Phytophthora erythroseptica

Phytophthora erythroseptica Pethybr. – gatunek organizmów należący do grzybopodobnych lęgniowców^[1]. U roślin wywołuje chorobę zwaną fytoftorozą.

Phytophthora erythroseptica

Różowa zgnilizna bulw ziemniaka
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	chromisty
Typ	lęgniowce
Gromada	Peronosporea
Rząd	wroślikowce
Rodzina	wroślikowate
Rodzaj	Phytophthora
Gatunek	Phytophthora erythroseptica
Nazwa systematyczna
Phytophthora erythroseptica Pethybr. Scientific Proc. R. Dublin Soc., N.S. 13: 547 (1913) [1911-1913]

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phytophthora, Peronosporaceae, Peronosporales, Peronosporidae, Peronosporea, Incertae sedis, Oomycota, Chromista^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1913 r. George Herbert Pethybridge na ziemniakach w Irlandii^[1]. Synonim: Phytophthora erythroseptica var. pisi Bywater & Hickman 1959^[2].

Morfologia i rozwój

Strzępki dość jednolite i drobne, o średnicy do 7 µm. Sporangiofory rozszerzające się nieco poniżej zarodni, rozgałęziające się sympodialnie lub proliferujące przez pustą zarodnię. Zarodnie powstają w wodzie. Są elipsoidalne lub ostrokształtne, często zwężone w pobliżu środka, czasami zwężające się do sporangioforu, 43 (–47) × 26 (–69) µm, nie brodawkowate, z niepozornym zgrubieniem na szczycie. Lęgnie w hodowli na sztucznym podłożu tworzą się łatwo. Mają wymiary 30–35 (–46) µm, ścianę gładką o grubości 1 µm. Plemnie amfigeniczne, elipsoidalne lub kanciaste, 14 (–16) × 13 µm. Oospory prawie wypełniają lęgnię. Mają ścianki o grubości 2,5 µm i powierzchnię o teksturze gwiaździstej lub rozetowej, dość puszystej^[3].

Minimalna temperatura rozwoju 2,5 °C, optymalna 27,5 °C, maksymalna 34 °C. Infekuje rośliny w glebie. Wytwarzane na podziemnych częściach roślin oospory mogą w glebie przetrwać wiele lat. Na polu bulwy ziemniaka są na ogół porażane przez stolony, oczka, przetchlinki lub rany, ale mogą zostać zainfekowane także podczas przechowywania w wilgotnych warunkach. Możliwe jest też przeniesienie na pole patogenu w pozornie zdrowych sadzeniakach. Do cebulek tulipanów patogen wnika od gleby przez korzenie, następnie do łodygi kwiatowej^[3].

Występowanie

Występuje w Europie (Wielka Brytania, Irlandia, Belgia, Bułgaria, Francja, Grecja, Włochy, Holandia, Polska, Szwajcaria, ZSRR, Jugosławia), Azji (Indie, Indonezja, Iran), Afryce (Egipt); Ameryce Północna (Kanada, USA), Ameryce Środkowej (Kuba), Ameryce Południowej (Wenezuela, Peru), Australii i na Nowej Zelandii^[3].

Jest polifagiem atakującym wiele gatunków roślin. Wśród roślin uprawnych jego żywicielami są: ziemniak, szparag, starzec popielny, pomidor, groszek, malina, tulipan, kalia, trzcina cukrowa, wyka^[3]. W Polsce wywołuje takie choroby jak: różowa zgnilizna bulw ziemniaka, zgorzel podstawy pędu tulipana^[4], zgnilizna korzeni maliny^[5].