Nottingham Forest F.C.

Nottingham Forest Football Club – angielski klub piłkarski występujący w Premier League, z siedzibą w West Bridgford. Nazwa klubu pochodzi od parku Forest Recreation Ground w Nottingham.

Nottingham Forest F.C.

Nottingham Forest Football Club

Pełna nazwa	Nottingham Forest Football Club
Barwy	czerwono-białe
Państwo	Wielka Brytania
Kraj	Anglia
Siedziba	Nottingham
Adres	NFFC The City Ground, Nottingham, NG2 5FJ
Data założenia	1865
Udziałowcy	Evangelos Marinakis
Prezes	Nicholas Randall QC
I zespół
Przydomek	The Reds, Forest, Tricky Trees
Liga	Premier League
Stadion	City Ground Nottingham
Trener	Sean Dyche
Asystent trenera	Paul Trollope Steven Reid
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Debiut w najwyższej lidze 1892
Strona internetowa

Zdobywca mistrzostwa Anglii w 1978 roku oraz dwóch Klubowych Pucharów Europy w latach 1979 i 1980. Klub odnosił sukcesy w okresie, kiedy jego menedżerem był Brian Clough, który pracował z drużyną przez 18 lat (1975–1993). W wyniku degradacji do League One, w maju 2005 roku Nottingham Forest stał się pierwszym w historii klubem, który po zdobyciu europejskiego pucharu spadł do trzeciej ligi^[1]. W sezonie 2020/2021 zespół występował w rozgrywkach drugiej ligi angielskiej - Football League Championship. W sezonie 2022/2023 zespół wrócił do Premier League.

Historia

Początki

Klub Nottingham Forest został założony w 1865 roku pod nazwą Nottingham Forest Football and Bandy Club^[2]. Pierwszy w historii oficjalny mecz rozegrał przeciwko Notts County 22 marca 1866 roku. Pierwszy mecz ligowy piłkarze Nottingham Forest rozegrali 23 kwietnia 1870 roku. W sezonie 1878/1879 zespół po raz pierwszy wystąpił w Pucharze Anglii. Nottingham Forest w 1898 roku zdobył Puchar Anglii, pokonując 3:1 Derby County^[3].

XX wiek

Większość pierwszej połowy XX wieku zespół spędził w drugiej lidze. W 1919 roku Pierwsza Liga Piłkarska miała zostać poszerzona z dwudziestu do dwudziestu dwóch drużyn. Nottingham Forest był jednym z ośmiu klubów ubiegających się o awans. W głosowaniu otrzymał trzy głosy – mniej niż Arsenal i Chelsea, które zdobyły dodatkowe miejsca^[4]. W 1949 roku klub spadł do trzeciej ligi. W 1951 roku awansował jako mistrz. Zawodnicy Nottingham Forest zdobyli w tamtym sezonie aż 110 bramek. Krótki okres sukcesów nastąpił pod koniec lat pięćdziesiątych, kiedy zespół rozgrywał mecze w pierwszej lidze. W 1959 roku wywalczył Puchar Anglii. Od tego czasu Forest zastąpił Notts County jako największy klub w mieście Nottingham. W 1972 roku, po udanym okresie gry w najwyższej klasie rozgrywkowej, Nottingham Forest spadł z pierwszej ligi.

Nottingham Forest awansował z powrotem do pierwszej ligi po sezonie 1976–1977, kiedy ukończył zmagania w drugiej lidze na trzecim miejscu. Jako beniaminek zdobył mistrzostwo Anglii (sezon 1977–1978). Stał się jednym z nielicznych zespołów, który wygrał mistrzostwo rok po awansie z drugiej ligi. W kolejnych latach klub zwyciężał w europejskich pucharach. W sezonie 1978–1979 zdobył Puchar Europy, pokonując w finale rozegranym w Monachium, zespół Malmö FF 1:0. W sezonie 1979–1980 piłkarze ponownie triumfowali w tych rozgrywkach, pokonując 1:0 drużynę Hamburg SV. Mecz finałowy rozegrano na stadionie Santiago Bernabéu w Madrycie.

