Krzywy
• Weryfikacja jako Furmaniak
• Rzeka kłamstwa jako Dyriasz
• Mistrz i Małgorzata jako krytyk Alojzy Mogarycz
• Oszołomienie jako aktor Frankowski
• Wielka wsypa jako Dziuniek
• Prawo ojca jako emerytowany policjant
• Dom jako złodziej Piskorz
• Siedlisko jako pan Stefan
• Ogniem i mieczem jako starosta Hieronim Radziejowski
• Złotopolscy jako menel Funio
• Psie serce jako Sławek
• Spam jako Zbyszek, ojciec Moniki