Murzynowo (województwo lubuskie)

Nazwa

Miejscowość notowana jest od średniowiecza. Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z połowy XIII wieku, gdy wymieniane jest Morno, kolejno: 1251 Morno, Mornen oraz po łacinie Mornensis villa, 1316 Mornowe, 1359 Mornow, 1508 Murzinowo, 1559 Murzynowo, 1564/65 Murzinow^[4]. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od słowa mory – dreszcze.

Historia

Podsumowanie

Perspektywa

W 1316 miejscowość leżała w Nowej Marchii. W XV w. podzielona została na 2 części pomiędzy Polskę i Nową Marchię. Murzynowo było wsią królewską w starostwie międzyrzeckim^[4]. W 1393 Władysław Jagiełło oddał je w zastaw Nałęczom z Nowego Dworu. Przez kilkaset lat, do II rozbioru Polski przez środek Murzynowa przebiegała granica polsko-brandenburska. Powodowało to liczne przygraniczne spory, które często kończyły się lokalnymi utarczkami.

W 1564 dokumenty podatkowe odnotowały pobór z Murzynowa od 16 rybaków i 2 karczm. W latach 1564/65 w dochodach zamku w Międzyrzeczu wymienione jest Murzynowo, a w nim 15. kmieci nazwanych w dokumentach „rzecznikami” (czyli rybakami) posiadających role i dzierżących rzekę Wartę. Płacili oni po 4,5 gr czynszu oraz dawali zamkowi 2 dzikie kaczki, 8 jaj i 2 ryby wartości 1 groszy. Na wezwanie zobowiązani byli do pieszej roboty przy łowieniu ryb oraz na polowaniach. Jeden z tych kmieci szynkował piwo od czego płacił 24 gr czynszu. 17 lokalnych zagrodników płaciło po 3 gr czynszu i zobowiązani byli do „pieszej roboty”. We wsi pracowało 3 kołodziejów płacących po 2 florenów za prawo wyrębu drzewa. Miejscowy sołtys zobowiązany był do posług na rzecz zamku. Karczmarz murzynowski dostarczał również 1 kłodę piwa w czasie sianokosów dworskich łąk. Na zamek międzyrzecki mieszkańcy dostarczali także 1,5 beczki miodu oraz kopę ryb. Suma danin na rzecz zamku międzyrzeckiego wynosiła 18 florenów, 14 gr, 10,5 denara^[4].

Pierwszy kościół w Murzynowie ufundował w 1774 r. ostatni starosta międzyrzecki, kasztelan krakowski, książę Antoni Jabłonowski. Współczesna świątynia pochodzi z 1837 r. W XIX w. powstała tu duża cegielnia, pałac i folwark. W 1935 r. wybudowano linię kolejową ze Skwierzyny do Starych Bielic. W czasie II wojny światowej istniał tu obóz pracy przymusowej. Po 1945 r. cegielnię upaństwowiono, w pałacu urządzono szkołę, a na terenie folwarku powstał PGR. Po 1990 zlikwidowano PGR, cegielnię i rozebrano linię kolejową.

Cegielnia została sprywatyzowana i przejęta przez firmę Budinstal, działała jeszcze w 2001 roku^[5].