Był synem architekta^[3]. Osierocony w dzieciństwie przez ojca żył w biedzie i utrzymywał się z pracy kamieniarza^[3]. Jednocześnie podejmował próby kształcenia się i w 1750 roku zadebiutował zbiorem opowiadań Recueil de pièces fugitives^[3]. Od 1756 roku prowadził w Théâtre de la Foire St. Laurent własną trupę, z którą wystawiał opery komiczne na wzór włoski^[3]. Pisał na potrzeby czołowych scen paryskich: Comédie-Française, Opéra-Comique i Opéra de Paris^[1]. W 1786 roku został wybrany na członka Akademii Francuskiej^[3].

Jako dramatopisarz początkowo naśladował styl Charles’a-Simona Favarta, z czasem doprowadził do przekształcenia opery komicznej w dzieło dramatyczne, w którym sceny zespołowe są zintegrowane z akcją sceniczną^[1]^[2]. Odszedł od popularnych ówcześnie naiwnych scenek pastoralnych w kierunku pogłębienia realizmu akcji^[2]. Współpracował z niewielką grupą kompozytorów, muzykę do jego librett pisali Egidio Romualdo Duni, André Ernest Modeste Grétry, Pierre-Alexandre Monsigny i François Philidor^[1]^[3]. Jego pierwszą komedią muzyczną w nowym stylu była Le diable à quatre z 1756 roku z muzyką F. Philidora^[1]^[3], która w 1787 roku doczekała się polskiej adaptacji w tłumaczeniu Jana Baudouina de Courtenay z muzyką autorstwa Gaetano pt. Diabla wrzawa^[1]. W sztukach operowych takich jak Aucassin et Nicolette (1779), Richard Coeur-de-lion (1784) i Guillaume Tell (1791) podejmował modną wówczas tematykę średniowieczną^[1]^[2].

Życiorys

Przypisy