Zespół zdobył również Superpuchar Europy i dwa Puchary Ligi. Dotarł do półfinałów Pucharu UEFA w latach 1983/1984, gdzie w kontrowersyjnych okolicznościach został pokonany przez RSC Anderlecht. Kilkanaście lat później wyszło na jaw, że w drugiej kolejce belgijski klub przekupił sędziego, który później zmarł w wypadku samochodowym i sprawa pozostała nierozstrzygnięta. Pozew oddalono, a Anderlecht oczyszczono ze wszystkich zarzutów^[5].

Nottingham Forest w 1989 roku wygrał Puchar Ligi i Full Members' Cup. Zespół zakończył rozgrywki na trzecim miejscu w lidze. Rok później powtórzył ten wynik. Drużyna prowadzona przez Briana Clougha triumfowała w Pucharze Ligi w 1990 roku, pokonując 1:0 Oldham Athletic. Zwycięską bramkę strzelił Nigel Jemson. Szansa na sukces ponownie pojawiła się w 1991 roku, kiedy Nottingham Forest dalej pod wodzą Briana Clougha, dotarł do finału Puchar Anglii, w którym przegrał 1:2 z Tottenham FC.

Latem 1991 roku Clough dokonał rekordowego transferu, podpisując umowę z najlepszym strzelcem ligi w tamtym okresie, napastnikiem Millwall, Teddym Sheringhamem. Umowa opiewała na łączną kwotę 2,1 miliona funtów.

W 1992 roku Nottingham Forest pokonał Southampton wynikiem 3:2 w finale Full Members' Cup (rozgrywki pucharowe prowadzone w Anglii od 1985 do 1992 roku). W tym samym roku przegrał z Manchesterem United w Pucharze Ligi.

W maju 1993 roku do klubu powrócił Frank Clark i objął stanowisko menedżera, zastępując Briana Clougha. Drużyna zakończyła sezon na trzecim miejscu i zakwalifikowała się do Pucharu UEFA. Było to pierwszy raz od czasu tragedii na stadionie Heysel, po której angielskie zespoły piłkarskie zostały wykluczone z rozgrywek europejskich na pięć lat.

Clark opuścił drużynę w sezonie 1996/1997 po tym, jak znalazła się ona w strefie spadkowej.

Tuż przed świętami Bożego Narodzenia w 1996 roku, tymczasowym menedżerem został 34-letni wówczas kapitan zespołu Stuart Pearce. Pod jego wodzą klub zanotował krótkotrwałą poprawę wyników, jednak już w marcu 1997 zastąpił go Dave Bassett. Nowemu menedżerowi udało się wyciągnąć drużynę ze strefy spadkowej.

W styczniu 1999 Basset został zwolniony, a na jego miejsce zatrudniono Rona Atkinsona.

XXI wiek

W grudniu 2001 roku odnotowano, że klub tracił ponad 100 000 funtów tygodniowo, a jego perspektywy finansowe pogorszyły się z powodu upadku ITV Digital, który współpracował z klubem. Pomimo trudności klub w sezonie 2002/2003 zajął szóste miejsce i zakwalifikował się do play-offów. W półfinale przegrał z Sheffield United. Z powodu utraty kilku kluczowych zawodników i zagrożenia spadkiem do niższej ligi, Paul Hart został zwolniony w lutym 2004 roku.

Kolejnym trenerem został Joe Kinneara, który poprowadził Nottingham do 14 miejsca w lidze. W sezonie 2004/2005 klub ponownie znalazł się w strefie spadkowej, co doprowadziło do rezygnacji Kinneara w grudniu 2004 roku. W okresie Bożego Narodzenia tymczasowy przejął zarząd Mick Harford. Po nim na nowego szkoleniowca został wyznaczony Gary Megson. Pod jego wodzą klub nie zdołał uniknąć spadku, ponieważ zakończył sezon na 23. miejscu. Stał się pierwszym zwycięzcą Pucharu Europy, który będzie grał w trzeciej lidze. W sezonie 2007/2008 pod wodzą Colina Calderwooda klub ponownie wrócił do Championship.

W lipcu 2012 roku klub kupiła kuwejcka rodzina Al-Hasawi. Nowi właściciele powiedzieli prasie, że mają długoterminową wizję klubu opierającą się na planie 3-5 letnim, a po rozmowie z kilkoma potencjalnymi nowymi menedżerami trenerem został Sean O’Driscoll (będący poprzednio dyrektorem Doncaster Rovers i Crawley Town).

