Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Konrad Krajewski
polski duchowny rzymskokatolicki, kardynał Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Konrad Krajewski (ur. 25 listopada 1963 w Łodzi) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych w zakresie liturgiki, arcybiskup, ceremoniarz papieski w latach 1999–2013, jałmużnik papieski od 2013, kardynał diakon od 2018, prefekt Dykasterii ds. Posługi Miłosierdzia od 2022.
.jpg)
.svg)
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Młodość i prezbiterat
Urodził się 25 listopada 1963 w Łodzi[2]. Ukończył miejscowe XXVIII Liceum Ogólnokształcące[3]. W latach 1982–1988 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 11 czerwca 1988 biskup diecezjalny łódzki Władysław Ziółek[4]. W tym samym roku na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim uzyskał magisterium z teologii. W latach 1990–1993 odbył studia w zakresie liturgiki w Papieskim Instytucie Liturgicznym św. Anzelma w Rzymie, które ukończył ze stopniem licencjata. W 1995 na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu uzyskał doktorat z teologii ze specjalizacją w dziedzinie liturgiki[2] na podstawie dysertacji Święcenia biskupie w reformie Soboru Watykańskiego II[5][6].
W latach 1988–1990 pracował jako wikariusz, najpierw w parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Ruścu, a następnie w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Łodzi[7][8]. Po powrocie ze studiów do macierzystej diecezji w 1995 pełnił funkcję ceremoniarza arcybiskupa Władysława Ziółka. Ponadto był wykładowcą liturgiki i dyrektorem biblioteki Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. W 1997 został prefektem Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. W tym samym roku podczas podróży apostolskiej Jana Pawła II do Polski pełnił funkcję ceremoniarza. 1 października 1998 został pracownikiem Urzędu Papieskich Celebracji Liturgicznych. 12 maja 1999 został papieskim ceremoniarzem[2]. W 1999 otrzymał godność prałata honorowego Jego Świątobliwości, a w 2002 kapelana Jego Świątobliwości[8]. W 2005 pełnił funkcję oficjalnego ceremoniarza podczas uroczystości pogrzebowych Jana Pawła II[9]. W tym samym roku pełnił posługę ceremoniarza podczas konklawe, a gdy wybrano Benedykta XVI, jako pierwszy pojawił się z krzyżem na głównym balkonie Bazyliki św. Piotra, rozpoczynając ceremonię „Habemus papam”[9]. W 2008 został kanonikiem honorowym Kapituły Archikatedralnej Łódzkiej[10]. W 2010 koncelebrował mszę żałobną podczas uroczystości pogrzebowych Lecha i Marii Kaczyńskich w Krakowie. W 2013 ponownie pełnił posługę ceremoniarza podczas konklawe, a po wyborze Franciszka asystował kard. Jeanowi-Louisowi Tauranowi, który wygłaszał formułę „Habemus papam”[9].
Biskup
3 sierpnia 2013 papież Franciszek mianował go arcybiskupem tytularnym Beneventum i jałmużnikiem papieskim[7]. Święcenia biskupie otrzymał 17 września 2013 w bazylice św. Piotra na Watykanie. Udzielił mu ich kardynał Giuseppe Bertello, prezydent Gubernatoratu Państwa Watykańskiego, któremu asystowali arcybiskup Piero Marini, były mistrz papieskich ceremonii liturgicznych, i Władysław Ziółek, arcybiskup senior archidiecezji łódzkiej. We mszy z udzieleniem sakry, brał udział również papież Franciszek[11]. Jako dewizę biskupią wybrał słowo „Misericordia” (Miłosierdzie)[12]. 19 października 2013 w archikatedrze łódzkiej odprawił biskupią mszę prymicyjną[13].
20 maja 2018 podczas modlitwy Regina Coeli papież Franciszek ogłosił, że mianował go kardynałem[14][15]. 28 czerwca 2018 na konsystorzu w bazylice św. Piotra kreował go kardynałem diakonem, a jako kościół tytularny nadał mu kościół Matki Bożej Niepokalanej na Eskwilinie[16][17]. 22 września 2018 odprawił kardynalską mszę prymicyjną w archikatedrze łódzkiej[18], 21 października w rodzinnej parafii Opatrzności Bożej w Łodzi[19], a 24 października uroczyście objął swój kościół tytularny w Rzymie[20][21].
