Partacz

Partacz (łac. a parte paternitatis – poza cechem^[1]), także przeszkodnik^[2], szturarz^[3] – dawniej osoba wykonująca działalność rzemieślniczą w mieście lub w jego pobliżu^[4], ale niebędąca rzemieślnikiem zrzeszonym w cechu pomimo jego istnienia^[1].

Warsztat średniowiecznego rzemieślnika (inscenizacja)

Partacze byli zdecydowanie zwalczani przez cechy jako zagrażająca im konkurencja (łamiąca monopol produkcji)^[3]. Byli znani od XV wieku. Zazwyczaj wywodzili się z biedoty miejskiej, której nie było stać na finansowe sprostanie procedurze cechowej. W dużych miastach azylem dla partaczy były nieobjęte prawem miejskim jurydyki^[4][5], podmiejskie klasztory oraz rezydencje szlacheckie^[2]. Wyroby partaczy były z reguły tańsze i wbrew współczesnemu znaczeniu słowa nie odznaczały się gorszą jakością^[4].

Zobacz też

Zobacz hasło partacz w Wikisłowniku

• mieszczaństwo