Do 15 grudnia 2012 roku Forest zajmował dziewiąte miejsce z dorobkiem 33 punktów. Zaledwie trzy punkty dzieliły klub od strefy play-offów. Plan rodziny Al-Hasawi stał się impulsem do gry w barażach o Premier League. Tego samego weekendu klub ogłosił, że Omar Al-Hasawi zrezygnował ze względów osobistych, a Fawaz Al-Hasawi został większościowym udziałowcem z 75% udziałów w klubie wraz z bratem Abdulazizem Al-Hasawim posiadającym 20% udziałów i jego kuzynem Omarem Al-Hasawim z pozostałymi 5% udziałów.

W Boxing Day 2012 roku Sean O’Driscoll został zwolniony tuż po zwycięstwie 4:2 nad Leeds United. Właściciele poinformowali o zamiarze zmiany wraz z rozpoczęciem styczniowego okna transferowego, mając nadzieję na zatrudnienie menedżera z doświadczeniem w Premier League. Na to stanowisko powołano Alexa McLeisha. Ruch ten został skrytykowany przez niektórych członków zespołu i po upływie zaledwie 40 dni, 5 lutego 2013 roku rozwiązano umowę z Alexem McLeishem.

Dwa dni później trenerem został Billy Davies. Rok później, w marcu 2014 roku, po porażce 5:0 z Derby County F.C, klub zakończył współpracę z Daviesem. Sezon 2020/2021 Forest zakończył na 17. miejscu w Championship, przegrywając w ostatniej kolejce z Preston North End F.C.

W dniu 18 maja 2017 roku potwierdzono, że nowym właścicielem klubu został Evangelos Marinakis^[6], co doprowadziło do zakończenia zarządu rodziny Al-Hasawi.

8 stycznia 2018 roku nowym trenerem Forest został Aitor Karanka, zastępując tymczasowego szkoleniowca Gary'ego Brazil^[7]. Karanka wzmocnił klub, sprowadzając 10 zawodników. Skończywszy sezon na 17. miejscu. W trakcie letniego okienka transferowego trener podpisał kontrakty z 14 nowymi zawodnikami. Pomimo dobrych wyników w lidze, szkoleniowiec opuścił klub 11 stycznia 2019 r. Cztery dni później klub ogłosił, że nowym trenerem będzie Martin O'Neill, były szkoleniowiec Irlandii^[8]. Nowy trener szybko wdał się w spór z niektórymi graczami pierwszego składu i już w czerwcu tego samego roku został zwolniony. W 18 minut po ogłoszeniu tej informacji klub przedstawił nowego szkoleniowca – Sabriego Lamouchiego^[9].

W pierwszym sezonie Lamouchiego Nottingham zajął 7 miejsce w Championship. W końcówce sezonu przegrał ze Stoke City^[10]. Po słabym początku sezonu 2020-2021, 6 października 2020 roku Lamouchi został zwolniony, a na jego miejsce zajął były menedżer Brighton, Chris Hughton^[11].

Przygoda nowego szkoleniowca z Nottingham Forest trwała zaledwie 11 miesięcy. Po tym, jak w sezonie 2021–2022 nie wygrał on żadnego z pierwszych 7 meczów, co było najgorszym startem od 108 lat, 16 września został zwolniony^[12]. Na jego miejsce, 21 września 2021 pozyskano Steve’a Coopera, który całkowicie odmienił styl gry zespołu, decydując się na taktykę z trójką obrońców. Drużyna szybko poprawiła wyniki i po 5 następnych kolejkach dorobek drużyny powiększył się o 13 punktów.

W pierwszej kadencji nowego trenera zespół poniósł zaledwie 6 porażek w 38 meczach, co dało drużynie czwartą lokatę w klasyfikacji Championship. W barażach o awans do Premier League klub pokonał Sheffield United oraz Huddersfield i po 23 latach powrócił na najwyższy stopień rozgrywek w Anglii^[13].

