Noisecore

Noisecore (ang. noise – 'hałas') – niszowy nurt muzyki grindcore.

Noisecore

Pochodzenie	Hardcore punk
Czas i miejsce powstania	połowa lat 80. XX wieku, Stany Zjednoczone
Instrumenty	gitara, gitara basowa, perkusja
Największa popularność	Początek lat 90. XX wieku oraz od połowy pierwszej dekady XXI wieku dzięki mediom społecznościowym
Gatunki pokrewne	deathgrind, cybergrind, crustgrind, pathogrind, grind'n'roll, pornogrind

Charakterystyka

Charakteryzuje się skrajnym minimalizmem i nihilizmem, w warstwie instrumentalnej rzadko oparty jest na więcej niż jednym akordzie (lub power akordzie, często również używane są puste struny) na maksymalnie przesterowanej gitarze, luźnej – najczęściej slapowanej – partii basowej i sprowadzonego do najprostszej postaci beatu perkusyjnego; wokal jest gardłowo krzyczany, całkowicie odhumanizowany, co powoduje, że jak we wszystkich pokrewnych gatunkach jest zasadniczo niezrozumiały. W warstwie lirycznej, noisecore zbliżony jest niejako do goregrind'u, przy czym socjopatyczne teksty są układane bardzo wulgarnie i luźno, bez rytmiki, rymów, pełne są odniesień do samobójstw, narodowego socjalizmu, ludobójstwa, chorób śmiertelnych itp. jak też często mają na celu obrazę i poniżenie podmiotu^[1].

Utwory wykonywane w tym gatunku najczęściej są krótkie, typowa płyta zawiera powyżej 40 utworów. Jednym z utworów, na jakim się wzorują wykonawcy jest You Suffer z repertuaru Napalm Death trwający sekundę^[2].

Historia

Za pionierów noisecore powszechnie uważa się amerykański zespół Anal Cunt, założony w 1988 r. przez Setha Putnama, jednak w rzeczywistości gatunek ten pojawił się od 1985 roku na australijskich demach zespołu Seven Minutes Of Nausea oraz pod nazwą Mathcore na wydanej w 1984 roku płycie My War z repertuaru zespołu Black Flag. W uznaniu tego faktu, wiele spośród grających później grup muzycznych wzięło udział w nagraniu albumu tribute zatytułowanego Black on Black^[3]. W ślad za Black Flag w podobnej stylistyce zaczęły tworzyć takie zespoły jak Converge, Coalesce, Botch, czy The Dillinger Escape Plan. Na początku lat dziewięćdziesiątych część zespołów wykonujących mathcore zaczęto określać wspólnym określeniem noisecore^[4].

Z czasem liczba zespołów wykonujących noisecore zaczęła gwałtownie rosnąć, dzięki mediom społecznościowym oraz rozmaitym festiwalom, takim jak Obscene Extreme^[5] czy Maryland Deathfest gatunek na trwale wszedł do kanonu muzyki^[6].