Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Johnny Spillane
amerykański narciarz klasyczny, specjalista kombinacji norweskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
John „Johnny” Spillane (ur. 24 listopada 1980 w Steamboat Springs) – amerykański narciarz, specjalista kombinacji norweskiej, trzykrotny wicemistrz olimpijski, złoty medalista mistrzostw świata oraz dwukrotny medalista mistrzostw świata juniorów.
Remove ads
Kariera
Podsumowanie
Perspektywa
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Johnny Spillane pojawił się w sezonie 1995/1996 Pucharu Świata B. W swoich startach wywalczył dwa punkty i w klasyfikacji generalnej zajął 83. miejsce. Kolejne występy zaliczył w lutym 1999 roku, kiedy wystartował na mistrzostwach juniorów w Saalfelden, zdobywając wraz z kolegami złoty medal w sztafecie. Kilkanaście dni później wziął udział w mistrzostwach świata w Ramsau, gdzie zajął między innymi 32. miejsce w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena, a drużynowo był dziesiąty. Podczas mistrzostw juniorów w Štrbskim Plesie w 2000 roku wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył tym razem srebrny medal w sztafecie.
W Pucharze Świata zadebiutował 2 grudnia 2000 roku w fińskim Kuopio, gdzie zajął 49. miejsce w sprincie. W sezonie 2000/2001 wystartował jeszcze dwanaście razy, w większości przypadków zdobywając punkty. Najlepszy wynik osiągnął 9 marca 2001 roku w Oslo, gdzie był dwunasty w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej zajął 30. miejsce. Na mistrzostwach świata w Lahti był ósmy w drużynie, czternasty w sprincie, a w Gundersenie zajął 32. miejsce. Podobnie prezentował się w kolejnym sezonie. W lutym 2002 roku, podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City indywidualnie zajął 32. pozycję zarówno w sprincie jak i Gundersenie. W konkursie drużynowym Amerykanie ze Spillane’em w składzie otarli się o podium, jednak ostatecznie zakończyli zawody na czwartej pozycji, przegrywając walkę o brązowy medal z Austriakami.
Przełom w karierze Amerykanina nastąpił w sezonie 2002/2003. Rywalizację zaczął od zajęcia 10. miejsca 29 listopada 2002 roku w Ruce. Już w drugim konkursie cyklu, 6 grudnia 2002 roku w Trondheim po raz pierwszy stanął na podium zawodów Pucharu Świata, zajmując drugie miejsce w sprincie. W dwóch następnych dniach Spillane jeszcze dwukrotnie stanął na podium, najpierw był trzeci w Gundersenie, a następnie trzeci w sprincie. W kolejnych startach pucharowych sześciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, ale na podium już nie stanął. W klasyfikacji generalnej zajął siódme miejsce. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 2003 roku osiągnął jeden z największych sukcesów w swojej karierze. Po konkursie skoków do sprintu zajmował czwarte miejsce i do biegu przystąpił ze stratą 28 sekund do lidera. W biegu okazał się jednak najlepszy i sięgnął po złoty medal, wyprzedzając na mecie Niemca Ronny’ego Ackermanna i Austriaka Felixa Gottwalda o 1.3 sekundy. W konkursie drużynowym był piąty, a w Gundersenie zajął 27. miejsce. Sezon 2003/2004 był już słabszy, Spillane ani raz nie stanął na podium i w klasyfikacji generalnej zajął 20. pozycję.
W lecie 2004 roku brał udział w siódmej edycji Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej, w której zajął trzecie miejsce, za swym rodakiem Toddem Lodwickiem i Austriakiem Christophem Bielerem. Amerykanin w czterech konkursach indywidualnych raz zwyciężył (15 sierpnia w Oberstdorfie) i raz był trzeci (21 sierpnia w Bischofshofen). Przyzwoicie prezentował się także w sezonie 2004/2005. Sześciokrotnie meldował się w pierwszej dziesiątce, a 5 grudnia w Trondheim stanął na podium, zajmując trzecie miejsce w sprincie. Na mistrzostwach świata w Oberstdorfie w 2005 roku wraz z kolegami z reprezentacji zajął piąte miejsce, a indywidualnie był zgłoszony do sprintu, w którym nie wystartował.
