Jerzy Klempel

Jerzy Klempel (ur. 23 kwietnia 1953 w Międzylesiu, zm. 28 maja 2004 we Wrocławiu) – polski piłkarz ręczny (prawy rozgrywający, bądź prawoskrzydłowy), trener i działacz sportowy. Reprezentant kraju, dwukrotny olimpijczyk (1976 i 1980)^[1]. Zasłużony Mistrz Sportu (1987), odznaczony m.in. brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (1976, 1982) i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Pseudonim boiskowy – „Kukuś”.

Jerzy Klempel

Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1953 Międzylesie
Data i miejsce śmierci	28 maja 2004 Wrocław
Wzrost	192 cm
Pozycja	prawy rozgrywający, prawoskrzydłowy
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1970–1971 Gwardia Opole 1971–1982 Śląsk Wrocław 1982–1991 Frisch Auf Göppingen
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1972–1987  Polska 221 (1170)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1996–2003 Śląsk Wrocław
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Montreal 1976 piłka ręczna Mistrzostwa świata brąz RFN 1982 piłka ręczna Puchar świata srebro Szwecja 1974 piłka ręczna srebro Szwecja 1979 piłka ręczna

Życiorys

Karierę sportową zaczynał w wieku 15 lat (1968) od tytułu mistrza Polski juniorów w hokeju na lodzie w barwach Odry Opole. Niespełna dwa lata później – za namową siostry (piłkarki ręcznej) oraz jej znajomych – trafił na trening szczypiornistów Gwardii Opole, prowadzony przez Edwarda Hylę^[2] – mimo że wcześniej nie wykazywał większego zainteresowania tą dyscypliną sportu. Po kilku zajęciach zdecydował się jednak postawić na „handball”. Po zaledwie roku od podjęcia treningów dostał szansę debiutu w meczu ligowym seniorów. Wiosną 1970 – mając niespełna 17 lat – zaliczył swój pierwszy występ w polskiej ekstraklasie. W dwumeczu przeciwko Pogoni Zabrze wystąpił w obydwu spotkaniach, zdobywając w nich łącznie 20 bramek (11 w sobotę i 9 w niedzielę). Po roku został zawodnikiem Śląska Wrocław, w którym występował przez ponad dekadę. To właśnie tutaj święcił swe największe triumfy, a okres jego gry dla „Wojskowych” przypadł na „złotą erę” w historii tego klubu – m.in. finał Pucharu Mistrzów 1978 (porażka 22:28 z SC Magdeburg) oraz 7 tytułów mistrza Polski z rzędu (1972–1978).

W 1982 po zakończeniu Mistrzostw Świata przeszedł do niemieckiego Frisch Auf Göppingen. W jego barwach trzykrotnie z rzędu zostawał królem strzelców Bundesligi – 1986 (233 bramki), 1987 (239 bramek), 1988 (198 bramek). W sezonie 1986/1987 uzyskał najwyższą średnią bramkową na mecz w historii niemieckiej ligi (9,19). 4 czerwca 1983, podczas meczu z TuS Hofweier (27:28) ustanowił swój najlepszy wynik w Bundeslidze, zdobywając 19 goli (16 z gry i tylko 3 z rzutów karnych). Wynik ten był jednocześnie, przez 26 lat, rekordem Bundesligi, pobitym 6 czerwca 2009 przez Stefana Schrödera, który zdobył 21 bramek^[3]. Łącznie przez 9 sezonów rozegrał 153 spotkania, w których strzelił 1189 bramek (786 z gry i 403 z rzutów karnych), co daje średnią 7,77 gola na mecz.

Zdobywca brązowego medalu olimpijskiego w 1976 (w 1980 wraz z reprezentacją na 7. miejscu). Trzykrotny uczestnik mistrzostw świata (brązowy medal w 1982; 4. miejsce w 1974; 6. miejsce w 1978), gdzie wystąpił łącznie w 19 spotkaniach, strzelając 105 bramek. Król strzelców turnieju olimpijskiego w Moskwie – 1980 (44 bramki) i Mistrzostw Świata w Danii – 1978 (47 bramek). Zaliczył 221 oficjalnych meczów w seniorskiej reprezentacji kraju (236 licząc ze spotkaniami nieoficjalnymi). Reprezentacyjną karierę zakończył w 1987 meczem przeciwko Szwecji w Opolu (selekcjonerem był wówczas Zenon Łakomy).

Najskuteczniejszy zawodnik w historii polskiej reprezentacji (brak danych odnośnie do dokładnej liczby strzelonych goli – ok. 1 170), powszechnie uznawany za najwybitniejszego polskiego piłkarza ręcznego w dziejach i jednego z najwybitniejszych graczy na świecie (jako jedyny był aż 18 razy wybierany do składu „reprezentacji gwiazd” najważniejszych imprez).

Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener – w Śląsku Wrocław i kadrze narodowej – oraz działacz sportowy (pod jego wodzą w 1997 klub ten po raz ostatni wygrał ligę). W 2003 z powodu problemów zdrowotnych (chorował na dnę moczanową oraz sepsę)^[4] zrezygnował z trenerki, zajął się natomiast zdobywaniem pieniędzy na funkcjonowanie klubu.

Ukończył technikum mechaniczne i studiował na Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Żołnierz zawodowy (st. chor. sztab.). Miał żonę Barbarę i syna Bartosza.

Od 2004 roku w Dzierżoniowie na Dolnym Śląsku odbywa się dorocznie Memoriał Jerzego Klempela, w którym startują najlepsze polskie i zagraniczne drużyny szczypiorniaka^[5].

Kariera zawodnicza

Kariera klubowa

1. Gwardia Opole (1970–1971) brak sukcesów
2. Śląsk Wrocław (1971–1982) finał Pucharu Mistrzów (1978), 8 tytułów mistrza (1972–1978, 1982) i 3 Puchary Polski (1976, 1981–1982)
3. Frisch Auf Göppingen (1982–1991) brak sukcesów

Kariera reprezentacyjna

Występy na ważnych imprezach:

• MŚ 1974 – 6 meczów, 25 bramek
• IO 1976 – 5 meczów, 23 bramki brązowy medal
• MŚ 1978 – 6 meczów, 47 bramek król strzelców
• IO 1980 – 6 meczów, 44 bramki król strzelców
• MŚ 1982 – 7 meczów, 33 bramki brązowy medal