Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Komenda Rejonu Uzupełnień Siedlce
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Komenda Rejonu Uzupełnień Siedlce (KRU Siedlce) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[1].
Remove ads
Formowanie i zmiany organizacyjne
Podsumowanie
Perspektywa
W 1917 na terenie Siedlec funkcjonował Główny Urząd Zaciągu[2]. Rozporządzeniem kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 144 z 27 listopada 1918 w sprawie organizacji władz zaciągowych powołano do życia między innymi Powiatową Komendę Uzupełnień w Siedlcach dla Okręgu Wojskowego II, obejmującego powiaty: siedlecki, sokołowski, mińsko-mazowiecki, węgrowski, łukowski i garwoliński[3]. Z chwilą wejścia w życie rozkazu i sformowania nowego PKU, Główny Urząd Zaciągu do Wojska Polskiego zobowiązany był przekazać całość dokumentacji tej PKU na obszarze której znajdował się[4]. Bezpośrednią kontrolę nad PKU sprawowała Okręgowa Komenda Uzupełnień w Warszawie[4]. Stan etatowy obejmował jednego oficera (komendant), jednego sierżanta sztabowego (zastępca komendanta), dwóch podoficerów (pisarzy) oraz dwóch szeregowych lub starszych żołnierzy (ordynansi kancelaryjni i kurierzy)[5].
10 stycznia 1919 roku do PKU Siedlce został włączony powiat radzymiński[6].
W czerwcu 1921 roku PKU 22 pp w Siedlcach podlegała Dowództwu Okręgu Generalnego „Lublin” i obejmowała swoją właściwością powiaty: konstantynowski, siedlecki i sokołowski. Powiat konstantynowski został wcześniej wyłączony z XIV PKU w Białej. Powiaty mińsko-mazowiecki i radzymiński znalazły się w okręgu poborowym PKU 36 pp w Mińsku Mazowieckim, natomiast powiaty: garwoliński i łukowski w okręgu poborowym PKU 35 pp w Kozienicach, a powiat węgrowski – PKU 15 pp w Ostrowi[7].
W listopadzie 1921 roku, po wprowadzeniu podziału kraju na dziesięć okręgów korpusów i wprowadzeniu pokojowej organizacji służby poborowej, dotychczasowa PKU 22 pp znalazła się na terenie Okręgu Korpusu Nr IX, została przemianowana na PKU Siedlce i administrowała dwoma powiatami: konstantynowskim i siedleckim. Powiat sokołowski znalazł się na terenie Okręgu Korpusu Nr I i został podporządkowany PKU Ostrów Łomżyński[8][9].
Z dniem 1 czerwca 1922 roku została zlikwidowana gospoda inwalidzka przy PKU Siedlce[10].
Od 1924 roku okręg poborowy PKU Siedlce obejmował wyłącznie powiat siedlecki, natomiast powiat konstantynowski (janowski) został podporządkowany PKU Biała Podlaska[11][12].
18 listopada 1924 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 maja 1924 roku o powszechnym obowiązku służby wojskowej[13], a 15 kwietnia 1925 roku rozporządzenie wykonawcze ministra spraw wojskowych do tejże ustawy, wydane 21 marca tego roku wspólnie z ministrami: spraw wewnętrznych, zagranicznych, sprawiedliwości, skarbu, kolei, wyznań religijnych i oświecenia publicznego, rolnictwa i dóbr państwowych oraz przemysłu i handlu[12]. Wydanie obu aktów prawnych wiązało się z przejęciem przez władze cywilne (administracji I instancji) większości zadań związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem poboru[14][15]. Przekazanie większości zadań władzom cywilnym umożliwiło organom służby poborowej zajęcie się wyłącznie racjonalnym rozdziałem rekruta oraz ewidencją i administracją rezerw. Do tych zadań dostosowana została organizacja wewnętrzna powiatowych komend uzupełnień i ich składy osobowe. Poszczególne komendy różniły się między sobą składem osobowym w zależności od wielkości administrowanego terenu[16].