6 października 2018 papież Franciszek mianował go członkiem Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Człowieka[22]. 10 października 2020 papież Franciszek mianował go swoim legatem na uroczystości 100-lecia ustanowienia diecezji łódzkiej[23], które odbyły się 12 grudnia 2020 w Łodzi[24][25]. W marcu 2022 został wysłany przez papieża Franciszka na Ukrainę i granicę polsko-ukraińską w odpowiedzi na inwazję Rosji na Ukrainę[26], zaś 25 marca 2022 w imieniu papieża dokonał w Fatimie aktu zawierzenia Rosji i Ukrainy Niepokalanemu Sercu Maryi[27][28]. 1 czerwca 2022 papież Franciszek mianował go członkiem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów[29][30]. W związku z reformą Kurii Rzymskiej ogłoszoną w konstytucji apostolskiej Praedicate Evangelium z dniem 5 czerwca 2022 został również prefektem nowo powstałej Dykasterii ds. Posługi Miłosierdzia[31][32]. 21 kwietnia 2025, z chwilą śmierci papieża Franciszka, przestał wypełniać urząd prefekta, pozostając nadal jałmużnikiem papieskim[33]. 9 maja 2025 papież Leon XIV tymczasowo powierzył mu urząd prefekta tej samej dykasterii[34].
11 maja 2019 zerwał plomby zabezpieczające liczniki prądu w rzymskiej kamienicy zajmowanej nielegalnie przez około 450 osób (w tym 100 dzieci), deklarując, że od tej chwili będzie opłacał rachunki zadłużonego na 300 tysięcy euro budynku[35]. Za to zachowanie przez włoską gazetę „la Repubblica” został nazwany Robin Hoodem papieża[36][37], poinformowały o nim również inne międzynarodowe media[38][39][40][41]. Jego praca została ponownie dostrzeżona przez światowe media, gdy w kwietniu 2020 podczas trwania pandemii COVID-19 udał się w imieniu papieża z pomocą żywnościową do transpłciowych prostytutek z Torvaianiki, pochodzących głównie z krajów Ameryki Łacińskiej, które z powodu braku środków do życia zgłosiły się do miejscowego proboszcza[42][43][44][45]. Krajewski wyraził zdziwienie tym zainteresowaniem, nazywając swoje zachowanie zwykłą, normalną pracą Kościoła oraz przypominając, że wszyscy jesteśmy dziećmi Bożymi[46][47].
W 2022 (podczas wojny na Ukrainie) koncelebrował, wraz z nuncjuszem apostolskim na ten kraj, Visvaldasem Kulbokasem, wielkoczwartkową mszę w kościele św. Mikołaja w Kijowie. W Wielki Piątek odprawił drogę krzyżową nad zbiorową mogiłą Ukraińców zamordowanych przez Rosjan w Borodziance. Odwiedził też wówczas miejsce masakry w Buczy[48].
W 2023 był współkonsekratorem podczas sakry mistrza papieskich ceremonii liturgicznych Diego Ravellego[49]. W 2025 jako kardynał elektor wziął udział w konklawe, które zakończyło się wyborem papieża Leona XIV[50]. Przed głosowaniem watykanista, John L. Allen Jr, określił go jako jednego z papabile[51].
Remove ads
Życie prywatne
Jego rodzice zmarli, gdy był w Rzymie[52], a brat zginął tragicznie na morzu[53].
W grudniu 2020 został hospitalizowany w Poliklinice Gemelli z objawami zapalenia płuc, spowodowanego zakażeniem koronawirusem SARS-CoV-2[54][55]. Szpital opuścił po 11 dniach[56].
Odznaczenia
- Komandor Orderu Chrystusa – Portugalia, 2010[57]
- Krzyż Wielki Orderu Wiernej Służby – Rumunia, 2020[58]
Książki
- Zapach Boga, Wydawnictwo: Znak, 2019, ISBN 978-83-240-5893-8.
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads