Konstanty Skirmunt

Konstanty Skirmunt (ur. 30 sierpnia 1866 w majątku Mołodów k. Kobrynia, zm. 24 lipca 1949 w Wałbrzychu) – polski polityk i dyplomata.

Konstanty Skirmunt

Data i miejsce urodzenia	30 sierpnia 1866 Mołodów, powiat kobryński guberni grodzieńskiej
Data i miejsce śmierci	24 lipca 1949 Wałbrzych, Polska
Minister spraw zagranicznych
Okres	od 11 czerwca 1921 do 28 czerwca 1922
Przynależność polityczna	bezpartyjny
Poprzednik	Jan Dąbski (p.o)
Następca	Gabriel Narutowicz
Odznaczenia

Życiorys

Syn ziemianina Henryka, brat Henryka Skirmunta, brat przyrodni Jadwigi i Marii. Brat stryjeczny Romana Skirmunta, premiera Białoruskiej Republiki Ludowej. Gimnazjum ukończył w Petersburgu, tam też odbył studia prawnicze na uniwersytecie. Potem działał na Grodzieńszczyźnie, Mińszczyźnie i Wileńszczyźnie.

Przed rokiem 1914 członek Rady Państwa Imperium Rosyjskiego. Był członkiem jako hospitant Komitetu Narodowego Polskiego^[1]. Był członkiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji^[2]. W 1916 roku był członkiem Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny^[3]. W latach 1917–1918 członek Komitetu Narodowego Polskiego (KNP) w Paryżu. W sierpniu 1917 był przedstawicielem Komitetu Narodowego Polskiego przy królu Włoch i Stolicy Świętej^[4]. Od 1918 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Był delegatem i doradcą w sprawie zagadnień odpowiedzialności za wywołanie wojny na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 roku^[5].

Po odzyskaniu niepodległości dla swej dotychczasowej funkcji w Rzymie uzyskał status posła RP i ministra pełnomocnego przy królu Włoch (funkcję posła RP przy Stolicy Apostolskiej objął Józef Wierusz-Kowalski), misję pełnił do 11 czerwca 1921^[6].

Od 11 czerwca 1921 do 28 czerwca 1922 roku był ministrem spraw zagranicznych. Był zwolennikiem zbliżenia polsko-czechosłowackiego. Doprowadził m.in. do podpisania umowy politycznej i handlowej 6 listopada 1921 roku, tzw. pakt Skirmunt-Beneš, który jednak nie został ratyfikowany przez strony wobec wznowienia sporów granicznych^[7].

2 maja 1923 odznaczono go Wielką Wstęgą orderu „Odrodzenia Polski" „za zasługi, położone około ustalania granic Rzeczypospolitej Polskiej"^[8].

W latach 1922–1929 poseł RP w Londynie. Po podniesieniu rangi placówki ambasador RP w Londynie, którą to funkcję pełnił do 1934.

Po przejściu na emeryturę osiadł w rodzinnym majątku Mołodów, gdzie zastał go wybuch wojny we wrześniu 1939 r. Pałac został otoczony przez zrewoltowane chłopstwo, przed którym bronił go pododdział przysłany przez gen. Kleeberga. Następnie uwolniony i ewakuowany przez batalion saperów z Łomży^[9].

Zmarł po wojnie w Wałbrzychu. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Cmentarnej (sektor 8-9-1)^[10].

Ordery i odznaczenia

• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[11][12][8]
• Złoty Krzyż Zasługi (12 listopada 1932)^[13][11][14]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[11]
• Order Gwiazdy Rumunii I klasy (Rumunia)^[11]
• Order Orła Białego I klasy (Jugosławia)^[11]
• Order Legii Honorowej I klasy (Francja)^[11]
• Order Leopolda I klasy (Belgia)^[11]
• Order Lwa Białego I klasy (Czechosłowacja)^[11]
• Order Białej Róży Finlandii I klasy (Finlandia)^[11]
• Order Świętego Olafa I klasy (Norwegia)^[11]
• Order Zasługi I klasy (Austria)^[11]
• Order Korony Włoch I klasy (Włochy)^[11]
• Order Wiktoriański I klasy (1936, Wlk. Brytania)^[11][15]