Nikol Paszinian

Od 1991 studiował dziennikarstwo^[3] na państwowym uniwersytecie w Erywaniu, jednak nie ukończył studiów, gdy po czterech latach relegowano go z powodu jego politycznego zaangażowania. Jeszcze w czasie studiów pracował jako dziennikarz, pisał do wielu różnych tytułów^[4]. W latach 1998–1999 był redaktorem naczelnym gazety Oragir, a następnie do 2012 kierował redakcją Haykakan Zhamanak(inne języki)^[3] – największego liberalnego dziennika armeńskiego, który był wysoce krytyczny wobec kolejnych rządów^[4]. Jako dziennikarz był wielokrotnie pozywany przez przedstawicieli władzy o zniesławienie lub szkalowanie^[2], m.in. w 2000 został skazany za szkalowanie. W 2004 eksplodował jego samochód zaparkowany pod redakcją^[4].

W czasie kampanii prezydenckiej w 2008 udzielał się w sztabie Lewona Ter-Petrosjana, konkurującego z Serżem Sarkisjanem^[2]. Po tamtych wyborach miały miejsce trwające 10 dni masowe protesty, które zostały krwawo stłumione przez władze, a ponad 100 opozycjonistów aresztowano^[4]. Paszinian został obarczony odpowiedzialnością za zamieszki i ukrywał się przez ponad rok, po czym został skazany na siedem lat więzienia^[2], gdy w czerwcu 2009 ujawnił się. Po dwóch latach, w maju 2011 został zwolniony z więzienia w ramach większej amnestii^[4].

W 2012 został wybrany na posła^[2], mandat objął 6 maja tego samego roku^[3] i przez następne pięć lat zasiadał w nim jako członek opozycyjnego Ormiańskiego Kongresu Narodowego. W 2017 kierował partią należącą do opozycyjnego sojuszu Elk, ten blok partii zdobył 120 tys. głosów i uzyskał trzecie miejsce w wyborach parlamentarnych^[5]. W tym samym roku startował w wyborach na urząd burmistrza Erywania i uzyskał drugie miejsce z wynikiem 21% głosów^[4]. W kwietniu 2018 został przywódcą protestów przeciwko nominacji Serża Sarkisjana na stanowisko premiera^[2].

8 maja 2018 Zgromadzenie Narodowe zatwierdziło jego kandydaturę na stanowisku premiera Armenii^[6]. W 2020 roku podpisał porozumienie o zawieszeniu broni w związku z drugą wojną o Górski Karabach. Spowodowało to masowe protesty w Armenii i oskarżenia o zdradę^[7]. 25 kwietnia 2021 roku Paszinian podał się do dymisji z funkcji premiera^[8]. W przedterminowych wyborach zwycięstwo odniosła partia Kontrakt Obywatelski, a Paszinian objął ponownie stanowisko premiera^[9]. Rząd Pasziniana prowadzi politykę uznawaną za stosunkowo prozachodnią^[10]. W 2023 roku Paszinian poinformował, że Armenia jest gotowa uznać Górski Karabach za część Azerbejdżanu, jeśli Azerbejdżan zagwarantuje bezpieczeństwo etnicznej ludności ormiańskiej^[11].

Żonaty z Anną Hakobjan, którą poznał na studiach^[5]. Z żoną ma trzy córki i syna^[4].

Życiorys

Przypisy

Wikiwand - on