Zadania i nowa organizacja PKU określone zostały w wydanej 27 maja 1925 roku instrukcji organizacyjnej służby poborowej na stopie pokojowej[14]. W skład PKU Siedlce wchodziły dwa referaty: I) referat administracji rezerw i II) referat poborowy[14]. Nowa organizacja i obsada służby poborowej na stopie pokojowej według stanów osobowych L. O. I. Szt. Gen. 3477/Org. 25 została ogłoszona 4 lutego 1926 roku. Z tą chwilą zniesione zostały stanowiska oficerów ewidencyjnych[17][18][19].
12 marca 1926 roku została ogłoszona obsada personalna Przysposobienia Wojskowego, zatwierdzona rozkazem Dep. I L. 6000/26 przez pełniącego obowiązki szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Edmunda Kesslera, w imieniu ministra spraw wojskowych. Zgodnie z nową organizacją pokojową Przysposobienia Wojskowego zostały zlikwidowane stanowiska oficerów instrukcyjnych przy PKU, a w ich miejsce utworzone rozkazem Oddz. I Szt. Gen. L. 7600/Org. 25 stanowiska oficerów przysposobienia wojskowego w pułkach piechoty[20].
Od 1926 roku, obok ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność PKU Siedlce normowała „Tymczasowa instrukcja służbowa dla PKU”, wprowadzona do użytku rozkazem MSWojsk. Dep. Piech. L. 100/26 Pob.[21]
Z dniem 1 października 1927 roku powiat konstantynowski ponownie został podporządkowany PKU Siedlce[22].
W marcu 1930 roku PKU Siedlce nadal podlegała Dowództwu Okręgu Korpusu Nr IX i administrowała powiatami: siedleckim i konstantynowskim[23]. W grudniu tego roku PKU Siedlce posiadała skład osobowy typ III[21].
31 lipca 1931 roku gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, w zastępstwie ministra spraw wojskowych, rozkazem B. Og. Org. 4031 Org. wprowadził zmiany w organizacji służby poborowej na stopie pokojowej. Zmiany te polegały między innymi na zamianie stanowisk oficerów administracji w PKU na stanowiska oficerów broni (piechoty) oraz zmniejszeniu składu osobowego PKU typ I–IV o jednego oficera i zwiększeniu o jednego urzędnika II kategorii. Liczba szeregowych zawodowych i niezawodowych oraz urzędników III kategorii i niższych funkcjonariuszy pozostała bez zmian[24].
Z dniem 1 kwietnia 1932 roku powiat konstantynowski został zniesiony, a należące do niego gminy włączone do powiatów: bialskiego i siedleckiego[25].
1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby uzupełnień, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Siedlce została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Siedlce przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[26], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[27]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU Siedlce normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938 roku. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[28].
Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował powiat siedlecki[1].
Remove ads
Obsada personalna
Podsumowanie
Perspektywa
Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU i KRU Siedlce, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 1926 i 1938 roku.
Remove ads
Uwagi
- Ppłk piech. Jan Brzeziński (ur. 26 listopada / 10 grudnia 1863 roku[30]). Z dniem 10 listopada 1918 roku został przydzielony do Szkoły Oficerskiej w Dęblinie. 3 grudnia 1918 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem od 5 października 1913 roku[31]. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku[32]. Na emeryturze mieszkał w Siedlcach. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego pułkownika[33]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji PKU Siedlce. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IX. Był wówczas w dyspozycji dowódcy OK IX[34].
- ppłk piech. Aleksander Naganowski ur. 16 kwietnia 1884[35]. Na stopień kadeta-zastępcy oficera został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1904 i wcielony do 1 Tyrolskiego Pułku Strzelców Cesarskich w Innsbrucku[36]. W latach 1910–1912 pełnił funkcję adiutanta batalionu[37][38][39]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1905[40], a na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1911 w korpusie oficerów piechoty[41][42]. W 1913 został przeniesiony do 4 Tyrolskiego Pułku Strzelców Cesarskich w Trydencie[43]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Batalionu Strzelców Polnych Nr 18[44][45][46]. W 1915 dostał się do rosyjskiej niewoli[47]. Przebywał w Aczyńsku[47]. W październiku 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Powiatowej Komendy Uzupełnień Siedlce na stanowisko komendanta[48]. Z dniem 1 kwietnia 1928 został zwolniony ze stanowiska komendanta z równoczesnym oddaniem do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[49]. Z dniem 30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[50]. Mieszkał z rodziną w Bochni przy ul. Jagiellońskiej 3. Był żonaty z Marittą von Holzschuher, z którą miał dwóch synów: Aleksandra (1923–1942), ofiarę KL Auschwitz i Egona (1913–2000). Był odznaczony Krzyżem Walecznych[51] i austriackim Krzyżem Jubileuszowym Wojskowym[46].
