Temat przewodni obrazu został zaczerpnięty z Metamorfoz Owidiusza^[3]. Galatea była nimfą morską zakochaną w pasterzu o imieniu Akis. W niej zakochany był cyklop Polifem. Tragiczny układ miłosny doprowadził do śmierci pasterza z ręki zazdrosnego cyklopa^[6].

Obraz przedstawia Galateę w chwili ucieczki na rydwanie z muszli przez wzburzone fale^[1]. Sam motyw tego, jak i innych fresków z willi Farnesina, pochodzi z poematu Stanze per la giostra di Giuliano de’Medici florenckiego humanisty Angelo Poliziano^[1]^[3]. Na fresku Rafael korzystał również z motywów z Idylli Teokryta i Złotego osła Apulejusza^[3]. Nimfa ucieka przed śpiewającym miłosną pieśń Polifemem. Rafael przedstawił ją w pozie zwróconej ku oddalającej się postaci cyklopa, a jednocześnie trzymającą cugle powozu ciągniętego przez dwa delfiny^[1]. Wzrok Galatei jest skierowany ku niebu^[3]. Rafael przedstawił ją jako postać wyróżniającą się pięknem i swobodą ruchów. W przeciwieństwie do pozostałych postaci Galatea nie jest skrępowana więzami miłości ziemskiej^[7]. Kierunek ruchu zaznaczony jest poprzez układające się na wietrze szaty^[1]. Centralna postać Galatei znajduje się na linii dwóch strzał wypuszczanych przez Kupidyny, znajdujące się nad jej głową oraz na linii cugli powozu^[1]. Kupidyny strzelają do postaci otaczających nimfę^[7].

W lewym dolnym rogu znajdują się Tryton i Nereida. Są oni spleceni w uścisku, wzrok kierują na wodę, w której są zanurzeni^[7].

Charakter fresku jest opisywany jako świecki (radość życia), ale również jest interpretowany jako syntezę ideałów antycznych i chrześcijańskich, gdzie miłość niebiańska zwycięża nad ziemską^[7]^[8]. Według niektórych interpretacji czwarty cherubin ze strzałami w kołczanie symbolizuje caritas^[6].

Historia obrazu

Opis obrazu

Przypisy

Bibliografia