Olgierd Eminowicz

Olgierd Jerzy Eminowicz (ur. 7 lutego 1902 w Żydaczowie, zm. 25 października 1973 w Londynie) – major artylerii Wojska Polskiego II RP, pułkownik Polskich Sił Zbrojnych.

Olgierd Eminowicz

pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1902 Żydaczów
Data i miejsce śmierci	25 października 1973 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	24 Pułk Artylerii Polowej, 1 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej, Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej, 11 Dywizjon Motorowy Artylerii Przeciwlotniczej, 4 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej, 1 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa) II wojna światowa (Kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Życiorys

Syn Stanisława. Urodził się 7 lutego 1902 w Żydaczowie. U kresu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego i uczestniczył w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej^[1]. Awansowany na stopień porucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 marca 1922^[2]. W 1923 był oficerem rezerwy zatrzymanym w służbie czynnej 24 pułku artylerii polowej w Jarosławiu^[3]. Następnie zweryfikowany w stopniu porucznika służby stałej ze starszeństwem z dniem 1 marca 1922^[4][5]. W 1924 był oficerem 24 pap^[6]. Później, na przełomie lat 20. i 30. był oficerem 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie^[7][8]. W tym czasie został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932^[9]. W późniejszych latach 30. został awansowany na stopień majora artylerii. Według stanu z marca 1939 był dyrektorem nauk na Kursach Doskonalenia Artylerii Przeciwlotniczej w Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej^[10]. W czasie mobilizacji w 1939 objął stanowisko dowódcy 11 dywizjonu motorowego artylerii przeciwlotniczej, pododdziału 1 pułku artylerii przeciwlotniczej im. Marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego.

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się na Zachód i został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Awansowany na stopień podpułkownika pełnił stanowiska dowódcy 4 pułku artylerii przeciwlotniczej oraz do 8 sierpnia 1944 dowódcy 1 pułku artylerii przeciwlotniczej.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Do końca życia pozostawał w stopniu pułkownika^[1]. Zmarł nagle 25 października 1973 w Londynie^[1]. W dniu 30 października 1973 spopielono jego ciało^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)^[11],
• Krzyż Walecznych (przed 1923)^[1],
• Krzyż Zasługi^[1],
• Krzyż Obrony Lwowa^[1],
• Medal Wojska^[12].