- Witold Stanisław Niepokojczycki (ros. Витольд Брониславович Непокойчицкий) ur. 15 listopada 1889[70]. Był absolwentem Aleksandrowskiej Szkoły Wojskowej w Moskwie. Służył w 41 Możajskim Pułku Piechoty (ros. 141-й пехотный Можайский полк). W czasie I wojny światowej w stopniu porucznika walczył w szeregach 289 Korotojakskiego Pułku Piechoty (ros. 289-й пехотный Коротоякский полк) należącego do rezerwowej 73 Dywizji Piechoty. 4 września 1915 dostał się do niewoli (został uznany za zaginionego). Był odznaczony Orderem Świętej Anny 3. stopnia z mieczami i kokardą (29 lutego 1916) i Orderem Świętego Stanisława 2. stopnia z mieczami (2 czerwca 1916). 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w Baonie Zapasowym 2 pp Leg.[71] 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty. W 1932 roku zajmował 1. lokatę wśród kapitanów piechoty z tym starszeństwem. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[72].
- Władysław II Zalewski tytuł magistra praw uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim[74]. W kwietniu 1928 roku został przydzielony do Biura Personalnego MSWojsk. jako oddziału macierzystego z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr IX w Brześciu nad Bugiem na okres sześciu miesięcy celem odbycia praktyki[75]. W tym samym roku, po zakończeniu praktyki, został przeniesiony do korpusu oficerów sądowych z równoczesnym wcieleniem macierzyście do kadry oficerów służby sprawiedliwości i przeniesieniem służbowym do WSO nr IX na stanowisko asystenta[76]. W 1939 roku, w stopniu majora audytora pełnił służbę Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr 8 w Grudziądzu na stanowisku sędziego śledczego.
- Jan Grzelak ur. 1 stycznia 1892 roku we Włocławku, w rodzinie Marcina i Józefy z Karwowskich. W czasie I wojny światowej służył w I Korpusie Polskim w Rosji, a następnie w szeregach Polskiej Organizacji Wojskowej. W lutym 1926 roku został zatwierdzony na stanowisku referenta. W listopadzie 1928 roku został przesunięty na stanowisko kierownika II referatu poborowego[77]. Z dniem 1 sierpnia 1932 roku został skierowany został na czteromiesięczną praktykę u płatnika 22 pp[78]. Po zakończeniu praktyki został przeniesiony do 22 pp na stanowisko płatnika[79], a z dniem 15 sierpnia 1933 roku przeniesiony do korpusu oficerów intendentów[80]. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony do 20 puł w Rzeszowie na stanowisko płatnika[81]. W marcu 1939 roku nadal pełnił służbę w 20 puł na stanowisku oficera gospodarczego, a w czasie kampanii wrześniowej na stanowisku płatnika pułku. Wiosną 1940 roku został zamordowany w Katyniu. Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości i Medalem Zwycięstwa[82].
- Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[84].
- kpt. adm. (piech.) Jan Antoni Boczarski ur. 6 lutego 1891 w Złoczowie, w rodzinie Ignacego[85]. W 1932 został przeniesiony z 52 pp w Złoczowie do PKU Siedlce. Figuruje w kolekcji akt ujawnionych członków Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich[85]. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości[86] i Srebrnym Krzyżem Zasługi[87].
- kpt. piech. Stefan Węgleński ur. 17 sierpnia 1897 w Kielcach[90]. Był odznaczony Krzyżem Walecznych (trzykrotnie)[91]. 23 maja 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[90].
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads