Płomyczka galaretowata

Płomyczka galaretowata, płomykowiec galaretowaty (Guepinia helvelloides (DC.) Fr.) – gatunek grzybów należący do rzędu uszakowców (Auriculariales).

Płomyczka galaretowata

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	uszakowce
Rodzina	Incertae sedis
Rodzaj	płomyczka
Gatunek	płomyczka galaretowata
Nazwa systematyczna
Guepinia helvelloides (DC.) Fr. Elench. fung. 2: 30 (Greifswald, 1828)

Zewnętrzna strona owocnika

Czasami owocniki występują grupkami

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Incertae sedis, Auriculariales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1805 r. Augustin Pyramus de Candolle nadając mu nazwę Tremella helvelloides. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1828 r. Elias Fries, przenosząc go do rodzaju Guepinia^[1].

Synonimy naukowe:

• Guepinia rufa (Jacq.) Beck 1884
• Gyrocephalus helvelloides (DC.) Keissl. 1914
• Gyrocephalus rufus (Jacq.) Bref. 1888
• Phlogiotis helvelloides (DC.) G.W. Martin 1936
• Phlogiotis rufa (Jacq.) Quél. 1886
• Tremella helvelloides DC. 1805
• Tremella rufa Jacq. 1778
• Tremiscus helvelloides (DC.) Donk 1958^[2].

Nazwę polską „płomykowiec galaretowaty” nadał Władysław Wojewoda w 1987 r. (dla synonimu Tremiscus helvelloides). W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako płomyk galaretowaty lub płomykówka galaretowata^[3]. Nazwę „płomyczka” dla rodzaju Guepinia i konsekwentnie „płomyczka galaretowata” dla gatunku zarekomendowała Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego w 2021 r.^[4]

Morfologia

Owocnik

Wysokość 5–12 cm, szerokość 3–7 cm, kształt łopatkowaty, językowaty, lejkowaty, często ukształtowany w postaci rożka, dołem zwężony, często ze szczeliną. Jest półprzeźroczysty. Powierzchnia naga, u młodych owocników o barwie od pomarańczowej do łososiowoczerwonej, u starszych koralowoczerwona do czerwonobrązowej. Hymenium występuje na wewnętrznej stronie. Początkowo jest gładkie, później żebrowato pomarszczone lub żyłkowane i często białawe od zarodników^[5].

Trzon

Krótki, walcowaty lub zwężony ku dołowi, pusty, górą rozdarty. Barwa biaława^[5].

Miąższ

Ma grubość 2–5 mm, początkowo jest sprężysty i chrząstkowaty, potem galaretowaty, u starszych owocników rozpływa się. Początkowo ma barwę pomarańczową, z czasem blednie i staje się żółtawy. Jest bez smaku, ma przyjemny zapach^[5].

Cechy mikroskopowe

Wysyp zarodników biały. Zarodniki eliptyczne, gładkie, nieamyloidalne, o rozmiarach 9–12 × 4–8 μm. Podstawki jajowate, o rozmiarach 14–21 × 9–13 μm^[6].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Ameryce Północnej, Środkowej i Europie^[7]. Na południu Niemiec i w krajach alpejskich dość częsty, poza tymi regionami w Europie jest raczej rzadki^[8]. W Polsce jest rzadki. W Tatrach stanowiska stwierdzono m.in. w dolinach: Kościeliskiej, Strążyskiej i Małej Łąki^[9]. Do 2020 r. podano 81 stanowisk. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych^[10]. W latach 1995–2004 objęty ochroną częściową, w latach 2004–2014 ochroną ścisłą, a od 2014 roku ponownie ochroną częściową^[11]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Belgii, Niemczech, Danii, Estonii, Anglii, Norwegii, Finlandii, Litwie^[3].

Rozwija się w miejscach wilgotnych, zacienionych na resztkach drewna, głównie na kłodach świerkowych lub jodłowych (rzadziej innych gatunków), często zagrzebanych w ziemi, przez co wydaje się, że rośnie na ziemi. Czasem pojawia się wprost u nasady pni. Spotykany jest w górach, na glebach wapiennych. Owocniki wytwarza od lipca do października^[5].

Znaczenie

Grzyb saprotroficzny^[3]. Grzyb jadalny, chociaż bez smaku. Może być spożywany na surowo lub używany do marynat. Dzięki swojemu charakterystycznemu wyglądowi, płomykowiec nie może być pomylony z jakimkolwiek innym grzybem^[12].