Max Cegielski

Maksymilian „Max” Stefan Cegielski^[1] (ur. 18 kwietnia 1975^[2] w Warszawie^[3]) – polski dziennikarz, pisarz, prezenter radiowy i telewizyjny, animator kultury^[4], podróżnik. Członek kolektywu muzycznego Masala Sound System, prezenter Radio Roxy^[5], gdzie prowadzi codzienne audycje. Współpracował z kanałem TVP Kultura, gdzie m.in. prowadził i współtworzył cykl Hala odlotów.

Max Cegielski

Maksymilian Stefan Cegielski

Max Cegielski, 2018
Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1975 Warszawa, Polska
Zawód, zajęcie	dziennikarz, pisarz, prezenter radiowy i telewizyjny, animator kultury
Strona internetowa

Życiorys

Syn historyka profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Warszawskiego Tadeusza Cegielskiego^[5]. We wczesnym dzieciństwie spędzał czas, bawiąc się w bibliotece uniwersyteckiej^[3]. Jego dziadek ze strony ojca dr Longin Cegielski był wicepremierem w rządzie Piotra Jaroszewicza. W związku z uzależnieniem od narkotyków przebywał w ośrodku Monar^[3][5].

Pracował jako prezenter telewizji Canal+^[5], współprowadził audycję „Masala”^[5] w Radiostacji, a następnie w Jazz Radiu i Radiu Bis^[3]. Współpracownik redakcji magazynu „Nigdy Więcej”^[3].

Pod pseudonimem Grodyński publikował wiersze w Decentrum sztuki i opowiadania w „brulionie”. Jego felietony ukazywały się w czasopismach „Dziennik” i „Metropol”. Prowadził rubrykę muzyczną w magazynie „Elle”. Pisał też do „Gazety Wyborczej” (m.in. relacje z Pakistanu), „Newsweeka”, „Machiny”, „Fluidu”, „City Magazine Warszawa”, „Tygodnika Powszechnego” i „Pulsu Świata”^{[potrzebny przypis]}. Był także felietonistą tygodnika „Przekrój”^[5].

Twórca i kurator projektów artystycznych Global Prosperity (Gdańsk – Warszawa, 2010) i Migrujący Uniwersytet Mickiewicza (Stambuł, 2014)^[6]. Wziął też udział w filmie dokumentalnym Szukam reżysera (2013)^[7].

Łukasz Barczyk zrealizował krótkometrażowy film dokumentalny Max (1995)^[8], którego bohaterem był Max Cegielski.

Po podróży do Indii napisał pierwszą powieść pt. Masala (2002)^[3], w późniejszym okresie ukazały się następne książki jego autorstwa: Apokalipso (2004), Pijani bogiem (2007), Oko świata. Od Konstantynopola do Stambułu (2009)^[9] oraz Leksykon buntowników (2013), który jest subiektywną opinią Cegielskiego na temat ikon popkultury^[10]. W 2020 roku ukazała się jego książka Prince Polonia, opowiadająca o polskich przemytnikach w Indiach.

Od 21 września 2020 jest dziennikarzem Newonce.radio, gdzie prowadzi program .txt^[11].

Zdeklarowany ateista^[10]. Żonaty^[5], ma dwójkę dzieci^[10].

Max Cegielski należy do Stowarzyszenia Unia Literacka^[12].

Twórczość

• Apokalipso, wyd. W.A.B., ISBN 83-89291-96-7, Warszawa 2004
• Pijani bogiem, wyd. W.A.B., ISBN 978-83-7414-266-3, Warszawa 2007
• Masala, wyd. W.A.B., ISBN 978-83-7414-460-5, Warszawa 2008
• Oko świata. Od Konstantynopola do Stambułu, wyd. W.A.B., ISBN 978-83-7414-574-9, Warszawa 2009
• Mozaika. Śladami Rechowiczów wyd. W.A.B., ISBN 978-83-7747-539-3, Warszawa 2011
• Leksykon buntowników, wyd. Agora S.A., ISBN 978-83-268-1290-3, 2013
• Wielki gracz. Ze Żmudzi na Dach Świata, wyd. Karakter, ISBN 978836237696-4, 2015
• Prince Polonia, wyd. Marginesy, ISBN 978-83-66500-32-7, 2020
• Nazywam się Czogori, wyd. Marginesy, ISBN 978-83-67157-43-8, 2022
• Kongo w Polsce. Włóczęgi z Josephem Conradem, wyd. Agora, ISBN 978-83-268-4368-6, 2023^[13]