Tadeusz Cegielski

Tadeusz Jan Cegielski (ur. 1 stycznia 1948 w Krakowie^[1]) – polski historyk, pisarz, doktor habilitowany nauk humanistycznych, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego; w latach 2000–2003 wielki mistrz Wielkiej Loży Narodowej Polski.

Zobacz też: Tadeusz Cegielski (dziennikarz).

Tadeusz Cegielski

Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1948 Kraków
Zawód, zajęcie	historyk
Tytuł naukowy	dr hab. nauk humanistycznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Życiorys

W 1973 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim, w 1980 uzyskał stopień doktora nauk historycznych w zakresie dziejów powszechnych nowożytnych (na podstawie pracy Rzesza Niemiecka wobec I rozbioru Polski napisanej pod kierunkiem Marii Wawrykowej), w 1994 habilitował się w oparciu o pracę Ordo ex Chao. Wolnomularstwo i światopoglądowe kryzysy XVII i XVIII wieku, od 1996 profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego w Instytucie Historii Sztuki.

Od 1973 związany zawodowo z UW, w latach 1991–1993 pełnomocnik rektora UW ds. Europejskiego Uniwersytetu Viadrina we Frankfurcie^[2], w latach 1993–1999 i 2008–2012 prodziekan Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, wykładowca w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego i w Centrum Europejskim Uniwersytetu Warszawskiego^[3].

Był sekretarzem generalnym Polskiego Towarzystwa Historycznego, przewodniczącym Rady Muzealnej Muzeum: Zespołu Pałacowo-Parkowego w Dobrzycy, współzałożycielem i sekretarzem fundacji „Historia pro Futuro” oraz prezesem wolnomularskiej fundacji „Sztuka Królewska w Polsce”. Od 1992 pełni funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Ars Regia”, którego jest również wydawcą.

Zainteresowania badawcze obejmują: nowożytną historię powszechną, historię idei i wolnomularstwa, dydaktykę i metodologią historii oraz filmoznawstwo^[3].

Wolnomularstwo

Wolnomularz, od lat zaangażowany w propagowanie wiedzy na temat masonerii. W latach 2000–2003 wielki mistrz Wielkiej Loży Narodowej Polski, obecnie wielki mistrz honorowy WLNP oraz wielki namiestnik (zastępca) wielkiego komandora Rady Najwyższej Polski 33. stopnia Rytu Szkockiego Dawnego i Uznanego^[2].

Członek Zarządu Instytutu „Sztuka Królewska w Polsce”, utworzonego w Warszawie w 2012 roku, w celu inspirowania, prowadzenia oraz koordynacji badań naukowych na temat przeszłości oraz teraźniejszości wolnomularstwa polskiego i światowego, przechowywania oraz udostępniania materialnych i niematerialnych świadectw dotyczących masonerii, wymiany informacji oraz wszechstronnej popularyzacji wiedzy na temat wolnomularstwa i pokrewnych mu zjawisk^[4].

Wybrana bibliografia

Autor wielu publikacji i artykułów naukowych. Współautor książki Rozbiory Polski 1772–1793–1795, programów i podręczników szkolnych w zakresie historii – ostatnio Człowiek i Historia (2003) – oraz licznych prac poświęconych masonerii, m.in. Ordo ex Chao (1994), Sekrety masonów (1990), Polubić masonerię (2008).

Autor czterech powieści kryminalnych: Morderstwo w alei Róż (Mroczna Seria, Wydawnictwo W.A.B., 2010), Tajemnica pułkownika Kowadły (Mroczna Seria, W.A.B., 2013), Głowa. Opowieść nocy zimowej (Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2016)^[5] i Nowy lepszy morderca (Mroczna Seria, W.A.B., 2018, ISBN 978-83-28-03705-2).

Nagrody i odznaczenia

W 2005 odznaczony przez Prezydenta RP Złotym Krzyżem Zasługi^[6].

Wielki mistrz Kapituły Prywatnego Orderu Świętego Stanisława, samozwańczy prezydent RP na uchodźstwie Juliusz Nowina-Sokolnicki nadał mu zaocznie krzyż komandorski z koroną (II klasy).

Życie prywatne

Syn Longina, wicepremiera w rządzie Piotra Jaroszewicza, brat Piotra Cegielskiego – dziennikarza i dyplomaty, ojciec Maksa Cegielskiego, dziennikarza i pisarza.