Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Kazimierz Trzciński
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Kazimierz Bolesław Tadeusz Trzciński[1] vel Prandota-Trzciński[2] (ur. 27 lipca 1891 w Popowie, zm. 27 września 1979 we Wrocławiu) – podpułkownik kawalerzysta Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej Tadeusza i Jadwigi z domu Lniskiej[1]. Po ukończeniu Szkoły Rolniczej w Szamotułach, studiował rolnictwo w Krakowie i Monachium. Z chwilą wybuchu I wojny światowej został powołany do armii niemieckiej[3]. W latach 1915–1918[4] walczył w jej szeregach na froncie zachodnim[3].
W końcu grudnia 1918 przybył do Poznania, gdzie wziął udział w pierwszych akcjach zbrojnych powstania wielkopolskiego[3]. Następnie został przydzielony do organizującego się Dowództwa Głównego w Poznaniu jako szef łączności[5][4]. W lutym 1919 awansował do stopnia porucznika. W lipcu tego roku został przeniesiony do 4 Pułku Ułanów Wielkopolskich, który później został przemianowany na 18 Pułk Ułanów Pomorskich[3][6][4].
Od 28 maja 1920 na froncie wschodnim[3][4]. 7 czerwca 1920 dowodząc 1. szwadronem pułku wyróżnił się szczególnym męstwem w walce pod wsią Nowe Kruki[7]. 25 czerwca obejmuje dowództwo dywizjonu złożonego z 1. i 2. szwadronu pułku[8]. Odznaczył się także w walkach 2 października 1920 pod Gorodyszczem, gdzie wraz z 1. szwadronem 18 pułku wykonując rozkaz ścigania nieprzyjaciela "rozproszył napotkany oddział piechoty bolszewickiej, wyparł piechotę z okopów, otwierając w silnym ogniu drogę do miasteczka Połoneczki"[4]. W opinii przełożonych "w każdym boju odznaczał się zimną krwią i wielką samodzielnością"[4]. Za tę postawę odznaczony Orderem Virtuti Militari.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 334. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[2]. W 1924 pełnił obowiązki instruktora jazdy w macierzystym pułku w Grudziądzu, a w następnym roku pełnił obowiązki dowódcy szwadronu zapasowego 18 puł. w Toruniu[9][10]. W 1927 służył w Obozie Szkolnym Kawalerii w Grudziądzu[3]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 41. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11]. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich w Wilnie na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego w Wołkowysku[12][13]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku na stanowisko kwatermistrza[14][3]. W marcu 1930 został przeniesiony do 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko szefa taborów[15][16][3]. Wiosną 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę w Dowództwie 17 DP na stanowisku oficera taborowego. Z dniem 31 maja 1939 został przeniesiony w stan spoczynku[17].
Był prezesem Gnieźnieńskiego Towarzystwa Jeździeckiego. W ostatnich latach okresu międzywojennego gospodarował rodzinnym majątkiem Popowo. W czasie kampanii wrześniowej przedostał się na Węgry, gdzie został internowany[5].
Po wyzwoleniu pracował w różnych zakładach, a ostatnio w Miejskim Przedsiębiorstwie Instalacyjnym. W 1958 został przeniesiony na emeryturę[5]. W 1973 roku mianowany na stopień podpułkownika za udział w powstaniu wielkopolskim. Zmarł 27 września 1979 we Wrocławiu. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Ostrowie nad Gopłem[18].
Remove ads
Życie prywatne
Żonaty z Marią Różycką. Brak dzieci[4].
Ordery i odznaczenia
Awanse
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads