Julij Daniel

Julij Markowicz Daniel (ros. Ю́лий Ма́ркович Даниэ́ль; ur. 15 listopada 1925 w Moskwie zm. 30 grudnia 1988 tamże) – radziecki pisarz dysydent, poeta, tłumacz, nauczyciel języka rosyjskiego oraz więzień polityczny.

Julij Daniel

Julij Markowicz Daniel

Nikołaj Arżak,
Ju. Pietrow

Data i miejsce urodzenia	15 listopada 1925 Moskwa
Data i miejsce śmierci	30 grudnia 1988 Moskwa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Wagańkowski
Zawód, zajęcie	pisarz

Życiorys

Syn żydowskiego pisarza Marka Daniela oraz mąż Łarisy Bogoraz. Pisał pod pseudonimem Nikołaj Arżak (Николай Аржак) i Ju. Pietrow (Ю.Петров). Autor opowieści: Ręce (1956-1958), Mówi Moskwa (1962), Odkupienie (1964), Człowiek z MINAP’u (1961) odsłaniających korzenie stalinowskiego reżimu i uznanych za antyradzieckie. Tematyka jego utworów dotyczyła głównie wpływu terroru na codzienność. Posługiwał się ostrą satyrą i groteską. Bohater skandalicznego procesu z lutego 1966 roku, razem z Andriejem Siniawskim. Pisarzy oskarżano o pisanie pod pseudonimem i wydawanie swoich dzieł za granicą, próbę rewizji marksizmu, występowanie przeciw przewodniej roli partii w kulturze rosyjskiej, nazwanie komunizmu nową religią. Andrieja Siniawskiego skazano na 7 lat łagrów o zaostrzonym rygorze, Julija Daniela na 5 lat. 12 września 1970 roku, po odbyciu całej kary, Julij Daniel został zwolniony. Zastosowano jednak wobec niego zakaz osiedlenia się w Moskwie. Rok później w Amsterdamie ukazał się tomik jego wierszy obozowych Stichi iz niewoli^[1]. Wiersze te funkcjonowały jako teksty bez autora, więźniowie łagrów uczyli się ich na pamięć. Do śmierci Julij Daniel zajmował się już tylko przekładami z literatury obcej z języków słowiańskich, kaukaskich i jidisz, które publikował pod pseudonimami. Został pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie^[2].