Octotemnus glabriculus

Octotemnus glabriculus – gatunek chrząszcza z rodziny czerwikowatych.

Octotemnus glabriculus
(Gyllenhal, 1827)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Nadrodzina	czarnuchy
Rodzina	czerwikowate
Podrodzina	Ciinae
Rodzaj	Octotemnus
Gatunek	Octotemnus glabriculus
Synonimy
Cis glabriculus Gyllenhal, 1827

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1827 roku przez Leonarda Gyllenhala pod nazwą Cis glabriculus. W 1847 roku J. Mellié przeniósł go do nowego rodzaju Octotemnus^[1].

Morfologia

Chrząszcz o mniej więcej owalnym ciele długości od 1,5 do 1,8 mm, połyskującym, z wierzchu bardzo delikatnie punktowanym, porośniętym delikatnymi, odstającymi szczecinkami, najlepiej widocznymi na opadających częściach pokryw. Ubarwienie ma brązowe do czarnobrązowego z żółtymi, zwykle przyciemnionymi czułkami oraz żółtawymi odnóżami^[2]. Czułki zbudowane z ośmiu członów, z których trzy ostatnie formują buławkę^[2][3]. W przeciwieństwie do O. mandibularis aparat gębowy u samca ma żuwaczki pozbawione modyfikacji^[2]. Przedpiersie jest wąskie i pozbawione wyrostka międzybiodrowego^[2][3]. Między biodrami tylnej pary odnóży znajduje się na pierwszym sternicie odwłoka rombowata płytka przedłużająca się ku tyłowi w formie przypominającej kolec^[2].

Ekologia i występowanie

Owad rozmieszczony od nizin po niższe położenia górskie^[4]. Chrząszcz saproksyliczny. Zarówno larwy, jak i postacie dorosłe zamieszkują owocnikach hub rosnących na drzewach liściastych, szczególnie bukach, dębach i brzozach. Bytują w przedstawicielach rodzajów wrośniak, gmatwek, blaszkowiec, włochatka i żagiew. Najczęściej przechodzą rozwój we wrośniaku garbatym^[4][2].

Gatunek palearktyczny, w Europie znany z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Luksemburga, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskiej części Rosji, w Azji zaś z anatolijskiej części Turcji, Gruzji, Armenii, Azerbejdżanu, chińskiego Liaoningu oraz japońskich wysp Hokkaido i Honsiu^[1]. Na północ wykracza zasięgiem daleko poza koło podbiegunowe w rejonie Półwyspu Fennoskandzkiego^[4].