Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Konwencja wiedeńska o znakach i sygnałach drogowych
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Konwencja wiedeńska o znakach i sygnałach drogowych – umowa międzynarodowa określająca ogólne zasady wyglądu i umieszczania znaków oraz sygnałów drogowych obowiązujące w krajach będących jej sygnatariuszami.

Sygnatariusze
Ratyfikujący
Akcesja/sukcesja
Używający konwencji SADC
Używający konwencji SICA
Konwencja ta została podpisana 8 listopada 1968 roku podczas konferencji Rady Gospodarczej i Społecznej ONZ w Wiedniu, która trwała od 7 października 1968 roku. W tym samym czasie została podpisana konwencja wiedeńska o ruchu drogowym.
Alternatywna konwencja – SADC-RTSM – stworzona przez Wspólnotę Rozwoju Afryki Południowej jest używana przez część krajów południowoafrykańskich. W konwencji tej znajduje się wiele przepisów podobnych do tych z konwencji wiedeńskiej.
W Stanach Zjednoczonych obowiązują zasady zawarte w podręczniku (MUTCD) wydanym przez Federalną Administrację Autostrad. Większość znaków drogowych jest opisana słownie, jednak są też te z piktogramami. Tego typu oznakowanie wykorzystywane jest także w Kanadzie, Irlandii, Australii, RPA, Nowej Zelandii, Japonii, Kambodży itd. System Integracji Środkowoamerykańskiej utworzył również własną konwencję opartą na MUTCD.
Rada Państwa PRL ratyfikowała tę konwencję 1 czerwca 1984 roku. Konwencja ta została opublikowana w Dzienniku Ustaw (Dz.U. z 1988 r. nr 5, poz. 42) 24 lutego 1988 pod nazwą: Konwencja o znakach i sygnałach drogowych, sporządzona w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r. Konwencja ta, jak dotąd, nie została przez Polskę wypowiedziana, mimo że polskie Prawo o ruchu drogowym nie spełnia kilku ustaleń Konwencji.
Remove ads
Ogólne postanowienia
Podsumowanie
Perspektywa
Znaki pionowe
W artykule 2 konwencji podzielono znaki pionowe na 8 kategorii (A-H):
- A – znaki ostrzegawcze
- B – znaki pierwszeństwa
- C – znaki zakazu
- D – znaki nakazu
- E – specjalne znaki nakazu
- F – znaki informacyjne
- G – znaki kierunku i miejscowości
- H – dodatkowe tabliczki.
W konwencji określono również kolor, rozmiar i kształt dla każdej kategorii znaków drogowych. Porównanie w tabeli poniżej.
Konwencja określa również symbole, piktogramy i orientację, w jakiej mogą być używane. Jeśli dostępnych jest więcej niż jeden symbol, ten sam musi być używany na poziomie krajowym. Wszystkie znaki (z wyjątkiem tych, które nie obowiązują w nocy) muszą być wystarczająco odblaskowe, aby były widoczne w ciemności po oświetleniu przez pojazdy z dużej odległości.
Znaki poziome
Pasy drogowe powinny być w kolorze białym lub żółtym. Wszystkie oznaczenia na jezdni nie powinny być wyższe niż 6 mm, a kocie oczka nie wyższe niż 15 mm od powierzchni jezdni.
Długość i szerokość oznaczeń różni się w zależności od miejsca, chociaż nie podano dokładnych danych dotyczących rozmiaru. Według zaleceń na drogach w terenie zabudowanym powinno stosować linię przerywaną do oddzielenia pasów ruchu, natomiast linie ciągłe mogą być stosowane tylko w szczególnych przypadkach, takich jak ograniczona widoczność lub zwężenie jezdni.
Wszystkie słowa namalowane na nawierzchni powinny przedstawiać nazwy miejsc lub słowa rozpoznawalne w większości języków, np. STOP, TAXI.
Sygnały świetlne
Konwencja określa kolor, miejsce i cele sygnałów świetlnych, co zostało przedstawione w tabeli poniżej.
Remove ads
Uznanie konwencji[1]
Podsumowanie
Perspektywa
Sygnatariuszami konwencji, którzy ją ratyfikowali byli:
Austria
Azerbejdżan
Belgia
Białoruś
Brazylia[b]
Bułgaria
Chile
Dania
Ekwador[b]
Filipiny
Finlandia
Francja
Ghana[b]
Hiszpania[b]
Indonezja[b]
Iran
Korea Południowa[b]
Kostaryka[b]
Luksemburg
Meksyk[b]
Niemcy
Norwegia
Polska
Portugalia
Rosja
Rumunia
Stolica Apostolska[b]
Szwajcaria
Szwecja
Tajlandia[b]
Ukraina
Wenezuela[b]
Węgry
Wielka Brytania[b]
Włochy.
Akcesji lub sukcesji dokonali:
Albania
Arabia Saudyjska
Armenia
Azerbejdżan
Bahrajn
Benin
Bośnia i Hercegowina
Chorwacja
Cypr
Czarnogóra
Czechy
Demokratyczna Republika Konga
Estonia
Gruzja
Grecja
Gujana
Holandia
Indie
Irak
Kazachstan
Kirgistan
Kuba
Kuwejt
Liberia
Liechtenstein
Litwa
Łotwa
Macedonia Północna
Malediwy
Maroko
Mjanma
Mołdawia
Mongolia
Nigeria
Pakistan
Republika Środkowoafrykańska
Senegal
Serbia
Seszele
Słowacja
Słowenia
Tadżykistan
Tunezja
Turcja
Turkmenistan
Uganda
Uzbekistan
Wietnam
Wybrzeże Kości Słoniowej
Zjednoczone Emiraty Arabskie.
Remove ads
Zobacz też
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads