Pantomogram - Wikiwand

Pantomogram, zdjęcie pantomograficzne (zbitka wyrazowa panorama + tomogram) – zdjęcie rentgenowskie struktur zakrzywionych szczęki i żuchwy^[1], do wykonania którego używany jest pantomograf. Często nazywane potocznie zdjęciem panoramicznym.

Ortopantomogram (skrót OPG) to pantomogram wykonany w projekcji ortoradialnej, co oznacza, że promień padający na kliszę przechodzi przez każdy ząb prostopadle do krzywizny wyrostka zębodołowego w tym miejscu.

Istnieją trzy metody wykonania zdjęcia pantomograficznego^[2]:

metoda wewnątrzustna, radiografia tradycyjna
metoda zewnątrzustna, radiografia tradycyjna
metoda zewnątrzustna, radiografia cyfrowa.

Remove ads

Historia

Pierwsze pantomogramy wewnątrzustne wykonano w latach 40. XX wieku – w 1943 Niemiec Horst Beger otrzymał patent na tę metodę, a niezależnie od niego metodę tę opracował w 1946 Szwajcar Walter Ott^[2].

Pierwsze eksperymenty z pantomogramami zewnątrzustnymi wykonywano w latach 30. XX wieku. W 1934 dr H. Numata umieścił zakrzywiony film wewnątrz ust pacjenta między zębami a językiem, zaś lampa poruszała się, podobnie jak dzisiaj, wokół głowy pacjenta^[3].

W 1948 Yrjö Veli Paatero opracował metodę stosowaną do dziś, to znaczy z lampą i kliszą ustawionymi zewnątrzustnie i obracającymi się razem wokół głowy pacjenta^[2]^[3].

W latach 60. wprowadzono na rynek pierwszy pantomograf (Panorex firmy S. S. White and Company)^[3].

Do polskich pionierów pantomografii zalicza się radiologa Ernesta Matuszka^[4].

Remove ads

Wykonanie

Podsumowanie

Perspektywa

Wykonanie pantomogramu jest bezbolesne i trwa około kilkunastu do dwudziestu sekund^[2].

Pantomogram wewnątrzustny

Metoda rzadko stosowana. Przez niektórych nazywana jedynie rtg panoramicznym dla odróżnienia od pantomogramów zewnątrzustnych. Lampę rentgenowską umieszcza się wewnątrz jamy ustnej pacjenta. Zdjęcia łuków górnego i dolnego wykonuje się oddzielnie. Pacjent przytrzymuje zakrzywioną kliszę, która przylega do twarzy odpowiednio w okolicy nosa lub bródki (w zależności od badanego łuku zębowego)^[4]. Możliwe jest również zdjęcie lewych lub prawych połówek obu łuków naraz^[5].

Pantomogram zewnątrzustny

Badanie wykonuje się zwykle w pozycji stojącej i w bezruchu. Pacjent powinien być zabezpieczony fartuchem ochronnym. Kręgosłup szyjny powinien być wyprostowany, płaszczyzna Campera ustawiona w poziomie, płaszczyzna pośrodkowa w pionie. Zwykle pacjent zagryza ustnik między siekaczami, aby rozklinować zęby i zapobiec nakładaniu się zębów górnych i dolnych na zdjęciu (to wyklucza pantomogram z diagnostyki chorób SSŻ).

Głowica aparatu rtg znajduje się po jednej stronie głowy pacjenta, film – po drugiej. Oba zataczają łuk (w nowoczesnych aparatach zbliżony do krzywizny łuków zębowych, zwykle eliptyczny) wokół unieruchomionej głowy pacjenta^[1], w tę samą stronę względem wskazówek zegara. W tym czasie lampa rtg wysyła wąską (ok. 8°) wiązkę rtg, a klisza przesuwa się tak, że w czasie ekspozycji naświetlane są kolejne jej części.

Dawka promieniowania w tej metodzie wynosi 20–30 µSv^[6]^[7], co stanowi około 3 dni promieniowania tła (roczna dawka naturalna promieniowania tła ≈ 2,7 mSv).

Pantomogram cyfrowy

Wraz z rozwojem technologii klisza została zastąpiona czujnikiem CCD a obraz jest wyświetlany na ekranie monitora i może być przechowywany w postaci cyfrowej. Istnieją programy komputerowe obsługujące pantomografy cyfrowe, które umożliwiają cyfrową obróbkę zdjęć rtg, takie jak wyostrzanie obrazu, negatyw-pozytyw, badanie gęstości, barwienie kolorem, kalibracja, histogram i tomosynteza.

Pantomografy cyfrowe emitują bardzo niską dawkę promieniowania – ok. 5–20 µSv, o wiele bezpieczniejszą w porównaniu z tradycyjną radiografią (mniejszą nawet o 70% od pantomogramów tradycyjnych^[1]).

Remove ads

Zastosowanie

Podsumowanie

Perspektywa

Jest to zdjęcie przeglądowe przedstawiające ogólny stan wszystkich zębów, zawiązków zębów oraz struktur je otaczających takich jak kości szczęki i żuchwy, stawy skroniowo-żuchwowe i częściowo zatoki szczękowe, jest również pomocne w ocenie wad rozwojowych^[1], urazach i nowotworach.

Za pomocą pantomogramu można wykryć wiele nieprawidłowości, jak np. próchnica, zmiany okołowierzchołkowe, zęby zatrzymane, dodatkowe i nadliczbowe, zęby nieprawidłowo przeleczone kanałowo. Ze względu jednak na ogólny obraz czasami wymagane jest wykonanie dodatkowo dokładniejszego zdjęcia zębowego podejrzanej okolicy. Pantomogram daje również pogląd na stan kośćca w przypadku planowania zabiegu wszczepiania implantów zębowych – jednak w tym wypadku najczęściej korzysta się z tomografii komputerowej.

Dawka emitowana podczas badania jest w przybliżeniu równa 3–5 typowym zdjęciom przylegającym przy czym przedstawia 3-krotnie większy obszar niż 14 zdjęć przylegających wymaganych, aby pokryć oba łuki zębowe^[1].

Pantomogram powinien być wykonywany okresowo w celu kontroli stanu wyżej wymienionych elementów narządu żucia, szczególnie w profilaktyce próchnicy. Okres ten jest uzależniony indywidualnie od stanu zdrowia, wieku, podatności tkanek na próchnicę, ryzyka chorób i oznak chorób^[8]^[9]^[10].

Wady

Pantomogram nie odzwierciedla rzeczywistych rozmiarów obrazowanych tkanek – szczęki i trzon żuchwy są wydłużone, gałęzie żuchwy skrócone^[1], a obraz jest średnio powiększony o 15%.

Pantomogram jest zdjęciem warstwowym^[11], co powoduje, że niektóre struktury mogą nie być uwidocznione na zdjęciu, jeśli nie znajdowały się w okolicy warstwy badanej przez pantomograf. Przykładem może być kanał żuchwy, a także zatoka szczękowa, której zachyłek zębodołowy widać na zdjęciu, ale nie przebieg całego jej dna. Wady tej nie posiadają zdjęcia sumacyjne i tomografia komputerowa.

Oprócz tego na zdjęciu nakładają się struktury – przykładowo kręgosłup szyjny nakłada się w okolicy siekaczy oraz powierzchnie styczne zębów nakładają się na siebie, szczególnie w odcinkach bocznych^[11]^[2].

Zdjęcia wykonane metodą wewnątrzustną są bardziej zdeformowane od zewnątrzustnych i więcej struktur się nakłada^[5].

Remove ads