Marsz Jarrow

Marsz z Jarrow, znany również jako Krucjata z Jarrow – jeden z najbardziej pamiętnych przejawów protestów społecznych w historii Wielkiej Brytanii^[1]. Wydarzenie to miało miejsce w październiku 1936 roku i polegało na pieszej wędrówce z Jarrow w północno-wschodniej Anglia do stolicy, zorganizowanej w odpowiedzi na katastrofalne bezrobocie wywołane zamknięciem Stoczni Palmera(inne języki) nad rzeką Tyne^[1].

Do marszu przystąpiło 200 mieszkańców Jarrow, których celem było zwrócenie uwagi opinii publicznej oraz władz na trudną sytuację lokalnej społeczności. Trasa marszu trwała 26 dni i zakończyła się 4 listopada złożeniem petycji w Parlamencie przez miejscową deputowaną Partii Pracy, Edith Wilkinson(inne języki). W piśmie wzywała rząd do podjęcia działań przeciwko ubóstwu wywołanemu przez masowe bezrobocie^[1].

Premier Stanley Baldwin odmówił przyjęcia uczestników marszu, choć część delegacji miała później możliwość spotkania się z ministrem pracy(inne języki). Pomimo szerokiego poparcia społecznego, rząd nie udzielił obiecanej pomocy, a marsz stał się symbolem społecznej determinacji i braku reakcji władz na kryzys gospodarczy w regionie^[1].