W sezonach 2005/2006, 2006/2007, 2007/2008 i 2008/2009 nie odniósł większych sukcesów. W rywalizacji pucharowej łącznie tylko raz stanął na podium, 30 listopada 2007 roku w Ruce zajął drugie miejsce w Gundersenie. W 2006 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Turynie, gdzie był między innymi dziesiąty w sprincie i siódmy w drużynie. Startował także na mistrzostwach świata w Sapporo w 2007 roku oraz dwa lata później na mistrzostwach w Libercu, jednak również nie zdobył medalu. Indywidualnie plasował się poza czołową dziesiątką. W konkursach drużynowych był dziewiąty w Sapporo, a w Libercu Amerykanie nie ukończyli rywalizacji po tym, jak Bill Demong został zdyskwalifikowany z powodu zgubienia swojego numeru startowego[1].
Do formy wrócił w sezonie 2009/2010, który zakończył na dziewiątej pozycji. Ośmiokrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce zawodów, ale tylko raz stanął na podium – 3 stycznia 2010 roku w Oberhofie zwyciężył w Gundersenie. Był także czterokrotnie czwarty. igrzyska olimpijskie w Vancouver w 2010 roku były najbardziej udaną imprezą w jego karierze. Po konkursie skoków w Gundersenie na normalnej skoczni zajmował czwarte miejsce. Na trasie biegu odrobił 46 sekund straty do prowadzącego po skokach Janne Ryynänena z Finlandii. Walka o medale rozegrała się na końcowych metrach między Amerykaninem, Francuzem Jasonem Lamy-Chappuis, Alessandro Pittinem z Włoch oraz Toddem Lodwickiem. Zwyciężył Francuz, który o 0,4 sekundy Wyprzedził SpilLane’a i o 0,8 sekundy Pittina. Na dużej skoczni Spillane był drugi po skokach i tracił do prowadzącego Bernharda Grubera z Austrii 34 sekundy. Do mety Amerykanin dotarł przed Austriakiem, lecz na trasie biegowej jeszcze szybszy był Bill Demong. W związku z tym Spillane odebrał swój drugi srebrny medal tych igrzysk. Ponadto wspólnie z Demongiem, Brettem Camerotą i Toddem Lodwickiem wywalczył w zawodach drużynowych swój trzeci srebrny medal. Już po skokach Amerykanie zajmowali drugie miejsce i na trasę biegu wyruszyli ze stratą dwóch sekund do prowadzących Finów. W biegu wyprzedzili reprezentantów Finlandii, jednak dali się wyprzedzić Austriakom, którzy sięgnęli po złoty medal. Na mecie Amerykanie stracili do zwycięzców nieco ponad pięć sekund i o około czternaście wyprzedzili Niemców, którzy uplasowali się na trzeciej pozycji.
W sezonie 2010/2011 prezentował się słabo. Wystartował tylko w czterech konkursach, z czego tylko w dwóch zdobył punkty. Najlepszy wynik uzyskał 23 stycznia 2011 roku w Chaux-Neuve, gdzie był siedemnasty w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej dało mu to 48. lokatę. Na przełomie lutego i marca wziął udział w mistrzostwach świata w Oslo. Indywidualnie plasował się na przełomie drugiej i trzeciej dziesiątki, a w konkursach drużynowych Amerykanie z nim w składzie zajęli czwarte miejsce na normalnej skoczni oraz szóste na dużym obiekcie.
Remove ads
Osiągnięcia
Igrzyska olimpijskie 
Mistrzostwa świata
Mistrzostwa świata juniorów
Puchar Świata
Miejsca w klasyfikacji generalnej
- sezon 2000/2001: 30.
- sezon 2001/2002: 40.
- sezon 2002/2003: 7.
- sezon 2003/2004: 20.
- sezon 2004/2005: 14.
- sezon 2005/2006: 52.
- sezon 2006/2007: 46.
- sezon 2007/2008: 19.
- sezon 2008/2009: 22.
- sezon 2009/2010: 9.
- sezon 2010/2011: 48.
- sezon 2011/2012: 28.
- sezon 2012/2013: 60.
Miejsca na podium chronologicznie
Puchar Kontynentalny
Miejsca w klasyfikacji generalnej
- sezon 1995/1996: 83.
- sezon 1998/1999: 13.
- sezon 1999/2000: 42.
- sezon 2003/2004: 29.
- sezon 2005/2006: 60.
Miejsca na podium chronologicznie
Letnie Grand Prix
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium chronologicznie
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads