Paul Éluard

Urodził się w rodzinie księgowego i krawcowej^[1]. Wychowywał się na robotniczych przedmieściach Paryża, w wieku 16 lat musiał przerwać edukację szkolną z powodu choroby płuc. Został skierowany na kurację do Davos, gdzie przez dwa lata zajmował się głównie lekturą poetów francuskich, niemieckich i anglojęzycznych. Był miłośnikiem twórczości Apollinaire’a, de Nervala, Rimbauda i Baudelaire’a w literaturze francuskiej, cenił również Whitmana, Novalisa i Shelleya. Ponadto krajobraz szwajcarski – powietrze, śnieg, góry – stał się stałym elementem jego poetyckiej wyobraźni^[2]. W Szwajcarii poznał też Galę, swoją późniejszą małżonkę^[2]. Wyleczony z choroby płuc, wrócił do Paryża i niemal natychmiast został zmobilizowany na front I wojny światowej^[2]. W czasie walk dostał się w strefę działania gazów bojowych^[1].

W 1917 Éluard ogłosił drukiem pierwszym tomik poezji. Następnie włączył się do ruchu surrealistycznego i brał udział w redakcji i upublicznieniu Manifestu surrealizmu w 1924^[3]. Następnie odbył podróż dookoła świata^[4]. Podobnie jak inni surrealiści, interesował się hipnozą i aktywnością twórczą osób chorych psychicznie, reprezentował lewicowe poglądy polityczne. Specyficzną cechą jego poezji było dążenie do włączania do życia świadomego elementów podświadomych. Niechętny szczegółowym wizjom, zmieniał swoje utwory w serie symboli i aluzji, swobodnie posługiwał się językiem, nadając wyrazom nowe znaczenia, wprowadzając neologizmy. Zachowywał przy tym tradycyjną składnię francuską dla uzyskania dźwięczności fraz^[5].

Od 1929 przez dziesięć lat tworzył w pierwszej kolejności lirykę miłosną, co zainspirowało szczęśliwe drugie małżeństwo z Nusch Éluard. W powstałych w tym okresie utworach głosił pochwałę piękna wszystkich kobiet, zaś przeżycia erotyczne ukazywał jako szkołę wyobraźni, możliwość czasowego uwolnienia się od otaczającego przygnębiającego świata^[6]. Szczęśliwą miłość, obok zaangażowania politycznego, poeta postrzegał jako lekarstwo na osobiste obsesje: samotność i wrażliwość na niedolę najuboższych^[7].

W 1936 na krótko wyjechał do ogarniętej wojną domową Hiszpanii, co skłoniło go do podjęcia w poezji tematyki politycznej. W czasie II wojny światowej brał udział we francuskim ruchu oporu. W 1942 wstąpił razem z wieloma innymi przedstawicielami surrealizmu do Francuskiej Partii Komunistycznej. Nowe utwory drukował jako Jean de Haud. Był autorem wiersza Wolność, który zdobył ogromną popularność w okupowanej przez Niemców Francji. Poszukiwany przez gestapo, ukrywał się na prowincji w ośrodku zdrowia. Również po II wojnie światowej jego twórczość utrzymana była w duchu ideologii komunistycznej^[8].

Pogrążony w żałobie po śmierci żony w 1946, w kolejnych tomach wierszy starał się równoważyć własną rozpacz wiarą w przyszłe braterstwo ludzi. Jego twórczość z ostatnich lat życia opierała się na prostych opozycjach dobra i zła, podstawowych pojęciach i symbolach^[9]. Po 1947 był autorem wiersza pt. Wiersz na śmierć generała Świerczewskiego^[10].

Umarł w roku 1952 na zapalenie płuc. Jest pochowany na paryskim cmentarzu Père-Lachaise.

Życie i twórczość

Zbiory wierszy

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on