W pierwszym sezonie po powrocie do elity klub ze Steve'em Cooperem za sterami zajął 16. miejsce w tabeli Premier League. Zdobywając 38 punktów, wyprzedził spadające do EFL Championship z 18 miejsca Leicester City o 4 punkty^[14].

Sezon 2023/2024 zespół zakończył na 17. miejscu z dorobkiem 32 punktów, już nie ze Steve'em Cooperem na ławce trenerskiej, który został zwolniony 19 grudnia 2023 roku. Zastąpił go Nuno Espírito Santo, któremu udało się utrzymać klub w Premier League.

Sezon 2024/2025 zespół zakończył na 7 miejscu, zdobywając 65 punktów, a klubowy bramkarz Matz Sels był najlepszym graczem ligi na tej pozycji.

9 września 2025 roku Nuno Espírito Santo został zwolniony. Na jego miejsce zatrudniono Ange Postecoglou, który nie wygrał żadnego z pierwszych 8 meczów, co spowodowało, że po 39 dniach pracy został zwolniony. Zastąpił go Sean Dyche^[15].

Sukcesy

• Mistrzostwo Anglii: 1978
• Puchar Europy Mistrzów Krajowych: 1979, 1980
• Puchar Anglii: 1898, 1959
• Puchar Ligi Angielskiej: 1978, 1979, 1989, 1990
• Tarcza Dobroczynności: 1979
• Superpuchar Europy: 1980
• Mistrz drugiej Ligi Angielskiej: 1998, 1922, 1907
• Mistrz trzeciej Ligi Angielskiej: 1951

Stadion

Osobny artykuł: City Ground.

Od 1898 roku macierzysty stadion Nottingham Forest to City Ground w West Bridgford, nad brzegiem rzeki Trent.

Poprzednio był to Forest Recreation Ground, następnie Trent Bridge i wreszcie specjalnie zbudowany Town Ground.

Panorama stadionu z górnego sektora trybuny Trent End

W latach 1994–1996 przebudowano trybunę Trent End. Decyzja o jej modernizacji była związana z wyborem City Ground na jedną z aren turnieju Euro 1996. Po przebudowie trybuna mieściła 7 338 miejsc, co zwiększyło pojemność stadionu do 30 576 miejsc siedzących.

City Ground znajduje się 300 metrów od stadionu Meadow Lane leżącego po przeciwnej stronie Trent. Obydwa stadiony są najbliższymi geograficznie profesjonalnymi stadionami piłkarskimi w Anglii.

Obecny skład

Osobna strona: Kategoria:Piłkarze Nottingham Forest F.C..

Stan na 20 sierpnia 2025^[16][17].

Nr	Poz.	Piłkarz
3	2 obrońcaOB	Neco Williams
4	2 obrońcaOB	Morato
5	2 obrońcaOB	Murillo
6	3 pomocnikPO	Ibrahim Sangaré
7	4 napastnikNA	Callum Hudson-Odoi
8	3 pomocnikPO	Elliot Anderson
9	4 napastnikNA	Taiwo Awoniyi
10	3 pomocnikPO	Morgan Gibbs-White (wicekapitan)
11	4 napastnikNA	Chris Wood
14	4 napastnikNA	Dan Ndoye
15	4 napastnikNA	Arnaud Kalimuendo
16	3 pomocnikPO	Nicolás Domínguez
17	2 obrońcaOB	Eric da Silva Moreira
18	1 bramkarzBR	Angus Gunn
19	4 napastnikNA	Igor Jesus

Nr	Poz.	Piłkarz
20	4 napastnikNA	Jota Silva
21	4 napastnikNA	Omari Hutchinson
22	3 pomocnikPO	Ryan Yates (kapitan)
23	2 obrońcaOB	Jair Cunha
24	3 pomocnikPO	James McAtee
25	4 napastnikNA	Emmanuel Dennis
26	1 bramkarzBR	Matz Sels
27	2 obrońcaOB	Omar Richards
30	2 obrońcaOB	Willy Boly
31	2 obrońcaOB	Nikola Milenković
32	3 pomocnikPO	Marko Stamenic
34	2 obrońcaOB	Ola Aina
36	2 obrońcaOB	David Carmo
38	3 pomocnikPO	Josh Bowler
44	2 obrońcaOB	Zach Abbott

