Nash-Healey

Nash-Healey został wprowadzony do sprzedaży w lutym 1951 roku^[2]. Samochód powstał na skutek nawiązanej współpracy między amerykańskim przedsiębiorstwem Nash Motors a brytyjskim kierowcą sportowym i konstruktorem Donaldem Healeyem(inne języki), która wynikła ze spotkania Healeya na statku z prezesem Nash Motors George’em Masonem^[1]. Miał on pełnić rolę luksusowego samochodu sportowego budującego wizerunek marki Nash (ang. halo car). Był on zarazem pierwszym amerykańskim samochodem sportowym produkowanym w większej liczbie przez dużego producenta od lat 20. XX wieku^[1]. Powstawał przez połączenie silnika i układu napędowego Nash z brytyjskim podwoziem i nadwoziem, stylizowanym w sposób typowy dla samochodów Nash^[3]. W pierwszym roku produkcji miał owalną atrapę chłodnicy z pionowymi żebrami, podobną do wprowadzonej w tym roku w większych modelach tej marki Ambasador i Statesman^[3]. Pośrodku atrapy był medalion fabryczny Nasha^[3].

Samochód miał nadwozie typowego sportowego niskiego dwudrzwiowego dwumiejscowego roadstera, z reflektorami na przedłużeniu błotników, których górna linia opadała lekko w kierunku drzwi, a następnie wznosiła się nad tylnymi kołami, schodząc w dół w opływowy sposób^[3]. Maska nad silnikiem z przodu była wyraźnie wyodrębniona optycznie od błotników, a na jej szczycie znajdował się chwyt powietrza^[3]. Nadwozie było wykonane z aluminium^[1]. Kanapa o szerokości 135 cm i deska przyrządów były luksusowo wykończone angielską skórą^[1]. Samochód wyposażony był w rozkładany dach z tkaniny, szyby boczne z tworzywa chowane były w drzwi^[1].

Samochód był napędzany przez 6-cylindrowy rzędowy silnik dolnozaworowy o pojemności 3,8 l (234,8 cala sześciennego)^[3]. Silnik ten był dzielony z modelem Ambassador, lecz dzięki nowej głowicy z wyższym stopniem sprężania 8,1:1 rozwijał większą moc brutto 125 KM^[1]. Wyposażono go w dwa brytyjskie gaźniki S.U^[1]. Napęd przenoszony był na tylną oś poprzez trzybiegową skrzynię mechaniczną, za dopłatą dostępny był nadbieg^[2]. Koła miały rozmiar 6,40×15^[2]. Prędkość maksymalna wynosiła około 201 km/h (125 mph)^[1].

W pierwszym roku samochód kosztował od 4063 dolarów, a wyprodukowano ich 104^[4]. Był najdroższym modelem marki, w cenie porównywalnej np. do luksusowego sedana Cadillac Series 60^[5].

W 1952 roku samochód został przestylizowany przez włoskie studio Pininfarina, otrzymując przede wszystkim inny pas przedni, z reflektorami umieszczonymi wewnątrz owalnej atrapy chłodnicy, która oprócz tego składała się z dwóch poziomych grubych poprzeczek i medalionu marki^[6]. Z tyłu na błotnikach pojawiły się niewielkie płetwy^[6]. Jako opcja pojawił się nowy silnik LeMans Dual Jetfire, również 6-cylindrowy dolnozaworowy, o pojemności 4,1 l (252,6 cal³) i mocy 140 KM^[6]. Z powodu skomplikowanej logistyki związanej z transatlantyckim procesem produkcji, cena bazowa wzrosła do 5868 dolarów, a wyprodukowano ich w tym roku 150^[7].

W 1953 roku pojawił się dodatkowo model hardtop coupé Nash-Healey Le Mans^[8]. Dopiero w tym roku pojawiła się dla niego amerykańska konkurencja w postaci znacznie tańszego (3513 dolarów) Chevroleta Corvette^[9].

Nash-Healey produkowany był do 1954 roku^[3].

Historia

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on