Marmon-Herrington Armoured Car

Marmon-Herrington Armoured Car^[1] (South African Reconnaissance Vehicle^[2]) – samochód pancerny konstrukcji południowoafrykańskiej z okresu II wojny światowej. Pojazdy wykorzystywane były przez armię brytyjską oraz inne formacje alianckie głównie podczas kampanii afrykańskiej, a na mniejszą skalę także podczas walk na Dalekim Wschodzie.

Marmon-Herrington Armoured Car

Marmon-Herrington Mk IVF w muzeum Jad la-Szirjon
Dane podstawowe
Państwo	Południowa Afryka
Typ pojazdu	samochód pancerny
Trakcja	kołowa
Załoga	4 (Mk I-II) 3 (Mk III-IV)
Historia
Produkcja	1940-1943
Egzemplarze	ponad 5600
Dane techniczne
Silnik	silnik benzynowy Ford V8 o mocy 85 KM (63 kW) (Mk I-III) silnik benzynowy Ford V8 o mocy 95 KM (70 kW) (Mk IV)
Pancerz	do 12 mm (Mk I-III) do 20 mm (Mk IV)
Długość	5,18 m (Mk II) 5,31 m (Mk III) 5,51 m (Mk IV)
Szerokość	2,00 m (Mk II) 2,29 m (Mk III) 2,13 m (Mk IV)
Wysokość	2,67 m (Mk II) 2,49 m (Mk III) 2,29 m (Mk IV)
Masa	6,1 t (Mk II-III) 6,7 t (Mk IV)
Moc jedn.	13,9 KM/t (Mk II-III) 14,2 KM/t (Mk IV)
Osiągi
Prędkość	80 km/h
Zasięg pojazdu	322 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1-2× karabin maszynowy Vickers (Mk I-III), 1-2× karabin maszynowy Bren (Mk II), 1× karabin maszynowy Browning M1919 (Mk IV), 1× karabin przeciwpancerny Boys (Mk II-III), 1× armata 2-funtowa (Mk IV)
Użytkownicy
Związek Południowej Afryki, Wielka Brytania

W 1938 roku rząd południowoafrykański zlecił rozpoczęcie prac mających na celu skonstruowanie własnego samochodu pancernego. Projekt rozwijał się powoli do czasu wybuchu II wojny światowej w 1939 roku. Pierwsze egzemplarze pojazdu gotowe były w 1940 roku. Jako że przemysł w kraju nie był zdolny do masowej produkcji tego typu pojazdów, większość komponentów do jego produkcji była sprowadzana. Podwozia produkowane były w zakładach Ford w Kanadzie, układ przeniesienia napędu w zakładach Marmon-Herrington w Stanach Zjednoczonych, podczas gdy uzbrojenie sprowadzano z Wielkiej Brytanii. W Związku Południowej Afryki produkowano jedynie płyty stalowe na opancerzenie oraz montowano pojazdy.

Marmon-Herrington Mk II przezbrojony we włoską armatę Breda kalibru 20 mm, w okolicach Tobruku, maj 1941

Pierwsze samochody, oznaczane jako South African Reconnaissance Vehicle Mk I, posiadały napęd tylko na jedną oś, a ich uzbrojenie stanowiły dwa karabiny maszynowe Vickers. Pojazdy te wzięły udział w walkach we wschodniej Afryce, po czym większość wróciła do Związku Południowej Afryki, gdzie wykorzystywano je do celów szkoleniowych. Kolejna wersja, Mk II posiadała już napęd na cztery koła i uzbrojona była dodatkowo w karabin przeciwpancerny Boys. Pojazdy te trafiły na front północnoafrykański, gdzie były najliczniej używanymi alianckimi pojazdami rozpoznawczymi w początkowej fazie wojny. W najliczniej produkowanej wersji Mk III pojazdy różniły się głównie krótszym rozstawem osi. Ostatnia z produkowanych seryjnie wersji, Mk IV została całkowicie przeprojektowana. Posiadała ona nadwozie samonośne, silnik umieszczono w tylnej części pojazdu, a podstawowym uzbrojeniem samochodu była armata 2-funtowa. Zaprojektowane zostały także kolejne wersje pojazdu, które nigdy jednak nie wyszły poza stadium prototypu, m.in. 8-kołowa wersja Mk VI.