Park Narodowy Podocarpus

Park Narodowy Podocarpus (hiszp. Parque nacional Podocarpus) – park narodowy w Ekwadorze położony w prowincjach Loja i Zamora-Chinchipe. Został utworzony 15 grudnia 1982 roku i zajmuje obszar 1462,8 km². W 2005 roku został zakwalifikowany przez BirdLife International jako ostoja ptaków IBA, a w 2012 roku został wpisany na listę konwencji ramsarskiej. Od 2013 roku, wraz z Parkiem Narodowym Yacuri, jest główną częścią rezerwatu biosfery UNESCO o nazwie „Podocarpus-El Cóndor”^{[1][2][3][4][5]}.

Kilka jezior z systemu „Sistema Lacustre Lagunas del Compadre”

Park Narodowy Podocarpus

Parque nacional Podocarpus

park narodowy
Państwo	Ekwador
Położenie	prowincja Loja, prowincja Zamora-Chinchipe
Data utworzenia	15 grudnia 1982
Powierzchnia	1462,8 km²
Ochrona	kategoria IUCN – II (park narodowy)
Położenie na mapie Ekwadoru Park Narodowy Podocarpus
4°17′00″S 79°00′00″W
Strona internetowa

Opis

Park znajduje się na wschodnich zboczach Andów, w dorzeczu Amazonki, na wysokościach od 960 do 3800 m n.p.m. i obejmuje południową część pasma górskiego Cordillera Real. W centralnej części parku występuje 50, połączonych ze sobą, jezior polodowcowych wpisanych na listę konwencji ramsarskiej pod nazwą „Sistema Lacustre Lagunas del Compadre”^[1][2][5].

Teren parku to obszar przejściowy między wysokimi pasmami Andów a Niziną Amazonki, co powoduje dużą różnorodność fauny i flory. Niżej położoną część parku pokrywa puszcza amazońska i tropikalny wilgotny las górski. Wyżej występuje las mglisty i paramo^[1][2][3][6].

W zależności od wysokości średnia roczna temperatura w parku wynosi od +6 °C do +22 °C, a opady od 1500 do 3000 mm rocznie^[1].

Flora

Szacuje się, że w parku występuje od 3000 do 4000 gatunków roślin naczyniowych. Nazwa parku wzięła się od drzewa Podocarpus glomeratus z rodziny zastrzalinowatych występującego w tropikalnym wilgotnym lesie górskim na terenie Ekwadoru, Peru i Boliwii^[2][7].

Rosną tu m.in. narażone na wyginięcie (VU) Ocotea rotundata, Persea bullata i Zinowiewia madsenii, a także 63 gatunki storczyków^[1][2][3].

Fauna

W parku zarejestrowano 622 gatunki ptaków i ponad 40 gatunków ssaków^[1][2].

Ssaki to zagrożone wyginięciem (EN) czepiak czarci, wełniak srebrzysty i tapir górski, narażone na wyginięcie (VU) andoniedźwiedź okularowy, mrówkojad wielki, pekari białobrody, tapir amerykański, mazama karłowata, ocelot tygrysi i zębolita olbrzymia, a także m.in.: jaguar amerykański, jaguarundi amerykański, pudu północny, kapucynka białoczelna, wydrak długoogonowy, paka górska, żółtobarczyk andyjski^[2][3][6].

Ptaki występujące w parku to zagrożone wyginięciem (EN) kusaczka białolica i andowik, narażone na wyginięcie (VU) andagra maskowa, kusacz szary, chronka andyjska, rudosterka białoszyja i dzierzbotyran białosterny, a także m.in.: andowiec rdzawobrzuchy, metalik purpurowogardły, elfik tęczowy, karakara andyjska, biegus długoskrzydły, złotopiór lśniący, penelopa brodata, szarogonek kreskowany, drobik peruwiański, krytonosek długoskrzydły^[2][5][6][8].

Z gadów i płazów żyją tu m.in. noszące nazwę parku, krytycznie zagrożona wyginięciem (CR) Atelopus podocarpus i narażona na wyginięcie (VU) jaszczurka Anolis podocarpus^[2][6].