Lew Soloff

Lew Soloff (ur. jako Lewis Michael Soloff 20 lutego 1944 w Brooklynie, zm. 8 marca 2015 w Nowym Jorku) – amerykański muzyk, kompozytor i pedagog, najbardziej znany jako członek zespołu Blood, Sweat and Tears (1968–1973). Współpracował z najbardziej renomowanymi muzykami jazzowymi, takimi jak: Gil Evans, Clark Terry, Maynard Ferguson czy Carla Bley. Jako instrumentalista pojawił się na ścieżkach dźwiękowych do kilku filmów. Zdobył uznanie również jako pedagog muzyczny.

Lew Soloff

Lew Soloff
Imię i nazwisko	Lewis Michael Soloff
Data i miejsce urodzenia	20 lutego 1944 Brooklyn (Nowy Jork)
Data i miejsce śmierci	8 marca 2015 Nowy Jork
Instrumenty	trąbka, trąbka piccolo
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk, kompozytor, pedagog
Aktywność	poł. lat 60.– 2015
Wydawnictwo	Columbia Records]
Powiązania	Blood, Sweat & Tears, Manhattan Jazz Quintet
Instrument
trąbka, skrzydłówka
Strona internetowa

Życiorys i kariera muzyczna

Początki

Lewis Michael Soloff urodził się 20 lutego 1944 roku w Brooklynie (Nowy Jork)^[1] w żydowskiej rodzinie, jako syn Benjamina Harolda Soloffa (1907–1982) i Marilyn Soloff (1909–1996)^[2]. Wychowywał się w Brooklynie i Lakewood. Mając 5 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie, a mając 10 lat – na trąbce. W zbiorach muzycznych dziadka i wuja uwagę jego zwróciły nagrania Louisa Armstronga, Dizzy'ego Gillespiego i Milesa Davisa. Studiował 5 lat w Juilliard Preparatory School, a następnie w Eastman School of Music (1961–1965). Podczas studiów w Eastman grał z Chuckiem Mangione. W 1966 roku grał z Maynardem Fergusonem i Gil Evans Orchestra, a także z zespołami Clarka Terry’ego i Eddiego Palmieriego^[1].

Blood, Sweat and Tears

W 1968 roku dołączył do zespołu Blood, Sweat & Tears. Wkrótce po podpisaniu z nim kontraktu zagrał w przeboju „Spinning Wheel”, który znalazł się na zatytułowym nazwą zespołu albumie, uhonorowanym w 1970 roku nagrodą Grammy w kategorii Album roku. Zagrał na trąbce i skrzydłówce w licznych utworach zespołu. Odbywał z nim trasy koncertowe po świecie, ale w 1973 roku odszedł pragnąc realizować się w ramach własnej inwencji muzycznej, która, według niego, lepiej go definiowała^[3].

Późniejsza działalność

Po odejściu z Blood, Sweat & Tears był blisko związany z Gilem Evansem, grał także z Concert Jazz Band George’a Gruntza, Manhattan Jazz Quintet i Carlą Bley^[4]. Grał również, zarówno w studiu jak i na koncertach, z takim artystami jak: Tony Bennett, Elvis Costello, Marianne Faithfull, Aretha Franklin, Lou Reed, Frank Sinatra, Paul Simon i Barbra Streisand^[3].

W 1982 roku uczestniczył w realizacji ścieżki dźwiękowej do filmu Koyaanisqatsi Godfreya Reggio^[5].

W latach 80. był członkiem zespołu Members Only. W 1983 roku dołączył do Manhattan Jazz Quintet, z którym nagrał ponad 20 albumów. Zespół był bardzo popularny w Japonii^[6]. W 1983 roku zaczął również nagrywać płyty z własnym zespołem^[7].

W 1984 roku uczestniczył w realizacji ścieżki dźwiękowej do filmu Cotton Club w reżyserii Francisa Forda Coppoli^[8], a w następnym roku – do filmu Insignificance^[9].

W 2004 roku dołączył (razem z puzonistą basowym Davidem Taylorem) do zespołu Manhattan Brass, wnosząc do jego brzmienia swoje doświadczenia jazzowe^[10].

Śmierć

Zmarł nagle na atak serca 8 marca 2015 roku. Pozostawił dwie córki: Laurę Solomon i Lenę Soloff^[7]. Zespół na swojej stronie internetowej oświadczył: „Jesteśmy zasmuceni odejściem wspaniałego wychowanka BS&T, Lwa Soloffa. Był gwiazdą, do której porównywano wszystkich wiodących trębaczy w BS&T”^[11].

Znaczenie

Gdy w połowie lat 60. Lew Soloff wkroczył do świata muzyków wyznaczających trendy na Wschodnim Wybrzeżu, jego twórcze przedsięwzięcia zaowocowały cenionym^{[przez kogo?]} dorobkiem, dzięki któremu zdobył uznanie na nowojorskiej scenie jazzowej. Jego kariera muzyczna jest wypełniona bogatą serią renomowanych sesji i współpracy na światowym poziomie. Jest znany jako wirtuoz z dużym zakresem skali i mistrzowskim opanowaniem technicznym. Cechuje go doskonała znajomość trąbki, skrzydłówki i sordino. Szczególnie ceniony^{[przez kogo?]} jest za swoją grę na trąbce piccolo. Zdobył uznanie również jako pedagog muzyczny^[12].

Edukacja

Był absolwentem Eastman School of Music (1965, tytuł Bachelor of Music)^[13].

Działalność pedagogiczna

Pracował przez blisko 20 lat jako pedagog na wydziale Manhattan School of Music oraz jako wykładowca kontraktowy w Julliard i New School^[13].

Dyskografia

Na podstawie strony muzyka w Discogs:

Dyskografia solowa

• Hanalei Bay (1985)
• Yesterdays (1986)
• But Beautiful (1987)
• My Romance (1988)
• Best of Lew Soloff (1988, kompilacja)
• Little Wing (1991)
• With A Song In My Heart (1998)
• Rainbow Mountain (1999)

z Manhattan Jazz Quintet

• Manhattan Jazz Quintet (1984)
• Autumn Leaves (1985)
• The Sidewinder (1985)
• Live At Pit Inn (1986)
• My Funny Valentine (1986)
• Live At Pit Inn Vol.2 (1986)
• My Favorite Things: Live In Tokyo (1987)
• The Best Of Manhattan Jazz Quintet (1988, kompilacja)
• Manteca (Live At Sweet Basil) (1995)
• Manhattan Jazz Quintet (1995, wznowienie)
• A Dawn In Asia (2000, kompilacja)