Najlepszy gracz roku w klubie

Rok Zwycięzca 1977 Tony Woodcock[18] 1978 Kenny Burns[18] 1979 Garry Birtles[18] 1980 Larry Lloyd[18] 1981 Kenny Burns[19] 1982 Peter Shilton[19] 1983 Steve Hodge[19] 1984 Chris Fairclough[19] 1985 Jim McInally[19] 1986 Nigel Clough[19] 1987 Des Walker[19] 1988 Nigel Clough[19] 1989 Stuart Pearce[19] 1990 Des Walker[20] 1991 Stuart Pearce[20] 1992 Des Walker[20]

Rok Zwycięzca 1993 Steve Sutton[20] 1994 David Phillips[20] 1995 Steve Stone[20] 1996 Stuart Pearce[20] 1997 Colin Cooper[20] 1998 Pierre van Hooijdonk[20] 1999 Alan Rogers[20] 2000 Dave Beasant[21] 2001 Chris Bart-Williams[21] 2002 Gareth Williams 2003 David Johnson 2004 Andy Reid 2005 Paul Gerrard 2006 Ian Breckin 2007 Grant Holt 2008 Julian Bennett

Rok Zwycięzca 2009 Chris Cohen 2010 Lee Camp 2011 Luke Chambers 2012 Garath McCleary 2013 Chris Cohen 2014 Andy Reid 2015 Michail Antonio 2016 Dorus de Vries 2017 Eric Lichaj 2018 Ben Osborn 2019 Joseph Lolley 2020 Matty Cash 2021 Joe Worrall 2022 Scott McKenna 2023 Morgan Gibbs-White 2024 Murillo 2025 Nikola Milenković

Europejskie puchary

Legenda do wszystkich tabel:

• Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
• k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe

Sezon	Rozgrywki	Runda	Klub	Dom	Wyjazd	Ogólnie
1961/62	Puchar Miast Targowych	1R	Valencia CF	1–5	0–2	1–7
1967/68	Puchar Miast Targowych	1R	Eintracht Frankfurt	4–0	1–0	5–0
		2R	FC Zürich	2–1	0–1	2–2, w.
1978/79	Puchar Europy	1R	Liverpool	2–0	0–0	2–0
		1/8	AEK Ateny	5–1	2–1	7–2
		1/4	Grasshopper Club Zürich	4–1	1–1	5–2
		1/2	1. FC Köln	3–3	1–0	4–3
		F	Malmö FF	1–0 (N)
1979	Superpuchar Europy	F	FC Barcelona	1–0	1–1	2–1
1979/80	Puchar Europy	1R	Östers IF	2–0	1–1	3–1
		1/8	Argeș Pitești	2–0	2–1	4–1
		1/4	BFC Dynamo Berlin	0–1	3–1	3–2
		1/2	AFC Ajax	2–0	0–1	2–1
		F	Hamburger SV	1–0 (N)
1980	Superpuchar Europy	F	Valencia CF	2–1	0–1	2–2, w.
1980/81	Puchar Europy	1R	CSKA Sofia	0–1	0–1	0–2
1983/84	Puchar UEFA	1R	FC Vorwärts Frankfurt	2–0	1–0	3–0
		2R	PSV Eindhoven	1–0	2–1	3–1
		1/8	Celtic F.C.	0–0	2–1	2–1
		1/4	Sturm Graz	1–0	1–1	2–1, Dogr.
		1/2	RSC Anderlecht	2–0	0–3	2–3
1984/85	Puchar UEFA	1R	Club Brugge	0–0	0–1	0–1
1995/96	Puchar UEFA	1R	Malmö FF	1–0	1–2	2–2, w.
		2R	AJ Auxerre	0–0	1–0	1–0
		1/8	Olympique Lyon	1–0	0–0	1–0
		1/4	Bayern Monachium	1–5	1–2	2–7
2025/26	Liga Europy	Faza ligowa	FC Porto	2–0 (D)		–
			Real Betis	2–2 (W)
			Ferencváros	– (D)
			SC Braga	– (W)
			FC Midtjylland	2–3 (D)
			Sturm Graz	0–0 (W)
			Malmö FF	3–0 (D)
			Utrecht	2–1 (W)