Krystian Legierski

Krystian Łukasz Legierski (ur. 22 kwietnia 1978 w Koniakowie) – polski działacz na rzecz LGBT, prawnik, adwokat^[1], dziennikarz^[2], polityk i przedsiębiorca.

Krystian Legierski

Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1978 Koniaków
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Partia	Zieloni (2004–2011)

Dzieciństwo, edukacja

Jest synem Polki i Mauretańczyka^[2][3]. W dzieciństwie występował w zespole Mały Koniaków, a następnie w Zespole Pieśni i Tańca Ziemi Cieszyńskiej^[2]. Był ministrantem w kościele na Kubalonce^[2]. Był tam molestowany przez swojego proboszcza^[4] (w 2018 duchowny został uznany za winnego molestowania ministrantów przez watykańską Kongregację Nauki Wiary)^[5].

Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego z wyróżnieniem^[2], opiekunem jego pracy dyplomowej był prof. Marek Safjan^[3].

W roku 2007/2008 prowadził seminarium gender studies pt. Homoseksualizm w wybranych kontekstach przy Uniwersytecie Warszawskim^[6].

Absolwent Szkoły Praw Człowieka Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka^[2].

Absolwent Centrum Prawa Amerykańskiego na Wydziale Prawa i Administracji w University of Florida Levin College of Law (USA)^[2].

Działalność zawodowa i społeczna

W 2003 założył wraz z Elą Solanowską na warszawskiej Starówce klub Le Madame, który przez trzy lata (do eksmisji w marcu 2006) stanowił alternatywny ośrodek kultury. Był współwłaścicielem klubów Tomba-Tomba i M25^[2].

Jest twórcą Listu otwartego prawników do prezydenta Warszawy w związku z zakazem Parady Równości w 2005^[7].

Od 2009 jest członkiem nieformalnej Grupy Inicjatywnej ds. Związków Partnerskich^[8].

Od października 2006 do listopada 2010 prowadził audycję pt.: Lepiej późno niż wcale w radiu Tok FM.

Był współzałożycielem Fundacji Panoptykon^[9].

W 2014 został członkiem Rady Programowej Polskiego Radia i zastępcą jej przewodniczącego^[10].

Od 2015 prowadzi wspólnie z Martą Konarzewską audycję pt.: Polityczna Pedaliada w radiu należącym do Medium Publicznego^[11].

Od 2017 jest adwokatem w Okręgowej Radzie Adwokackiej w Warszawie^[1].

Działalność polityczna

W latach 2001–2005 prowadził biuro senator Marii Szyszkowskiej^[3]. Był działaczem Zielonych 2004^[2]. W 2004 został członkiem Rady Krajowej partii. Był kandydatem Zielonych w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 w okręgu warszawskim. Kandydował również z ramienia Zielonych w wyborach do Sejmu w 2005 na liście SDPL w Warszawie^[2][12].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 kandydował w Warszawie z 8. miejsca listy Porozumienia dla Przyszłości – CentroLewica, zdobywając 1601 głosów, co uplasowało go na czwartym miejscu względem wyników pozostałych kandydatów na liście^[13]. W czerwcu 2009 złożył w trybie wyborczym trzy pozwy przeciw działaczom Prawicy Rzeczypospolitej za stwierdzenia uznające homoseksualizm za chorobę^[14]. Odrzucenie pozwu skierowanego przeciw Marii Mięsikowskiej-Szreder sąd uzasadnił brakiem dowodów na to, że homoseksualizm nie jest chorobą^[14]. W sprawie związanej z wypowiedzią Andrzeja Czaplickiego sąd orzekł, że wypowiedziane przez niego słowa nie są informacją, a poglądem i nie podlegają rozpatrzeniu w trybie wyborczym^[15]. Legierski zaskarżył tę decyzję do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu^[16][17][18].

W wyborach 21 listopada 2010 jako przedstawiciel Zielonych został wybrany 5279 głosami^[19] do Rady m.st. Warszawy z listy SLD^[20]. W dniu 1 grudnia złożył ślubowanie podczas pierwszego posiedzenia. Był pierwszym jawnym gejem w historii Polski, który został wybrany na urząd publiczny w wyborach powszechnych^[21][22].

W wyborach parlamentarnych w 2011 bez powodzenia kandydował z warszawskiej listy SLD do Sejmu VII kadencji^[23]. Na początku grudnia tego samego roku na kongresie Zielonych 2004 kandydował na przewodniczącego ugrupowania, przegrywając z Radosławem Gawlikiem. Po porażce wystąpił z partii^[24]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 startował z listy koalicji SLD-UP w okręgu warszawskim i nie uzyskał mandatu posła, zdobywając 1386 głosów^[25]. W wyborach samorządowych w 2014 ponownie kandydował do warszawskiej rady miasta z listy SLD Lewica Razem, nie udało mu się uzyskać reelekcji.

Przed II turą wyborów prezydenckich w 2015 zadeklarował głos na Andrzeja Dudę (motywując to sprzeciwem wobec polityki Bronisława Komorowskiego i PO)^[26][27]. Wytoczył proces redaktorowi Robertowi Mazurkowi za przypisanie mu nieprawdziwych cytatów w wywiadzie, który ukazał się 25 lipca 2015 roku w dzienniku „Rzeczpospolita” pt. „Homofobiczna Platforma”, że jest zwolennikiem Andrzeja Dudy i partii PIS; sąd uznał Mazurka winnym popełnienia przestępstwa publikacji nieautoryzowanych cytatów^[28].

W wyborach parlamentarnych w 2015 bezskutecznie kandydował do Sejmu z listy Zjednoczonej Lewicy^[29].