Michał Klepacz

Michał Klepacz (ur. 23 lipca 1893 w Warszawie, zm. 27 stycznia 1967 w Łodzi) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, biskup diecezjalny łódzki w latach 1947–1967, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski w latach 1953–1956.

Michał Klepacz

Michał Klepacz
Quis ut Deus Któż jak Bóg
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	23 lipca 1893 Warszawa
Data i miejsce śmierci	27 stycznia 1967 Łódź
Miejsce pochówku	bazylika archikatedralna św. Stanisława Kostki w Łodzi
Biskup diecezjalny łódzki
Okres sprawowania	1947–1967
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski
Okres sprawowania	1953–1956
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	2 czerwca 1916
Nominacja biskupia	20 grudnia 1946
Sakra biskupia	13 kwietnia 1947

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	13 kwietnia 1947
Miejscowość	Białystok
Miejsce	prokatedra białostocka
Konsekrator	August Hlond
Współkonsekratorzy	Romuald Jałbrzykowski Czesław Kaczmarek
Konsekrowani biskupi Jan Fondaliński 8 września 1957 Władysław Jędruszuk 23 czerwca 1963
Współkonsekrowani biskupi Zdzisław Goliński 3 sierpnia 1947 Marian Jankowski 18 sierpnia 1948 Piotr Kałwa 29 czerwca 1949 Jan Jaroszewicz 11 lutego 1958 Szczepan Sobalkowski 11 lutego 1958 Jan Kulik 4 października 1959 Adam Sawicki 2 czerwca 1962 Wacław Skomorucha 21 kwietnia 1963 Bohdan Bejze 1 września 1963

Życiorys

Urodził się 23 lipca 1893 w Warszawie, w rodzinie Stanisława i Marii z Prokopów^[1]. W 1910 ukończył gimnazjum w Warszawie, zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do seminarium duchownego w Kielcach. Następnie podjął studia w Akademii Duchownej w Petersburgu. 2 czerwca 1916 został w Petersburgu wyświęcony na prezbitera przez biskupa Jana Cieplaka. W 1918 jako kandydat teologii kontynuował studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie uzyskał magisterium z teologii, a w 1933 doktorat.

W latach 1919–1937 był profesorem seminarium duchownego w Kielcach. Objął katedrę filozofii chrześcijańskiej na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Po wybuchu II wojny światowej prowadził wykłady w seminarium duchownym w Wilnie i na tajnym uniwersytecie. Aresztowany wraz z innymi profesorami wydziału teologicznego przez funkcjonariuszy Gestapo w 1942, uwięziony w obozach pracy przymusowej w Wyłkowyszkach, Szałtupiach i Prawieniszkach na Litwie.

Profesor seminarium duchownego w Wilnie i Białymstoku w latach 1944–1946. W 1947 został profesorem zwyczajnym wydziału teologicznego uniwersytetu w Wilnie.

Prekonizowany na stolicę biskupią w Łodzi 20 grudnia 1946. Kanonicznie objął rządy nad diecezją łódzką 2 marca 1947, konsekrowany został 13 kwietnia 1947 w kościele farnym w Białymstoku przez kardynała Augusta Hlonda, prymasa Polski. 20 kwietnia 1947 odbył ingres do katedry łódzkiej.

28 września 1953, trzy dni po aresztowaniu przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego prymasa Stefana Wyszyńskiego, na żądanie władz PRL przejął przewodnictwo Konferencji Episkopatu Polski. 17 grudnia 1953 biskupi polscy złożyli ślubowanie na wierność PRL^[2]. W czasie pełnienia obowiązków przewodniczącego KEP 26 sierpnia 1956, pod nieobecność internowanego prymasa Stefana Wyszyńskiego, odczytał rotę Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego.

Uczestniczył we wszystkich czterech sesjach soboru watykańskiego II^[3], zasiadał w Komisji do Spraw Studiów i Seminariów soboru^[4].

Pochowany został w krypcie biskupów ordynariuszy łódzkiej katedry.

Wyróżnienia

W 1947 został doktorem honoris causa Uniwersytetu w Wilnie^[5].