Orazio Filippo Spada

Orazio Filippo Spada (ur. 21 grudnia 1659 w Lukce, zm. 28 czerwca 1724 w Rzymie) – włoski kardynał.

Orazio Filippo Spada

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	21 grudnia 1659 Lukka
Data i miejsce śmierci	28 czerwca 1724 Rzym
Biskup Osimo
Okres sprawowania	1714–1724
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	27 marca 1694
Sakra biskupia	7 grudnia 1698
Kreacja kardynalska	17 maja 1706 Klemens XI
Kościół tytularny	S. Onofrio

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	7 grudnia 1698
Konsekrator	Humbertus Guilielmus de Precipiano
Współkonsekratorzy	Guilielmus Bassery Philips-Erard van der Noot
Konsekrowani biskupi Nicolao Gaetano Aprosio 28 stycznia 1714

Życiorys

Urodził się 21 grudnia 1659 roku w Lukce^[1]. Studiował w Collegio Romano, a następnie na La Sapienzy, gdzie uzyskał stopień doktora utroque iure^[2]. Od 1693 roku był kanonikiem Bazyliki Matki Bożej Większej, a 27 marca 1694 przyjął święcenia kapłańskie^[2]. Dwa lata później został internuncjuszem apostolskim w Niderlandach Południowych^[2]. 15 września 1698 roku mianowano go arcybiskupem tytularnym Teb, a miesiąc później – nuncjuszem w Królestwie Niemieckim^[1]. 7 grudnia przyjął sakrę, będąc jednocześnie asystentem Tronu Papieskiego^[2]. Był papieskim reprezentantem negocjującym traktat w Rijswijk, który kończył wojnę dziewięcioletnią^[2]. W 1702 roku został specjalnym przedstawicielem na dworze cesarskim, by renegocjować pokój, jednakże z powodu podejrzeń Leopolda Habsburga, że Stolica Piotrowa sprzyjała Królestwu Francji przy okazji wojny o sukcesję hiszpańską, Spada nie osiągnął celu^[2]. W grudniu 1703 roku został nuncjuszem w Polsce, a rok później – arcybiskupem ad personam Lukki^[1]. 17 maja 1706 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Onofrio^[1]. W międzyczasie zrezygnował z nuncjatury w Polsce, a na początku 1714 roku został mianowany biskupem Osimo^[1]. Zmarł z powodu apopleksji 28 czerwca 1724 roku w Rzymie^[2].